CD: Hundred Reasons - Shatterproof Is Not A Challenge
Het ging hard met Hundred Reasons. Nadat ze door Kerrang! (een Brits muziekblad) waren ontdekt werden ze al meteen genomineerd voor 'Best New British Band', samen met illustere namen als Muse, My Vitriol en Raging Speedhorn. Hundred Reasons werd tegen iedere verwachting in verkozen tot winnaar in die categorie.NME (een ander Brits muziekblad) tipte ze zelfs als leiders van 'nieuwe' Britse rockscene. Na tours met bands als Muse en awards voor beste album (voor hun debuutplaat 'Ideas Above Our Station') ging het Hundred Reasons alleen maar goed af. Na al dat moois ligt nu de opvolger van 'Ideas Above Our Station' voor mijn neus.
Ik heb het persoonlijk nooit zo op die hele emo-scene gehad. De muziek maakte weinig bij me los, kon me er niet mee identificeren. Ook al werden bands als Hundred Reasons en Funeral For A Friend volop gepusht op MTV2, het ging langs me heen. Totdat ik Funeral For A Friend drie weken geleden in het voorprogramma zag van Lostprophets.
Ineens was ik verliefd op die band. Geweldig, toen ik 's avonds thuiskwam ben ik meteen de hele Britse rockscene van het moment gaan uitpluizen. Hundred Reasons is daar één van de juweeltjes van. Toen ik 'Shatterproof Is Not A Challenge' voor het eerst hoorde kwam er best veel bekend materiaal voorbij. Blijkbaar waren de nummers die voorbijkwamen op TV toch zo pakkend dat ze zijn blijven hangen.
De kracht van Hundred Reasons ligt namelijk in het afwisselen van lekkere melodieën met ruig gitaarspel. Het ruige gitaarspel is tegelijkertijd ook weer zo "gevoelig". Emotioneel bijna. Erg logisch, aangezien het emo is, maar het geluid van Hundred Reasons maakt duidelijk waar die stroming voor staat. Ook de zang draagt zijn steentje bij aan het emotioneel zijn van de sound van Hundred Reasons. Echt uniek kun je de zang niet noemen, de stem van zanger Colin Doran is redelijk standaard voor dit genre.
Natuurlijk is het niet alleen maar gitaarspel dat de klok slaat. Als je een goede emotionele plaat aflevert moet je ook een soort van balladachtig iets erin stoppen. Nu verwerkt Hundred Reasons de balladelementen grotendeels in de nummers zelf, maar nummers als 'Still Be There' en 'Makeshift' zijn gewoon regelrechte ballads, die een beetje uit de toon vallen. Desalniettemin zijn dit ook gewoon uiterst lekker luisterbare nummers.
'What You Get' is niet voor niets één van de singles van dit album. Het is namelijk echt een nummer dat samenvat wat de sound is van 'Shatterproof Is Not A Challange'. Emotioneel, ruig, maar toch lief. Dit album ligt zo lekker in het gehoor, na twee luisterbeurten kun je zanglijnen op z'n minst al meeneuriën. Colin heeft ook niets liever dan dat je meezingt.
Zo blijk uit 'Harmony': "Sing this with me now, try to harmonise this..." En verrek. Je staat het na verloop van tijd gewoon heerlijk mee te bleren. Dit is popachtige rock in zijn puurste vorm. Hundred Reasons is ook niet vies van een beetje eigendunk, getuige het "Get on your knees for saviours..." uit de opener van de plaat 'Savanna'. Die eigendunk is wel een beetje terecht. Als je zoveel succes in zo'n korte tijd hebt en dan ook nog eens een sterke tweede plaat aflevert mag je best een beetje arrogant doen.
