De échte Game of the Year 2013

Ja, heel leuk hoor dat GTA V onze Game of the Year is geworden en dat Mario 3D World in de lijst is verschenen, maar eigenlijk is er een andere game die de titel verdient. Waarom die game dan niet in onze lijst stond? Omdat het eigenlijk een game uit 1995 is...

In mijn review was ik natuurlijk al erg lovend over Earthbound, maar dat verhaal was vooral een globaal overzicht van de game. Vandaag ga ik wat dieper in op een aantal aspecten die de game zo bijzonder maken.

Als eerste zijn er twee gameplayfeatures die geniaal zijn, maar om de een of andere reden nooit meer gebruikt zijn in latere games: de HP-rol en de instant kills. De HP-rol zorgt ervoor dat de HP die je verliest tijdens een battle niet in één klap wegvallen, maar geleidelijk wegtikken. Op deze manier kun je, mits je snel genoeg bent, een instant kill tegengaan door het betreffende personage te genezen of de battle te winnen.

De instant kills zorgen ervoor dat je wat later in de game geen onbenullige gevechten meer hoeft te doen. Loop je tegen een zwakke vijand aan, dan berekent het systeem, voor je daadwerkelijk het gevecht begint, de kans dat je wint. Is die kans groot genoeg, dan win je automatisch. Dit scheelt ontzettend veel frustratie en versnelt de gameplay.

Natuurlijk is de game in het begin behoorlijk pittig, de eerste eindbaas slaat je snel in elkaar als je niet sterk genoeg bent. Dit is het enige stuk waar je eigenlijk verplicht wordt om te levelen, tijdens de rest van je avontuur gaat het automatisch omdat de game je uitnodigt alles te onderzoeken.

Het feit dat je direct gebombardeerd wordt tot 'The One' klinkt wat suf, maar de kracht van Earthbound zit niet in het verhaal. De kracht zit 'm in de manier waarop het verteld wordt. Je ontmoet ontzettend veel geweldige personages: van de Runaway Five (een zeskoppige Jazz Band) tot Buzz Buzz (de alien die jou vertelt dat je The One bent) tot de Happy Happyist cult (een sekte die de kleur blauw aanhangt). Allemaal hebben ze hun eigen leven in de gewone wereld die jij bezoekt.

Het contact dat je telefonisch hebt met je familie is niet alleen om te praten over je verre reizen, maar ook vooral nuttig. Je vader slaat het spel op en geeft je geld, terwijl je zus een koeriersdienst heeft om voorwerpen voor je te bewaren. Al die details maken dat de game stiekem gewoon heel echt is, ondanks dat je tegen vreemde monsters praat en met auto's vecht. Tijdens het spelen van Earthbound ben je één met Ness, de hoofdpersoon.

Tot slot, en dat is in vrijwel elke game die hoog in mijn lijst met 'beste games aller tijden' staat, krijg je een hechte band met de personages. Het deed me echt wat toen ik aan het eind van al mijn vrienden afscheid moest nemen en ik had medelijden met de buurjongen. Earthbound raakt je. De aftiteling rondt het ook perfect af door aan de hand van foto's die tijdens het spelen gemaakt zijn te laten zien waar je allemaal geweest bent op je avontuur. En dan eindigt het met de credits, waar je zelf als speler genoemd wordt. 

Bij mij staat Chrono Trigger nog steeds op nummer één als beste game aller tijden, maar Earthbound is de hoogste nieuwe binnenkomer op plekje twee. Hopelijk brengt Nintendo ook dit jaar weer fantastische games die ik nog niet gespeeld heb naar hun Virtual Console-service op Wii U.