review

Film: Sweeney Todd

Jelle Schot (JelleS)
Een dramatisch orgel leidt de openingstitels in. Een stroom bloed vult het bioscoopscherm. De donkere tonen worden vervangen door een lieflijk liedje, een schip vaart onder de Tower Bridge door. Johnny Depp, eens een keer niet als gestoorde piraat, barst in zingen uit. Het is een ode aan Londen, maar de donkere ondertoon komt al snel bovendrijven. "There's a hole in the world like a great black pit / and the vermin of the world inhabit it / and its morals aren't worth what a pin can spit / and it goes by the name of London"




De toon is direct gezet. Sweeney Todd is een contrastrijke musical, vol bombastisch georchestreerde stukken met vederlichte teksten. Liefde, haat en moord lopen constant door elkaar heen. De befaamde componist Stephen Sondheim vertaalde in de jaren '70 de Britse mythe van een barbier genaamd Sweeney Todd die zijn klanten de keel doorsneed en vervolgens door zijn onderbuurvrouw Mrs. Lovett liet verwerken tot pasteitjes, naar een musical. Het gevolg was een muzikale horrorkomedie met een dramatisch verhaal, en wie anders kan een gruwelijk en duister plot met een liefdevolle en komische ondertoon beter naar het witte doek vertalen dan de Amerikaanse regisseur Tim Burton, met uiteraard zijn grote vriend Depp in de hoofdrol. Maar al zit het verhaal vol Burtonesque kwaliteiten, ook zijn oneindige creativiteit is nog geen garantie voor een goede afloop.

Gelukkig is Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street geen ordinaire musical. De composities zijn klassiek te noemen, maar de acteurs barsten niet spontaan in zingen en dansen uit en het verhaal is zeer filmisch. Todd was, in tegenstelling tot de oorspronkelijke mythe, niet altijd een gewetenloze moordenaar. Ooit was hij een liefhebbende echtgenoot en vader genaamd Benjamin Barker, tot de kwaadaardige rechter Turpin (een briljante Alan Rickman) hem veroordeelde voor iets waar hij totaal niks mee te maken had, en zo zijn vrouw en dochter afpakte. Na jaren gevangenschap is hij terug om wraak te nemen op Turpin en zijn hulpje Beadle. Barkers vrouw is overleden, maar dochter Johanna wordt nog steeds gevangen gehouden door de rechter.




Johnny Depp, terecht genomineerd voor een Oscar, weet het wraakverhaal levendig te houden en is verrassend genoeg ook nog eens de beste zanger van het gehele ensemble. Dat kan niet gezegd worden van Helena Bonham Carter, die de rol van Mrs. Lovett echter wel weer geweldig speelt. Het eenzijdige liefdesplot tussen Lovett en Todd is dankzij haar rol een fijne afwisseling met alle moorden, prachtig verbeeld in een droomsequentie aan een idyllisch strand: het contrast met het grauwe, vieze Londen kan haast niet groter zijn.

Niet alle overige karakters en zijplots zijn echter even interessant. Sacha Baron Cohen is wel hilarisch als Signor Adolfo Pirelli, een concurrerende barbier die Todd uitdaagt voor een duel. Maar bijvoorbeeld de zoetsappige scènes tussen Johanna en de scheepsjongen die Sweeney Todd uit zijn gevangenschap redde, Anthony, zijn min of meer overbodig. Ze zijn wel belangrijk voor het uiteindelijke verhaal, maar de liedjes zijn gewoon nogal saai, net als hun zogenaamde romance.




Dit heeft vooral te maken met de oorspronkelijke musical, die maar liefst een uur langer duurde. Het gevolg is dat het tempo in de film af en toe misplaatst is, een aantal ontwikkelingen hadden best wat uitgebreider gemogen. Er is gekozen om een aantal scènes wat minder tijd te geven, waardoor de film niet helemaal af voelt. Een aantal liedjes hadden misschien juist wel wat ingekort gemoeten. De spanningsboog in een film is toch altijd veel korter dan in het theater, wat de niet-musicalliefhebber zeker zal merken.

Sweeney Todd is dan ook absoluut geen aanrader voor iemand met een aversie tegen musicals. Ook de archetypische tienermeisjes die de film graag willen zien omdat Johnny Depp erin speelt, mogen thuis blijven. Die zitten toch alleen maar met de handen voor de ogen wanneer Todd zijn zilveren scheermes tevoorschijn haalt. Maar voor de liefhebber van Burtons oeuvre of donkerkomische drama's in het algemeen, die ook nog eens een musical kunnen waarderen, is het een film om niet te missen. Het kent zijn gebreken, maar uiteindelijk is het verhaal in zijn eenvoud krachtig genoeg om twee uur lang te intrigeren. De typische visuele stijl is ook nog eens zo wonderschoon (prachtig contrast tussen de grauwe stad en het overdreven rode bloed) en de acteurs ijzersterk, dat je de minpuntjes weer snel vergeet en gewoon geniet van één van de beste filmmusicals in jaren.

Label: Warner Bros. Releasedatum: 7 februari 2008 Kijkwijzer:
Waardering film: