CD: Cold Specks - I Predict A Graceful Expulsion
Het is nog mogelijk. In dit decennium vol verschillende muziekgenres en de hieruit voortvloeiende kruisbestuivingen heeft Cold Specks zomaar een nieuw genre aangeboord: 'doom soul'. Laat je door deze pikdonkere omschrijving echter niet direct misleiden, want I Predict A Graceful Expulsion is bij vlagen opzwepend en dynamisch. Ook worden er op veel momenten wortels blootgelegd van Southern American-invloeden. Toch hebben we hier te maken met een verzameling gekwelde liederen, voortgekomen uit een ongelukkigere periode. Van een zwart gat is niet direct sprake. Hoe ongelukkig de ziel op deze plaat ook mag zijn, aan de zuiverheid ervan is weinig af te doen. Er is nog hoop.
Cold Specks mag dan een meerkoppige band zijn, de bezetting is gevormd rondom de Canadese zangeres Al Spx, die voor de productie van I Predict A Graceful Expulsion onder andere met manager Jim Anderson en producer Rob Ellis (P.J. Harvey, Anne Calvi) heeft gewerkt. Haar naam is overigens niet haar geboortenaam, maar een pseudoniem dat noodgedwongen verzonnen werd omdat haar (religieuze) familie haar muzikale weg afkeurt (deze dekmantel is overigens al gevallen toen haar familie haar onlangs op televisie zag optreden). De naam Cold Specks is afkomstig van een zin uit het boek Ulysess van James Joyce: "Born all in the dark wormy earth, cold specks of fire, evil, lights and shining in the darkness."
De instrumentale bezetting bestaat uit verscheidene gitaren (Spx begeleidt zichzelf akoestisch) en uitschietende blaasinstrumentjes die de spanning intensiveren. Opzwellingen laten zich belichamen aan de hand van trage ritmische drumritmes en opzwepende instrumenten (zoals een cello) zonder echt bombastisch te worden. Spx haar rauwe, diep doordringende, soulstem blijft echter in elk nummer het centrale punt die de rest van de muziek nooit boven haar uit laat stijgen.
Haar roots mogen voornamelijk bij de klassiekere Southern American soul liggen, maar tijdens de albumproductie is duidelijk gebruikgemaakt van modernere invloeden. Tijdens het opbouwende en exploderende 'Steady' of de post-rock gitaren bij 'Hector' zijn bijvoorbeeld veel hedendaagse indie-invloeden terug te vinden. Het album blijft hierdoor fris en allesbehalve gedateerd klinken.
Nummers als 'Holland' slagen er het best in om je ziel in beroering te brengen, waar langzaam opjagende arrangementen een samenspel inluiden van Spx' doordringende stem en begeleidend gitaarspel. Dit is dan ook het nummer dat als eerst opgepikt werd door de media en hun, eigenlijk als grap bedoelde, doom soul/gothic gospel-genre adopteerden als genreaanduiding. Haar songteksten in dit nummer zijn een goede reflectie van haar voorgespiegelde malaise: ''Rotterdam, goddamn this starving go against, and then tar / mulling up the opposed modernity / And I heard them scream / we are many, we are many / we are.''
Het wordt nooit vervelend om naar zo’n pure stem als die van Al Spx te luisteren. Hoe zwartgallig de teksten en muziek soms ook mogen zijn, haar stem blinkt uit in vuur en kracht waardoor haar muziek geen onaangename of beklemmende luisterervaring wordt. Integendeel zelfs. Het mooie van dit album is dat zij niet zozeer heeft geprobeerd om haar duivels uit te drijven middels dit album. Zij heeft deze eerder gevangen en met haar muziek omgezet naar een stem van hoop. Als haar nummers in de toekomst naar een hoger niveau getild worden, want deze kunnen in een aantal gevallen nog iets sterker geschreven worden, voorspel ik een grote toekomst voor Cold Specks.
