Gadvertenties
Ergens in een ver verleden waar een pakje Marlboro 85 frank kostte en mijn volledig blauw gelakte fiets tegen de gevel stond, zat ik met mijn oudste zus in de zetel en ‘Boy meets World’ stond op. Het was iets na de zessen en het was nog licht buiten dus het moest ten minste lente en waarschijnlijk zomer geweest zijn toen uit de keuken ons moeder riep “‘t eten is klaar!!”. Boy meets World zou het einde niet halen toen we de vierde maal signaal kregen dat het eten op tafel stond en ik keek naar mijn zus die tijdelijk zuurpruim was geworden en liever ‘Neighbors’ had gezien. Maar wie toen het kaske had, was baas over de tv. Van mijn plaats vergaan, verstopte ik het kaske ongezien tussen de kussens van de zetel, stond op en grapte naar mijn zus “konden we maar op pauze drukken, hé ”.
Groot genoeg geworden om de opkomende wereld te aanschouwen, dankzij het Jeugdjournaal en het Klokhuis onder andere, leerde ik ook de zenderprogrammatie blindelings vanbuiten. Moest de afstandsbediening een gitaar geweest zijn kon ik als een virtuoos van zender wisselen. Twintig jaar lang hebben thuis onze posten in dezelfde volgorde gestaan, van één naar zes: de BRT, de BRT2, de VTM, NLD1, NLD2 en NLD3. Die eerste zes posten waren sinds eeuwen heilige plaatsen. Later werd tweeëntwintig ook heilig verklaard, dat was Kanaal2, nummer twintig was MTV, negentien was National Geografic en op negen en tien stonden BBC1 en BBC2. Totdat de eeuwigheid werd vervangen door digitaal. Vanaf toen was alle orde zoek en stond NLD1 plots op tweehonderdeneen. Asjemenou?
Uitgegamed en klaar om te chillen settel ik mezelf in mijn heerlijk versleten zetel, gekregen van vrienden, zoals al mijn andere meubels gekregen meubels zijn. De koopkracht kan mijn kloten kussen en minder knus wordt het er hier niet op. Ik verhuis met drankje en asbakje richting tv-hoek. Heerlijk gesetteld blijkt plots ’t kaske verstopt te zijn tussen de kussens of vergeten in de keuken. Ik spring recht en loop al vloekend op dingen die niemand nodig heeft, laat staan beter van wordt terug naar de keuken om daar alvorens de afstandsbediening te vinden de ontmoeting aanga met die ene altijd openstaande kastdeur. Al wrijvend over mijn voorhoofd stap ik terug richting zetel en zap naar nummer twéé, de Vrt.
De ‘Vrt’ en de ‘Canvas’, beide overheidsgesubsidieerde zenders en tot niet zo lang geleden steeds gevrijwaard gebleven van reclame, tenminste van minutenlang durende kut reclame, zijn van hun gevrijwaardheid verlost en sinds een klein jaar moeten ze meedoen met de rest, wat ze ook aangekondigd hebben in hun journaal. Zonder minutenlang durende kut reclame kunnen ze ‘het’ niet meer betalen. Dus ik zap naar nummer drie, de Canvas, Vlaanderens tweede overheidsgesubsidieerde zender en krijg de avondprogrammatie te zien, ben ik niets mee. Ik wrijf de pijn verder van mijn voorhoofd en zap naar nummer vier, vijf, zes, zeven… acht en negen en behalve op zeven geven ze overal kut reclame.
Alle zenders, posten, channels of kanalen zijn bezig hun kijkers te voorzien van bullshit, bullshit programma’s, goedkope films en herhalingen opgevuld en aangedikt met nutteloze kut reclame. Dus ik zap naar HDMi4, pak mijn muis erbij, scrol door de acht terabyte aan reclameloos materiaal vergaard over meer dan tien jaar en dubbelklik op Raised.by.Wolves.S02’, Engels ondertiteld, HD en geen fucking kut reclame.
Ik hield de broek nog even dicht, enkel een aanknoping ontbrak. De openbare omroep berichtte deze week dat in Brussel actievoerders dagelijks alle reclameposters uit de reclameborden halen en vervangen met antireclame boodschappen. Respect, dus trek mijn broek op de enkels en hoop toch even mee te zeiken.
Mijn grootouders in hun negentig zijnde hebben veelal enkel nog hun televisie als afleiding, ze kunnen niet meer volgen als hun film zonder enige aankondiging onderbroken wordt met reclame, ze zijn de draad kwijt. Het doet niet goed al die reclame, niet voor mijn voorhoofd, niet voor de draad van onze grootmoeders, niet voor de stadstraat die veel koeler is met een boom ipv zinloze reclameborden enzovoort. Maar genoeg gezeverd, laten we terug naar het normale van de dag gaan, waar heelder steden platgebombardeerd worden, Antarctica afbrokkelt, de Westhoek onder water loopt en waar iedereen gesubsidieerde reclame kijkt, u kijkt toch mee? Of druk je ook op pauze?
