CD: Grinderman 2 RMX
In de tijdsperiode van 2006 tot 2011 kwam Grinderman, bestaande uit Nick Cave, Waren Ellis en (ex-Bad Seeds) Martyn Casey en Jim Sclavunos bij elkaar om garagerock te spelen zoals vanouds. Nick Cave nam een groot deel van het schrijfproces voor zijn rekening. Het feit dat hij als zanger geen eersteklas instrumentalist was bleek een positieve uitwerking te hebben op de rauwe productie die soms deed terugdenken aan Nicks hoogtijdagen bij The Birthday Party. Twee albums later besloten zij plotseling en tegen veel verwachtingen in om de stekker eruit te trekken. Grinderman 2 RMX biedt echter nog een toetje, of is het eerder mosterd na de maaltijd?
Zoals de titel al doet vermoeden hebben we hier te maken met een remixalbum van Grindermans laatste album Grinderman 2. Tussen het lijstje namen die zich hiervoor hebben laten lenen, zien wij niet de minste sterren terug. Zo leveren onder andere Robert Fripp (King Crimson) en rock-alfamannetje Josh(ua) Homme een bijdrage. Samen met een tiental andere artiesten kleden zij een nummer naar keuze uit om deze vervolgens in een eigen jasje te steken.
Tijdens de remix van het nummer 'Super Heathen Child' wordt Robert Fripp bijgestaan door Grinderman zelf. Omdat de band de basis voor het nummer legt in de vorm van een groovende ritmesectie kan Fripp doen waar hij voor gekomen is: gitaar spelen. Aan het einde van het nummer neemt hij de touwtjes in handen en stalt hij een grootschalige gitaaretalage uit. Als progressief/jazz-gitarist houdt hij het nog wel redelijk rock-'n-roll, wat de eenheid van het nummer intact houdt.
Bij de gedachte dat Josh Homme 'Mickey Bloody Mouse' onder handen zou nemen stroomde het testosteron al uit mijn oren. Deze aanname bleek gedeeltelijk waar te zijn. Al snel blijkt namelijk dat we geen Queens Of The Stone Age-mix hoeven te verwachten. Josh houdt het minimalistisch, riffloos en ritmegericht zoals je eerder bij zijn heupwiegende zijproject Eagles Of Death Metal kunt terugvinden.
Het psychedelische randje van Grindermans werk krijgt de vergrootglasbehandeling door A Place To Bury Strangers en Cat's Eyes. APTBS doen waar zij goed in zijn: 'Worm Tamer' omtoveren tot een ongeremde noiserock-track. De vocalen van frontman Oliver Ackermann worden qua dromerigheid alleen nog maar overtroffen door Cat's Eyes Faris Badwan (The Horrors) en Rachel Zeffira. De stromende elektronica wordt na enkele minuten afgelost door diep doordringende gitaarsalvo's en brengen zo 'When My Baby Comes' tot een daverende apotheose. Dat precies hetzelfde nummer niet veel later door folkgroep Sixtoes wordt gecoverd valt haast niet op. Met name de cello's zorgen voor een organische make-over die eveneens effectief opbouwt naar een climaxerend slotstuk. Yeah Yeah Yeahs Nick Zinner verdient zijn krediet door 'Bellringer Blues' een stuk opzwepender te maken dan het origineel. Hoogtepunt: Zinners cirkelzaaggitaar.
Helaas weten de overige artiesten niet te brengen wat de vorige namen wel gelukt was. Het eigen maken van een nummer kan in een paar gevallen nog afgevinkt worden, maar de remixes ontberen een belangrijk aspect: lekker klinken.
De UNKLE-remix van 'Hyper Worm Tamer' geeft een voorbeeld van een gemakzuchtige interpretatie. Grinderman doet ook hier mee en maakt het nummer zo zelf nog interessant, maar UNKLEs bijdrage gaat niet verder dan wat geplaatste samples en elektronische klanken die alleen maar meespelen met de bestaande opzet. Barry Adamson (ex-Magazine en medeoprichter van Nick Cave & The Bad Seeds) vormt 'Palaces Of Muntazuma' om tot een soulvol en vermakelijk, maar onbevredigend geheel. Matt Berningers (The National) baritonstem is vooral een toegevoegde waarde door de herkenningsfactor, maar de richtingloze beats en opvallend verdraaide voicesamples van Silver Alert weten bij de 'Evil'-mix totaal geen eenheid te vormen met Matts zang. De 'Heathen Child'-mix van Andrew Weatherhall wordt zelfs op een moment storend omdat de, in eerste instantie veelbelovende, gitaarsamples tot vervelens aan toe herhaald worden. De oerkreten van Cave verliezen in deze mengelmoes al hun bezieling.
De Michael Cliffe House-mix van 'Evil' transformeert Nick Cave van rockster naar rockprofeet door zijn stem achter een hypnotiserende technomuur te plaatsen. Als afsluiter stelt Grinderman zelf orde op zaken met een eerste demo van 'First Evil', welke ons herinnert aan hoe Grinderman echt moet klinken: rauw, pakkend en met een punk attitude.
Het was te verwachten met een dergelijke variatie aan namen, maar het album is een richtingloze verzameling geworden. Een remix-/coveralbum als deze had met een gebrek aan eenheid nog wel weg kunnen komen, ware het niet dat veel nummers ook leeg en futloos klinken. De cover van het album verklapte het eigenlijk al. Het omhulsel is hetzelfde als die van het origineel, alleen is het roofdier verdwenen.
