CD: U2 - No Line On The Horizon
Als je in de weken van voor en na de release namelijk niet te horen krijgt dat de plaat af is, eraan komt, in de schappen ligt et cetera, leef je waarschijnlijk onder een steen of hoor je bij de Zwarte Kousen-gemeenschap en zit je zonder radio, tv en internet. Het wachten had trouwens ook lang genoeg geduurd, How to Dismantle an Atomic Bomb stamde uit 2004 en er had nog nooit zo'n groot gat gezeten tussen twee albumreleases van U2.
Na één draaibeurt weet je gelukkig dat het het wachten waard was. De release van de eerste single 'Get On Your Boots' bracht nog enige twijfel met zich mee. Toegegeven, een aanstekelijk deuntje dat zich makkelijk in je muzikale brein nestelt, maar het miste precisie, die meeslepende melodieën en de verhaaltjes die The Edge met zijn riffs en solo's vertelt. Die elementen bevat het leeuwendeel van de nieuwe plaat No Line On The Horizon wel. De titeltrack trapt met een ouderwets U2-intro de deur in en laat eindelijk horen waar het kwartet de afgelopen jaren aan sleutelde. The Edge presenteert meteen al een scala aan flinke riffs en Bono spuugt zijn bezwerende declamaties de lucht in, gekenmerkt door die heerlijke (vaak hoge) uithalen.
In 'Magnificent' hoor je de invloeden van de oude productierotten Eno en Lanois meteen terug en klinken misschien de trance-invloeden waar Bono ooit over sprak heel eventjes door. Meeslepende tijden van de klassiekers op The Unforgettable Fire herleven. Op 'Moment Of Surrender' trapt de groep op de rem en verzorgt een uitgerekte en deinende powerballade, die licht de Arabische invloeden van hun tijd in Fez (Marokko) laten weerklinken.
'Unknown Caller' kent die o zo herkenbare gitaaruithalen van The Edge maar heeft jammer genoeg verder een vrij onopvallend karakter. Door dit laatste nummer, 'I'll Go Crazy If I Don't Go Crazy Tonight' en de "Vertigo-style" leadsingle zakt het middengedeelte qua spanning en hoogstaande kwaliteit wat in, maar U2 herpakt zich op uitermate prettige wijze tegen het einde van de plaat. Het in Marokko opgenomen 'Fez - Being Born' is een symbiose van intens schreeuwende en kalmerende Bono, de bluessolo's van The Edge en de invloeden van de producenten. Het energieke en uptempo 'Breathe' is samen met de afsluiter 'Cedars of Lebanon' één van de hoogtepunten. De rauwe, jonge en scherpe U2 kruipt weer uit de krochten om vervolgens weer om te slaan naar het harmonieuze geluid dat de band zo groot heeft gemaakt. De afsluiter is een totale ommekeer in vergelijking met 'Breathe': bezinning, rust, intimiteit en een prachtig verhaal over een journalist in het Midden Oosten. Een heerlijke afsluiter van een aangename terugkeer van één van de muzikale grootheden op aarde.
Label: Island/Universal Datum: 28 Februari 2009
Waardering:
