CD: Cate Le Bon - Cyrk
Dames en heren, hooggeëerd publiek! Welkom in Circus Cyrk. Het is ons een genoegen om u de volgende artieste aan te kondigen, maar allereerst zijn wij genoodzaakt u slecht, maar ook goed nieuws mede te delen. De volgende show zal helaas geen dieren bevatten, maar wel een Welshe singer-songwriter die zichzelf naar eigen zeggen heeft laten inspireren door de dode dieren van haar vaders boerderij. Dat belooft wat! Welnu, graag een daverend applaus voor Cate Le Bon!
De liedjes van Cate Le Bon laten zich uitstekend lenen voor een donkere en verlaten circustent, zoals haar albumcover al doet vermoeden. In de zwartgebladerde schaduw is er nog net glimp van een oude constructie, lijkend op een verlaten carrousel, op te maken. De figuranten staan in uniforme kledingdracht als zielloze toeschouwers afgebeeld terwijl hun hoofden langzaam in de atmosfeer desintegreren. Dit alles onder een onbereikbare sprookjes-sterrenhemel.
Op het oog, maar ook zeker op het gehoor lijkt zij een reïncarnatie van duistere avant-garde zangeres Nico, maar dan met een Welsh accent. Net zoals Nico haar luisteraars de kalmerende schrik aan kon jagen, lijken Cates woorden uit haar mond te ontsnappen als geesten die erop uit zijn om bezit van je te nemen, maar met een zekere kalmte die ervoor zorgt dat jij niet op de vlucht zult slaan. Ja, u hoort het goed mensen! Het is dit kille, maar toch ook kalme stemgeluid dat de uiteindelijke publiekstrekker vormt en een grommende leeuw nog tot een weemoedig poesje weet te temmen.
Het lijkt erop alsof Cates show je - ook instrumentaal - mee terug wilt nemen naar de jaren 70, waar de door LSD beïnvloede muziek een grote muzikale erfenis achterliet. Naast de Nico-vergelijking is het dan ook haast geen verrassing dat haar invloeden in één zucht genoemd kunnen worden met The Velvet Underground. De psychedelische hakgitaartjes en confronterende songteksten zijn vanaf het eerste nummer 'Falcon Eyed' al aanwezig. De obscuurdere folkinvloeden kunnen gezocht worden bij subtielere bepalende artiesten als Linda Perhacs. Aan de hand van moderne invloeden en technieken is er bij haar muziek sprake van een zekere verzinnelijking van de 70's, waar haar alternatieve sound zich ook niet onvergelijkbaar laat met krautrock-revivalisten Stereolab.
De instrumentatie maakt ook deel uit van het speelse geheel. De fanfare kondigt zoals bij het nummer 'Greta', begeleid door opbouwend tromgeroffel, een trapezesprong aan. De (als een doedelzak klinkende) gitaarsolo bij Fold The Cloth probeert op een gegeven moment de aandacht op zich te vestigen en mocht dit goedschiks niet lukken, dan zal de valse uitschieter aan het einde zich niet laten negeren. Op een groot aantal nummers laten de pianoriedels zich onritmisch over de melodielijnen rollen.
Ook al is de nachtmist inmiddels dicht in de tent getrokken, genoeg oplettendheid laat zien dat er tijdens de opvoering met verschillende instrumenten, zoals orgeltjes en fluiten, maar ook minder conforme geluiden zoals die van een spelautomaat gejongleerd wordt. De gitaren verschieten op momenten van een clean geluid naar knetterende fuzz.
Haar songwritingcapaciteiten komen het best naar voren op het tweeluik 'Ploughing Out', waar innovatieve gitaarriedeltjes en rake klappen op trommels ondersteuning bieden aan haar distinctieve zang. Het eerste deel loopt ongemerkt over naar deel twee, ookal laat dit vervolg zich accuut opbouwen naar de hoogste piek binnen de tent. Achter de schermen zijn de eerste toeters van een naderende clownsact al te horen, welke zich vermengen met het muzikale slotstuk.
Nadat het doek is gevallen en de gasten hun weg vervolgen naar de bebaarde vrouw en dwergen op éénwielers, zal er nog lang nagepraat worden over Cate Le Bon en Cyrk. Waar veel gasten dachten gelijksoortige muziek alleen maar uit de geschiedenis te kunnen pulken, blies zij deze weer nieuw leven in met moderne technieken. Dames en heren, uw ceremoniemeester dankt u voor uw aandacht. Vergeet als u geprikkeld bent vooral niet om een registratie van deze show aan te schaffen.
