Children of Zion

Wake up                                                                                                                                                                                                      Give power to the have-nots                                                                                                                                                                        Drive people nuts                                                                                                                                                                                                 Eind ‘99, koud buiten, regen op de ramen. Mijn in een wazig frame hangend personage is ergens in een sofa verzeild geraakt. De VHS-cassette wordt in de sleuf geduwd en een nooit eerder vertoond spectrum wordt op mij netvlies gebrand.                                                                            'Knock knock'                                                                                                                                                                                                   Laat me je vertellen waarom je hier bent, je bent hier omdat je iets weet, hetgeen je weet, kun je niet uitleggen, maar je voelt het je hele leven al. Het voelt alsof er iets mis is met de wereld, je weet niet juist wat maar het gevoel blijft hangen, als een innerlijke splinter die je gek maakt. Het is dit gevoel dat je hier heeft gebracht. Weet je waarover ik het heb? Wil je weten wat het is? Het is overal, het omringt ons overal, zelfs nu, in deze kamer. Je ziet het wanneer je uit het raam staart en als je televisiekijkt. Je merkt het op de werkvloer, als je naar de kerk gaat en wanneer je je belastingen betaalt. Het is een wereld van leugens die ons in een waas weerhoudt van de waarheid.                                                                        'It means buckle your seatbelt Dorothy because Kansas is going bye-bye.'                                                                                                             Met draaiende motor, klaar om te vertrekken grijpt een hand mijn schouder vast. Hier gaan we, wist ik. Tien minuten eerder werd ik buitengesmeten tijdens de les waar ik mevrouw Tuttebel wees op het vergeten puntje van haar zin die maar net op het bord paste. Mijn vinger wees naar het bord, zei pief poef paf en haar kous was af. Ik had ze uit haar bezetenheid gehaald en was naar de directeur gevlogen alvorens in een kutkamer vol roze attributen te belanden. De blauwe Batman kamer was denkelijk bezet en na onbepaald korte tijd hield ik het voor bekeken. De deur was niet op slot, iedereen zat in zijn klaslokaal en mijn brommer stond vertrekkensklaar. Ik sloop de lege gangen door, de speelplaats over richting racemobiel. Toen ik ingang gekickt klaarstond en enkel nog moest keren voelde ik plots het schouderklopje en keek opzij om de directeur, die mij halthield, recht in de ogen te kijken. Na een ronkend gesprek over rechten en plichten kon hij niet anders dan me laten gaan. Een overwinningsrondje over de speelplaats volgde en ik scheurde de schoolpoort uit, so long motherfuckers…                                                               'Laat me je één goede raad geven, wees eerlijk, hij weet meer dan je jezelf kunt voorstellen.'                                                                                Je bent in gevaar en ik heb je hier gebracht om je te waarschuwen. Ze houden je in de gaten dus luister. Ik weet waarom je hier bent. Ik weet wat je allemaal uitspookt. Ik weet waarom je zo weinig slaapt, waarom je alleen leeft en heel de nacht achter je computer zit. Je bent op zoek naar hem. Ik was ooit op zoek naar hetzelfde en toen ik hem gevonden had, vertelde hij mij dat ik niet echt op zoek was naar hem, maar dat ik op zoek was naar een antwoord. Het is de vraag die ons drijft en het is de vraag die je hier bracht. Je kent de vraag, net zoals ik. Het antwoord is daar ergens en als jij er klaar voor bent zal je het vinden.                                                                                                                                                             'That you are a slave'                                                                                                                                                                                        Jaren later maar nooit te laat komt mevrouw één der grote bazen op maandags bezoek in ons filiaal, facturen en zwart geld ophalen. Ze is niet lang geleden de vijftig gepasseerd, een echte bomma in wording. Met te veel aan de foie gras gezeten over elkaar schurende billen loopt ze als een pinguïn het bureau binnen, met nooit veel zegs. Jarenlang passeren haar sombere maandagse bezoekjes als een boze donkere donderwolk. Tot ze, op een mooie zomerse namiddag als een zonnetje het bureau binnenfladdert en een aangenaam gesprek aanknoopt en met een welgemeende glimlach het gesprek concludeert “Heren, het leven begint pas op je vijftigste.” Nou moe.                                                                                        “Ik kan niet meer terug, toch?” “Nee, maar als je zou kunnen, zou je dan terug willen? … “Ik voel dat ik je een excuus schuldig ben. We hebben een regel die zegt dat eens een ziel een bepaalde leeftijd bereikt heeft, we deze in zijn bevangenis laten.                                                                    Alleen de meest exceptionele mensen worden het gewaar. Zij die leren van het bestaan ervan moeten in het bezit zijn van een uiterst zeldzame vorm van intuïtie en gevoeligheid en van nature uit alles in vraag stellen. Echter zeer zelden bekomt een enkeling deze wijsheid gebruikmakend van totaal andere middelen.