The Legend of Zelda: Phantom Hourglass
The Legend of Zelda: Phantom Hourglass moet aan de hoge verwachtingen van de fans gaan voldoen, want het Zelda-publiek is kritisch. Sommige mensen roepen zelfs dat de serie vast zit in een cirkel van herhaling. Als we naar de geschiedenis kijken, en dan noemen we een Link\'s Awakening of een Minish Cap, dan zijn de handheld-versies van Zelda-games altijd van hoge kwaliteit geweest, dus de kans zou klein zijn dat Phantom Hourglass tegen zal vallen.
Same shit, different day
The Legend of Zelda-serie gaat op dit moment twee verschillende richtingen uit. Aan de ene kant hebben we de grootse en epische avonturen, zoals in Twilight Princess en Ocarina of Time, aan de andere kant hebben we de wat minder epische gebeurtenissen zoals in The Minish Cap. Phantom Hourglass valt ongetwijfeld in de laatste categorie. Er is overigens niets mis met dit gegeven, want de opzet van alle Zelda-games is vrijwel hetzelfde. Jij speelt met de held, Link, en moet de prinses, Zelda, zien te redden. Tijdens je avontuur zul je veel puzzels moeten oplossen, eindbazen moeten verslaan, hier en daar een beetje praten met mensen en ook zijn er wat te spelen minigames; dat is Zelda in een notendop. Het verhaal van Phantom Hourglass is vrij voorspelbaar. Reizend op een piratenschip komen Link, Tetra en de bemanning een spookschip tegen. Tetra besluit een kijkje te nemen en komt niet meer terug. Link doet een reddingspoging, maar hij belandt in het water en wordt vervolgens wakker op een strand. Daar leert hij een oude man kennen die hem een hulpje in de vorm van een fairy meegeeft. \'Hey\' en \'Listen\' schallen weer als vanouds uit de speakertjes, waarna het avontuur begint.
De Zelda-spellen zijn realtime adventures met wat RPG-elementen. Dus er zit lekker tempo in, terwijl Link naarmate de game vordert steeds sterker wordt. Zo krijgt hij allerlei nieuwe items tot zijn beschikking, die vaak ook nog als tweede wapen zijn te gebruiken. Normaal gesproken gebruikt Link een zwaard, maar je kunt ook met een boemerang, pijl en boog of een paar bommen het gevecht aan gaan. Het mooie is dit met de touch screen-only besturing perfect tot zijn recht komt. Je hoeft alleen maar je vijanden of andere doelen aan te vinken met je pennetje en hopsakee, klaar is Kees. De besturing van Phantom Hourglass valt sowieso op een uitermate positieve manier op; ik zou het zelfs perfect durven noemen. Met het pennetje stuur je Link alle kanten op. Door op een vijand te klikken maakt Link een slaande beweging en met een cirkeltje maak je een mooie draai-aanval. Het enige wat af en toe niet lekker lijkt te werken is de koprol, die je hoort te doen door een klein cirkeltje te maken aan het uiteinde van je beeldscherm, maar die zul je toch amper gebruiken in het spel.
Naast het gebruik van het touch screen voor de besturing, zul je deze ook uitvoerig moeten gebruiken voor andere dingen, zoals tekenen. Stel dat je ergens een schatkist ziet liggen, maar dat je er nog niet bij kunt komen omdat je een bepaald item mist: je tekent even de locatie van de schatkist op je map en je vergeet in ieder geval niet om daar later nog een keer te kijken. Je hoeft dus niet langer bang te zijn om iets te missen of over het hoofd te zien in dit spel en dat is een gevoel wat al snel naar boven komt, aangezien de Zelda-werelden vaak zo groot zijn.
Dungeons and dragons
Wat Zelda-games boeiend maakt zijn de kerkers. Sommige kerkers maakten zo\'n indruk, dat er jaren na dato nog steeds over gepraat wordt. Neem de beruchte watertempel uit Ocarina of Time; de gruwelverhalen druipen nog steeds het internet over. In The Phantom Hourglass heb je niet bepaald moeilijke kerkers, maar ze zijn wel leuk om uit te spelen. Een kerker bestaat uit een aaneenschakeling van puzzels, die je moet zien op te lossen met logisch nadenken. Verder zijn er nog wat schatten door de kerker verspreid, variërend van valuta tot speciale items. Laatstgenoemde heb je altijd nodig om de eindbaas te verslaan, die je aan het einde van de kerker tegen komt. Als een eindbaas is verslagen verdien je een levensbalk erbij en ga je op zoek naar de volgende kerker.
