Leeg veld met zuchtjes wind
Soms komen verhalen en woorden als een zee. Overvloedig, soms te veel. De week waar ik nu in leef behoort niet tot deze zee en is misschien beter te omschrijven als een groot grasveld in een leeg stadion. De woorden, verhalen en ideeën voor verhalen zijn op dit veld niet meer dan kleine zuchtjes wind. Dit kan komen door mijn melancholische stemming, door alle intriges die ik als persoon momenteel beleef, of het herfstweer in combinatie met de warmte binnenshuis, die mijn brein toxeren met traagheid. Daarnaast zijn zuchtjes wind bij mij meestal gedichten. Daarom wil ik u deze week geen column voorleggen, maar, u raadt het al, gedichten van mijn hand. Makkelijk? Misschien. Niet de bedoeling? Waarschijnlijk. En toch, toch wil ik ze met u delen.La Vie Solitaire
Als jij het gevoel van realiteit verliest
Wat men je vertelt niet meer gelooft
Wat men je laat zien niet meer begrijpt
Twee plus twee is vijf
Eigen woorden niet meer vertrouwt
In idealen niet meer ziet dan een cyclus van bloed
Waarheid realiseert als speelgoed van de macht
Wanneer je de hoop op redding van eenzaamheid
hebt losgelaten
Weet dan dat je niet de enige bent
Mijn Geweten
Een lang verhaal van weinig woorden
Donkere ogen schenken licht in een duister leven
Satansharen geven gestalte aan een godin
Harde uitsteeksels omringen zachte lippen
Ruwe woorden vullen het hart
verlangen vervangen werkelijkheid
Vrijheid door afsluiting
meer weet ik niet
Tiana
Jij bent een verhaal
Een boek dat ik niet kan sluiten
Je stem klinkt als muziek
Een instrument dat zich wil uiten
Ver of dichtbij, werkelijkheid of niet
’s Nachts hoor ik je praten
Je fluistert in mijn oren, maar
als ik wakker word heb je me verlaten
