CD: Joast - Transatlantic Hope

Joost Oskamp was een aantal jaren geleden de enthousiaste bassist in de Utrechtse rockformatie Taxi To The Ocean. Een erg leuke band die met het self-titled debuut een sterke plaat afleverde. De band was echter geen lang leven beschoren. Krullenbol Oskamp stond er ineens alleen voor, afgezet door de taxi voor die uitgestrekte oceaan. Zijn band was uiteengevallen, zijn relatie ook en hij maakte geen makkelijke tijd mee. Oskamp trok na een zware tijd echter de stoute schoenen aan en ging met een stapel liederen geïnspireerd door misère naar de andere kant van die oceaan. Naar Los Angeles om precies te zijn, een plek waar hoop gloorde. Het eindresultaat mag er wezen en kreeg de toepasselijke titel Transatlantic Hope. Ook zijn artiestennaam heeft een Amerikaanse twist gekregen, Joost is nu Joast.

Niet alleen voor de sympathieke landgenoot zelf zal het tot stand komen en de release van zijn soloplaat een droom en goede remedie voor alle ellende geweest zijn, maar de luisteraar komt ook nog eens aan zijn trekken op deze plaat. Nederland is een goede singer-songwriter rijker. Een artiest die prima op zijn eigen benen lijkt te kunnen staan, maar in de VS toch de nodige topmuzikanten aan zijn zijde vond. Drummer Joey Waronker (R.E.M., Beck, Elliot Smith) en bassist Justin Meldal-Johnsen (Beck, NIN, Air, Macy Gray) vormden de ritmesectie. Goo Goo Dolls gitarist Brad Fernquist en toetsenist Peter Adams (Tears for Fears) vulden Joast muzikaal aan in de studio. Het geheel werd geleid door producer Todd Burke (The Kooks, Belle and Sebastian en Ben Harper) en uit Nederland stonden Jelle en Coen Paulusma (Daryll-Ann) hem ook nog bij. Geen slechte line-up voor een debuutplaat.

Toch klinkt de plaat nergens gemaakt, onpersoonlijk, té Amerikaans of overgeproduceerd. De plaat heeft zijn eigen smoel behouden en toont flarden van de klotetijd die Joast onderging en ook de verwerking ervan. En dat is belangrijk voor de geloofwaardigheid en de intimiteit van de plaat. Het klinkt op momenten zelfs wat kaal en eenzaam in die studio, zoals op 'Bright Blue Eyes'; je hoort de muzikale ruimte en de bijbehorende emotie terug in de track. Een heerlijk nummer voor een eenzame autorit.

De opener en leadsingle van het album 'Now You See' trapt voortvarend af en blijft tijden in je kop hangen. Dit soort lekkere popdeuntjes komen gelukkig nog vaker voorbij, en vaak met een melancholische inslag die het dan nog eens extra smakelijk maakt. Naast de mid-tempo poptracks wordt de rem soms helemaal ingetrapt en de rust gevonden zoals in 'Over and Again'. De rustige vocalen passen prima bij de sfeer van deze composities. Joast zet de deur naar zijn ziel open, je voelt de emotie maar hoort ook dat er wel degelijk hoop en 'closure' is. Een mooi, indrukwekkend en 'echt' plaatje van eigen bodem, dat goed samengaat met nachtelijke uurtjes en een goede fles whisky.