De beste Zelda?
De Zelda-serie van Nintendo is al jaren voer voor discussie. De één vindt het de beste serie ooit en de ander vindt het helemaal niets. Daar ergens tussenin zweef ik. Ik ben een groot fan van Nintendo, maar Zelda is een serie die ik niet blind speel. De setting en muziek zijn fantastisch, maar de opbouw is altijd hetzelfde. Schildje, zwaardje, boomerangetje, hookshotje, etc. Onlangs speelde ik echter wel Zelda II: The Adventure of Link, en het is goed mogelijk dat dit de beste Zelda-game ooit is.
De Zelda-serie begon op de NES met The Legend of Zelda en binnenkort verschijnt het nieuwste deel A Link Between Worlds op Nintendo 3DS. Er zijn inmiddels behoorlijk wat titels in de franchise verschenen en eigenlijk volgen ze allemaal hetzelfde concept: via verschillende dungeons krijgt Link steeds meer wapens om uiteindelijk eindbaas Ganon te verslaan zodat hij Zelda redt.
Elke game valt in het action adventure-genre, met één uitzondering: Zelda II: The Adventure of Link. Het tweede deel is hier namelijk de vreemde eend in de bijt en kent zowel een volwaardig RPG-element in de vorm van ervaringspunten en bijbehorende stijgende statistieken als een side scrolling element zoals bij platformgames gebruikt wordt. Ook is Ganon niet de eindbaas, hij is immers verslagen in het eerste deel.
De begint direct met het zijaanzicht, Zelda is in slaap gebracht door onderdanen van de verslagen Ganon en aan Link de taak om haar te wekken. Je loopt het scherm uit en nu kom je in het klassieke bovenaanzicht. Je kunt met link overal gaan en staan waar je wilt, bergketens daargelaten. Blijf je op het pad, dan zul je niet aangevallen worden door vijanden, wijk je af, dan zoeken ze je op. Zodra je een vijand raakt kom je in het gevechtsscherm en hier verandert de game weer naar een sidescroller.
De gevechten zijn real-time en je hakt en slaat je een weg het gevechtsscherm uit. Voor elke verslagen vijand krijg je ervaringspunten en hoe meer je er krijgt, hoe sterker je wordt op het gebied van HP, kracht of magie. Deze gameplay is pure RPG zoals we dat kennen uit Final Fantasy of Oblivion. Persoonlijk vond ik dit toch wel erg tof, het is weer eens wat anders dan al die andere Zelda-games!
Hoewel het zijaanzicht en de RPG-elementen als een frisse wind voelen na jaren steeds dezelfde Zelda-game te hebben gespeeld merk je aan alles dat dit een game uit de jaren 80 is. De controls zijn erg stroef en de collision detection is af en toe dramatisch wat er voor zorgde dat ik vijanden als de spinnen gewoon voorbij liep. Hen verslaan vereist een bizarre combinatie van timing en geluk.
Het grootste probleem is echter de complete afwezigheid van stroomlijning. Je wordt in de wereld gedropt en je moet het maar zien uit te zoeken. Doordat er geen duidelijke doelen opgegeven worden loop je vaak doelloos van het ene dorpje naar het andere in de hoop net dat ene personage te spreken waardoor het volgende event getriggerd wordt. Ook is het totaal niet duidelijk wanneer je nu welke grot in moet gaan. Geef me dan maar gewoon een lineaire game die zegt wat ik waar en wanneer moet doen.
Uiteindelijk vind ik Zelda II helemaal niet de beste Zelda ooit, de graphics zijn in mijn ogen te gedateerd en de gameplay te stroef. Toch kan ik de game zeker waarderen als bijzonder stukje geschiedenis en vraag ik me af waar de serie zou staan als men de serie volledig richting de RPG-hoek had gestuurd. Ik begrijp de roep om een Zelda in de stijl van Skyrim nu in ieder geval stukken beter!
