Concert: The Rifles in Tivoli

Joost Melis (Pink_Floyd)
Veel mensen hebben het wel een beetje gehad met de postpunk revival uit Engeland. Mede dankzij de radiostations zijn sommige bands helemaal doodgedraaid en is er eigenlijk geen bal meer aan om naar The Kooks, Arctic Monkeys en Razorlight te luisteren. Als ze niet oppassen is The View en hun vier dagen oude spijkerbroek hetzelfde beschoren. Toch zijn er nog wel twee bandjes uit het Britse rijk die me nog kunnen bekoren. De Five O'Clock Heroes en The Rifles zijn net buiten het vizier van de hype gebleven en hebben daardoor weinig charmes verloren.


Five O'Clock Heroes is al gerecenseerd naar aanleiding van het EuroSonic festival begin dit jaar en nu is het hoog tijd voor The Rifles! Het kwartet bracht afgelopen jaar hun officiële debuutalbum No Love Lost uit. Dit schijfje staat gevuld met aanstekelijke, energieke en melodieuze nummers die de erfenis van The Jam, The Clash en negentiger jaren Britpop met elkaar versmelt. Vrijdag jongstleden stonden de Londenaren op het Utrechtse poppodium van Tivoli.

Op de planken lijkt het de kant op te gaan van een intense en energieke avond. Met She's Got Standards, One Night Stand en Repeated Offender barstte het feestgedruis los. Maar echt contact met het publiek durft de band niet te leggen. Zanger Joel Stoker, nog gehuld in leren jas alsof hij elk moment weer kan vertrekken, is blijkbaar een man van weinig woorden en gebaren. Statisch blijft de band op hun vierkante meter staan en geen van de leden gaat uit hun dak. Gitarist Crowther en bassist Pyne nemen de verantwoording van het verplichte contact op zich en maken in ieder geval nog volzinnen.


De intensiteit ebde na de denderende opening wat weg door toedoen van nummers als She's The Only One, die te afstandelijk uit de verf kwamen. Ook de nieuwe nummers, waaronder Winters Call, bevatten niet de catchy en pakkende eigenschappen zoals het afsluitende nummer Local Boy wel heeft. Het publiek had het desalniettemin erg naar zijn zin. Er was vrij weinig voor nodig om een pit te bouwen: drie akkoorden op een gitaar en mensen begonnen op elkaar in te beuken alsof het een wedstrijd van Manchester United betrof, een beetje overdreven bij zulke tracks.

The Rifles spelen de komende maanden nog enkele malen in Nederland en hopelijk zijn ze dan wat spraakzamer en kunnen ze hun kleine oeuvre met iets meer intensiteit en overtuiging overbrengen op het publiek.