CD: David Bowie - Station To Station Deluxe Edition
Halverwege de jaren zeventig was David Bowie lichamelijk en geestelijk niet in al te beste doen; hij was ernstig verslaafd aan cocaïne, overleefde op een dieet van melk en paprika's en zat in een persoonlijke crisis. Achteraf gaf Bowie aan dat dit wel eens de ergste periode in zijn leven kon zijn geweest, gevuld met paranoia, angst en verslaving die alles vervaagde. Toch wist Bowie er een dijk van een plaat uit te persen in die tijd: Station To Station wordt zelfs een klassieker en gezien als de overgangsfase van zijn rock, funk &soul naar elektro- en experimentele pop fase die onder andere resulteerde in de Berlin Trilogy met Brian Eno. De plaat leverde weer een alter-ego op, zijn laatste: The Thin White Duke. Een karakter dat zich vol overgave en emotie uitte, maar zelf leeg van binnen was en niks voelde.
In mei 1975 werd de weg naar Station To Station ingeleid. Bowie schreef
de basis van Golden Years in Los Angeles. Kort daarna begonnen de
opnames voor de film 'The Man Who Fell To Earth' waarin Bowie speelde
(de cover van Station To Station is een still uit deze film). Gedurende
1975 en begin 1976 worden zijn verlangens om terug te keren naar Europa
steeds groter en uiteindelijk zal Bowie ook in Berlijn belanden. Muziek
van Kraftwerk en Brian Eno's Discreet Music sporen hem aan. Die
overgang is dan ook terug te horen in Station To Station, dat
uiteindelijk maar met zes tracks uit de persing kwam. Echter waren dit
niet de minste tracks, de bekendste zal 'Golden Years' zijn, samen met
'Stay' de meest funky nummers. 'TVC15' gooit het net over een andere
boeg met behulp van een speelse piano, die Bowie in een Western Saloon
neerzetten, maar in de 'transition' omslaan naar het begin van het
Europese geluid dat Bowie verder zal uitpluizen. De titeltrack levert
hoekige en donkere rock op, terwijl 'Wild Is The Wind' het licht nog
verder dimt. De geremasterde versie levert een mooi resultaat op dat de
klanken van deze plaat versterkt.
Ook de toevoeging van maar liefst nog een dubbelaar met de live
registratie van het concert van David Bowie 23 maart 1976 in Uniondale
gaf is een fijn kadootje. De tracklisting is al om van te smullen, maar
de geluidskwaliteit en de zangcapaciteiten van Bowie klinken eigenlijk
beter dan andere live-uitgaven, zoals die van Live at Santa Monica '72.
De Station To Station tracks klinken hier rauwer dan het geluid dat in
de studio is geproduceerd, waardoor Bowie meer in de rocksituatie
terugvalt op het podium. Luister maar eens naar de snerpende gitaren van
Carlos Alomar in de opener en titeltrack. Die rauwe energie en het feit
dat de muziek nu in geremastered Dolby format op je af komt maken het
een heerlijk concertalbum. Een uitgave die op zichzelf kan staan, maar
in deze uitgave als bonus meelift. Nog meer reden om deze heruitgave aan
te schaffen!