Stereo Steve en Anabool de mongool.

Steve en Anabool waren twee handen op één buik vanaf ze zichzelf herinnerde. Het waren buurjongens, gingen naar dezelfde school, zaten in dezelfde klas en deelde al hun kattenkwaad tot in hun late tienerjaren. Het waren bloedbroeders. Steve was slim, letterlijk en figuurlijk, een slimme slungel van net geen meter negentig en het uiterlijk van een mismaakt anorexia model. Steve was van nature uit heel vriendelijk, geïnteresseerd, avontuurlijk aangelegd, hyperkineet vanaf zijn eerste scheet en een magneet voor alles waar problemen van kwamen. Zijn beste vriend Anatool of Anabool leek als twee druppels water op de echte Anatool uit Jommeke, zwart haar, klein geblokt, rond gezicht met een zwarte bril en altijd vuile glazen. Een stille jongen als je hem niet kende. Tot ze zestien jaar waren hebben ze alles wat je tot volwaardige zestienjarige maakte ook samen ervaren. Hun eerste sigaret, hun eerste biertje, hun eerste seksboekje, de eerste nachtelijke avonturen, sneeuwstenen gooien naar auto’s, moeten gaan lopen voor hun leven, een eerste blauw oog en de eerste keer stoned van hun eerste blowtje.

Ik, diezelfde tijd net negen geworden, vertelde mijn jaar jongere buurjongen tot in detail over de atoombom en zijn vernietigende kracht, net zoals ik eerder de dag geïntrigeerd geluisterd had naar het verhaal over ‘de bom’ en alles tot in detail onthouden had. Ik vertelde mijn verhaal verder. Door wie, op wie en waarom de bom gegooid was interesseerde mij minder, maar dat kreeg hij er gratis bij. Ik keek opzij op mijn ellebogen leunend nagenietend van de kennis die ik net gedeeld had en zag tranen over zijn wangen stromen. Hij huilde bijna onhoorbaar van angst en mijn ‘mag-ik-blijven-slapen-maatje’ wou naar huis, door het donker terwijl het donderde en regende buiten. Ik en mijn verhaal bleken beangstigender dan in het slechte weer de oversteek te moeten maken, door een natte haag die ons tot buurjongens gedoopt had.

Japan, die smalle snors ideologie volgde, pakte uit met perverse kamikaze praktijken onder invloed van “Pervitine”, zuivere meth-amfetamine, vrij verkrijgbaar voor heel de Axis. Japanners staan strak in het leven, zijn een sterk intelligent ras een hebben oersterke genen. Ze kregen er een medicijn bij waardoor ze instant en automatisch hun gehele genoom structuur veranderde naar, en de stamina en het intellect vergaarden van de door de eeuwen heen vereerde geest van de samoerai krijger. De enige overgebleven manier om deze dolgedraaide Jappen te stoppen was met de atoombom. Eén bommetje bleek niet voldoende, het werd een dubbele dosis.

Hij heeft een milde vorm van ADHD, wist de pediater psychiater na ettelijke nutteloze sessies van éénrichtingverkeer en observatie. De standaard bullshit werd geserveerd, ellen lange vragenlijsten waaruit profielen werden opgemaakt. Teken eens ‘jezelf en je omgeving’ vroeg meneer docteur met een paar jaar teveel geneeskundige ervaring achter zijn kiezen. Geen slechte man maar emotieloos, iemand die zijn rol als objectief puzzelstukje vervolmaakte en waar hij een raadsel vormde observeerde hij hoe een snotter van ’t padje geraakt een huisje, boompje en tuintje illustreerde. Al had de patiënt zin om zich achter een snel krabbel kunstwerk te versassen, tekende deze braaf, zoals verwacht werd een huisje met boompje, een zonnetje en een wolkje en zichzelf ernaast uit proportie want het 2D figuurtje kon zijn elleboog in de dakgoot leggen. Maar alles viel binnen tolerantie, de ouder betaalde braaf twaalf sessies lang tweeduizend en meer franken en zo verkreeg zoon of dochterlief een stempel op hun geledigde envelop. Een stempel nodig om gratie te verkrijgen voor de fouten reeds gemaakt in hun jonge bestaan en terug op reis te mogen gaan.

Ik was een anti-drugs manneke, tot midden mijn tienerjaren propageerde ik openlijk in heel mijn vriendenkring hoe slecht drugs wel niet waren zodat jij en ik het nooit zouden doen. De echte rebellie dus, moest nog komen en het vuur werd aangewakkerd op en rond de schoolbanken. Er kwamen voorwaarden aan te pas. Sommige hadden onderschrift nodig, sommigen een voorschrift, de ene voorzien van een doktershandtekening, de andere door de krabbel van de schooldirecteur, soms schriftelijk vastgelegd en soms besloten met een handdruk en een mondelinge afspraak, voornamelijk met mezelf en met de ergernis, beholpen door het destijds modieus voorschrift van Relatine. Van slechtste van de klas zijnde het jaar ervoor omwille van ongeïnteresseerd gedrag en aanstootgevende rebellie, inclusief het vriendelijk verzoek op zoek te gaan naar andere studieoorden, kwam ik terecht in de meest wetenschappelijke richting ooit en werd ik in mijn eerste relatinejaar op slag beste van de klas, op één iemand na dan, mijn Trinity. Allemaal terwijl wij genoten van het toenmalig toponderwijs, je ziet, tijden veranderen. Ellen was net dat ietsje beter met net iets meer oog voor detail, ze was beter in Frans wat haar puntentotaal omhoog krikte en dus werd ik tweede van de klas, triomfantelijk en ongewild. Maar de echte overwinnaar bleek niet ik maar meneer de observator en de voorgeschreven Relatine.

Dertig jaar later zit Stereo Steve aan de speed en heeft zware tinnitus. Steve leeft voor zijn passie en heeft nog steeds het record op zijn naam staan met honderdzestig decibel. Anabool de mongool bleek later inderdaad niet de slimste, maar werd een goedbetaalde stukadoor. Hij moest het van zijn kuren en spieren hebben en werd in de fitness quasi letterlijk een mongool met te kleine teelballen. Het zit in je genen gekerfd, zeg ik je. Stereo Steve’s voorvader was radio-en later radartechnicus voor het leger geweest en was zwaar verslaafd geraakt aan Pervitine. Antons voorvader woonde ver afgelegen van alles en iedereen toen er oorlogen uitbraken dat hij zich van geen oorlog vergewiste, soms donderde en bliksemde het meer. Hij had het van zijn spieren, zijn overlevingsdrang en zijn kennis van de natuur dat hij wist wat nodig was om te overleven, geen soldaat heeft hem ooit gezien.

Microdoseer je in de hogere sfeer en wees de beheerser van je gedachten. Fantaseer en manifesteer de wetenschap dat je voorvaderen hun genen registreerden en doorgeven dat wij waarschijnlijk allemaal aan de Pervitine hebben gezeten om te overleven. Het is wat mijn genen mij soms laten weten, één van de inzichten verkregen als stille adhd’er, observeerder en door relatine niet vergeten.

“The beat is lifeless until you put your verses on it.”