De moeilijkheid van de puzzels bepalen dus grotendeels of kerkers leuk zijn om uit te spelen. Twilight Princess kreeg hier wat klachten over, omdat de puzzels te voorspelbaar zouden zijn. Been there, done that; een beetje die richting. Gelukkig is dat in Phantom Hourglass geheel anders. Door de unieke DS-features te betrekken in de gameplay, ontstaan er totaal andere puzzels. De meeste zul je met logisch nadenken zo op kunnen lossen, maar er zitten toch wel een paar pittige tussen. Je kunt dus wel degelijk een beetje uitdaging verwachten op dit gebied.
Een hele nieuwe wending krijgt de hoofdkerker, welk principe ook in de multiplayer is verwerkt (zie onderaan de pagina). Nieuw is namelijk dat er een tijdslimiet op zit. Jawel, een tijdslimiet. Deze kerker gaat steeds dieper en om de zoveel etages krijg je een warp point, zodat je de eerder uitgespeelde etages niet nogmaals hoeft te doen. Om het spannender te maken lopen er vijanden rond die niet dood te maken zijn en zul je sluipend als James Bond te werk moeten gaan. Je moet toegeven, dat is een gewaagd idee, want als een Zelda-game ergens niet mee werkt is het met een tijdslimiet. Nu moet gezegd worden dat je wel een complete retard moet zijn als je niet genoeg tijd hebt om deze etages door te werken, maar goed. Het is een welkome afwisseling, maar ik hoop dat het geen trend wordt in toekomstige Zelda-spellen.
Als je de hoofdqueeste en de daarbij betrokken kerkers zat bent kun je ook nog wat side-quests gaan doen. Het zijn er (maar) een handvol en vaak net zo vermakelijk om te volbrengen als de hoofdqueeste. Zo heb je een item-ruil quest, waarbij je Item A naar persoon B moet brengen, die jou vervolgens item C geeft welke je naar persoon D moet brengen. Aan het einde van die rit krijg je vervolgens een leuke beloning.
Wind Waker
Gezien de grafische stijl is een vergelijking met The Wind Waker, wat op de GameCube verscheen, onvermijdbaar. Het is na het uitspelen van de game in ieder geval duidelijk dat Nintendo weet welke fouten er zijn gemaakt met The Wind Waker en alle ergernissen uit die game zijn dan ook niet te vinden in Phantom Hourglass.
Neem alleen al het varen, dat is zoveel keer beter gemaakt dan in The Wind Waker, waarin het vooral saai en langdradig was. Dit keer hoef je geen rekening te houden met de windrichting (of deze te manipuleren), want je vaart met een stoomboot. Op het touch screen teken je de te varen route en voor je het weet heb je je bestemming bereikt. Om je onderweg toch bezig te houden kom je zo nu en dan vijanden tegen. Als je echt geen geduld hebt kun je ook shortcuts gebruiken door zogenaamde gouden kikkers te raken met een kanonskogel. Zo\'n kikker leert je dan een te tekenen symbool en hopla, je reistijd wordt nog meer verkort.
Om de laatste vergelijking met de Wind Waker compleet te maken moet er nog iets gezegd worden over de graphics. De game doet de Wind Waker-stijl eer aan, hoewel het natuurlijk wat minder scherp oogt. Toch komen alle animaties, vooral in de gezichten van poppetjes, goed naar voren. Heel af en toe krijg je last van een frame-dropje hier en daar, maar verder loopt het spel soepel en strak over je schermpje. Het is ongetwijfeld één van de mooiere 3D-games op de Nintendo DS.
Multiplayer
Tot slot is er ook een leuke multiplayeroptie te spelen (via LAN of WiFi). Je kunt met twee spelers een soort capture the flag-variant spelen, waarbij de ene persoon Link bestuurt en de andere persoon bewakers. Als een bewaker Link met zijn zwaard raakt, draaien de rollen zich om, terwijl Link moet zorgen om niet geraakt te worden en hij Triforce-stukjes naar zijn basis te brengen. Ook draaien de rollen om als de tijd op is. Beide partijen kunnen gebruik maken van power-ups, zoals extra tijd of juist minder tijd, of een speed- of kracht-boost. Via internet krijg je ook een ranking als je veel potjes wint.
