Film: Juno
Voor velen was de film de verrassing (in ieder geval in de belangrijkste categorie) tijdens de bekendmaking van de nominaties voor de Oscars dit jaar. Juno werd in vier categorieën genomineerd (beste film, regie, vrouwelijke hoofdrol en scenario) en ook al maakt het enkel in de laatste categorie een reële kans, de film werd niet tot de favorieten gerekend. Toch, als je kijkt naar de recente geschiedenis van de Acadamy Awards, is de uitverkiezing van Juno niet eens zo vreemd. De film behoort namelijk toe aan een nieuwe lichting Amerikaanse onafhankelijk geproduceerde komedies, die het zowel in het arthousecircuit als bij het grote publiek zeer goed doen. Films als Little Miss Sunshine en Sideways lijken, in ieder geval in de basis, redelijk veel op Juno en werden tevens voor het befaamde gouden beeldje genomineerd.
Het gaat te ver om te zeggen dat er een nieuw type komedie is dat qua kwaliteit de studiofilms mijlenver achter zich laat, maar Juno voldoet perfect aan een aantal criteria om in het 'subgenre' geplaatst te worden. De film heeft een apart script, met vreemde maar moderne karakters, en zit vol verwijzingen naar populaire cultuur en zogenaamd hippe uitspraken van de jeugd van tegenwoordig. En ook een soundtrack die barst van de indiepop behoort tot de basisingrediënten.
Al in de eerste minuten blijkt dat Juno zich maar al te graag tot de categorie indiekomedie rekent. Een zin als "That ain't no etch-a-sketch. This is one doodle that can't be un-did, homeskillet" is nou niet iets dat je dagelijks hoort, maar de film zit er vol mee. Het script van Cody lijkt heel graag grappig, hip, cool en wat nog meer te willen worden gevonden. Wanneer Ellen Page als Juno ook nog eens praat alsof ze het script gewoon opleest, lijkt de film een typische Amerikaanse komedie te worden, die veel te hard probeert grappig en modern te zijn. Maar op een gegeven moment, zonder dat er een duidelijk omslagpunt is, verdwijnt de ongeloofwaardigheid. Waarschijnlijk is het de gewenning aan het wat vreemde karakter van Juno, of misschien doet het script het wat rustiger aan. Wat volgt is een heerlijke film vol scherpe dialogen, zonder moralistische bullshit of overdadige dramatiek. Zowel bij de ontwikkelingen in het drama als de algehele sfeer, cinematografie en soundtrack (Kimya Dawson, Belle & Sebastian) is 'subtiel' het kernwoord.
Als tegenstelling is enige subtiliteit Juno MacGuff totaal vreemd. Ze is bijdehand, grof en een tikkeltje gestoord. Maar dankzijde Page, die steeds meer kanten van haar karakter toont, begin je meer en meer van haar te houden. De overige karakters zijn nogal ééndimensionaal, zoal Paulie Bleeker (Michael Cera), de vader van het kind. Maar elk personage heeft iets aparts en eigens. De dialogen worden geregeld nog met enige voorbedachte rade gebracht, maar wat doet dat er toe als de rest nagenoeg perfect is. Regisseur Jason Reitman weet net als in Thank You for Smoking uit 2005 de balans te bewaren. Op het begin na vliegt de film nergens uit de bocht, geen oeverloos sentimenteel gelul, de problematiek blijft voor een film over tienerzwangerschap heerlijk eenvoudig. Met prachtige personages en dito omlijsting is Juno ondanks een aantal 'foutjes' simpelweg nu al één van de leukste films van het jaar.
Win Juno goodies!
Label: Fox Searchlight Releasedatum: 7 februari 2008 Kijkwijzer:
Waardering film:
