Empire Earth III
Global Domination
Empire Earth III is op drie manieren speelbaar. Je hebt een World Domination-mode, waarin je de gehele aardbol in handen moet zien te krijgen, er is uiteraard een skirmish-mode en tot slot een multiplayer-mode. De laatste twee modes spreken voor zich, dus de focus ligt hier vooral op de eerstgenoemde mode. Daarin is onze planeet verdeeld in provincies en je moet dus proberen je al die provincies eigen te maken.
Je kiest een startprovincie, verdrijft de stammen in een ouderwets potje RTS-gaming (ook handig om het spel te leren kennen) en gaat op naar de volgende provincie. Ondertussen doen je concurrenten hetzelfde. Op een soort Risk-map krijg je te spenderen resources voor legers om andere provincies mee binnen te vallen. De ene keer speel je een skirmish-battle en de andere keer speel je een escort-missie; de ontwikkelaar heeft in ieder geval z\'n best gedaan dit afwisselend te maken en ik ben dan ook geen problemen tegen gekomen. Wat ik wel vreemd vond is dat de ontwikkelaar van hoge daken schreeuwde hoe origineel en tof de World Domination-mode wel niet is, maar het blijkt dus niets nieuws onder de zon te zijn. In games als Rise of Nations kwam dit bijvoorbeeld al voor, zij het in een aangepaste vorm. Origineel is het dus zeker niet.
The east, the west and the rest
Je kunt kiezen uit drie volkeren, te weten het westen, het oosten en het midden-oosten. Het is dus niet meer mogelijk om met een specifiek land te spelen, hoewel je wel een factie lichtelijk aan kunt passen naar eigen smaak. Elke factie heeft unieke eenheden die de ander niet heeft, maar uiteindelijk is het de balans tussen de eenheden die het verschil maakt. Die balans is zo opgemaakt, dat een soldaatje met een speer het wint van een soldaat op een paard, de cavalerist wint het van een boogschutter en laatstgenoemde wint weer van de speerman. Het is dus wel noodzakelijk een divers leger te maken, bestaande uit close-combat eenheden, projectiel-eenheden en het zware geschut, ofwel artillerie. In elk tijdperk geldt dit principe dan ook. De gevechten die volgen zodra het ene leger een andere aanvalt zijn vrij slaapverwekkend, of juist heel frustrerend. Het komt er op neer dat degene met de meeste soldaten en het meeste geluk wint. Tactieken komen niet voor in dit spel; gewoon de ene kluit eenheden op de andere laten afstormen en afwachten maar.
Om legers te bouwen heb je resources nodig. Gelukkig hoef je niet elke boom die op de map staat om te kappen, maar je moet wel voorraden verzamelen. Bij sommige resources, zoals steen, moet je een voorraadkamer bouwen waar je arbeiders hun spul dan in leggen. Het maakt dan niet uit of je enkel steen verzamelt, of steen en goud, want alles wordt gerekend tot je algemene \'raw materials\', waarmee je dus eenheden kunt trainen, gebouwen kunt bouwen en technologie kunt onderzoeken. Verder heb je geleerden nodig om een tijdperk verder te komen en je hebt geld nodig voor eerder genoemde redenen. Geld genereer je door markten te bouwen, waarna marktlieden met een karretje heen en weer reizen. Het voordeel van dit hele systeem is dat je het niet zo in de gaten hoeft te houden; resources verzamelen is meer een bijtaak. Ik denk ook niet dat mensen nog zin hebben om zoals in Age of Empires hele bossen om te kappen.
Grote legers maken is leuk, maar je zit wel vast aan een population cap. Je moet dus ouderwets huizen uit de grond pompen om je population cap uit te breiden. Dit ouderwetse systeem hadden ze wat mij betreft wel mogen schrappen, want het bouwen van vijftien huizen per speelbeurt gaat je snel de keel uithangen. Verder zijn er niet veel dingen veranderd ten opzichte van de vorige (of concurrerende) titels, wat erg jammer is. Na het opzetten van je economie is het enkel legers uitpoepen en knokken volgens het eerder uitgelegde principe; niet iets om warm van te worden.
Ontwikkelaar Mad Doc is overduidelijk gegaan voor een versimpeling van de serie. Dat is op sommige onderdelen dus aardig gelukt, maar op andere onderdelen weer totaal niet. Neem bijvoorbeeld de tijdperken die je als volk moet doormaken. Dit is teruggebracht naar vijf, terwijl het er vorig jaar nog vijftien waren. Het voordeel hiervan is dat het tempo wordt opgevoerd, maar het nadeel is dat je als speler geneigd bent om te rushen naar het laatste tijdperk, want dan heb je tenslotte ook de beste eenheden tot je beschikking.
Graphics en geluid
Waar je je enorm aan gaat storen zijn de graphics en het geluid. Het is niet dat het spel lelijk is, maar vergeleken met concurrerende titels als Company of Heroes en World in Conflict stelt het weinig voor. Los van dat is er dit keer gekozen voor een cartoon-stijl. Nu werkt dat perfect in een spel als Team Fortress 2, maar in dit genre is het totaal misplaatst. Je zaait dood en verderf over de gehele planeet en dat doen je soldaten lachend. Tevens is het onbegrijpelijk omdat de voorgaande twee games wel een realistisch oogpunt hadden. Om het erger te maken hebben stemacteurs ook \'komische\' one-liners ingesproken, zodra je op een unit klikt. Irritanter konden ze het niet maken!
Los van de stijl, dat toch vooral met smaak te maken heeft, zijn de animaties lelijk. Vooral je schepen lijken zich als logge boomstammen op het water voort te bewegen. Telkens als je ziet hoe de schepen zich voortbewegen vraag je je af of je last hebt van lag of framedrops, maar die animaties zijn gewoon of niet af, of buiten het budget gelaten. Een patch zou dit nog kunnen maken overigens.
