CD: Om - Advaitic Songs
Neem de ritmesectie van één van ’s werelds meest invloedrijke stonerbands en Om is het resultaat. Nadat de band Sleep werd opgeheven (inmiddels zijn zij weer bij elkaar) besloten bassist Al Cisneros en drummer Chris Hakius als duo verder te gaan om hun muzikale visie na te jagen. Wat de band neerzette met hun muziek kon gezien worden als een meditatief mantra van stuwende grooves. Een drone/doom-koppel dat middels hun uitgerekte nummers, zware bas en Cisneros zijn monotone stem een hypnotisch effect kon oproepen. Inmiddels is Hakius gestopt en vervangen door Emil Amos (eerder bekend van de post-rockband Grails). Deze nieuwe bezetting op de drums zorgde voor meer variatie in de langlopende ritmes die hun songs vormden, wat direct een merkbaar verschil opleverde bij het voorgaande album God is Good (2009). Het nieuwe album Advaitic Songs werd aangekondigd als hun meest duistere album dat veel oog zal hebben voor compositie.
Dat de band, in tegenstelling tot de begindagen, zich niet langer laat 'beperken' door enkel gebruik te maken van drums en (een verstoorde) basgitaar werd per album geleidelijk merkbaar. Zo telde God is Good een heuse fluitsolo. Voor Advaitic Songs zijn de instrumenten volop van stal gehaald. Zo zijn er verschillende strijk- en blaasinstrumenten te horen. Wat dat betreft klopt alles aan de aankondiging van een grootschalige toepassing van compositie, maar het lijkt haast alsof Om hiermee de reden uit het oog verliest waardoor zij in eerste instantie hun fanschare hebben opgebouwd. De transopwekkende doomriffs zijn op één vinger te tellen en voor de rest zal de luisteraar het op dit album met Midden-Oosterse geluidscollages moeten doen.
De sfeer die zij neerzetten is daarentegen wel erg indrukwekkend te noemen en hun voorliefde voor Midden-Oosterse muziek wordt gedetailleerd neergezet zodra het album opent met het met cello's geïnjecteerde 'Addis'. Het duistere aspect wordt hier direct blootgelegd door een authentiek Mahamrityunjaya Mantra in te starten die bedoeld is om de dood te overwinnen/het leven te herstellen. Ook de moslimteksten en zang bij het nummer 'Sinai' zijn zeer bepalend voor de atmosfeer van het album. Achter deze zang en geluidscollages valt nog een bas te bespeuren, maar deze zal de gehele tien minuten lang op de achtergrond blijven. De zang die overvloeit naar afsluiter 'Haqq al Yaqin' wordt ook hier overstemd door Al Cisneros zijn galmende praatzang. De strijkinstrumenten stimuleren de sferen nogmaals. Inmiddels ontsnapt de wierook geleidelijk uit je stereo en verschijnen er patronen van een Perzisch tapijt op je vloer. Het moge duidelijk zijn dat Om heeft gemikt op een spirituele benadering van muziek die zodoende een unieke ervaring teweeg brengt.
Advaitic Songs zit vol verwijzingen en cryptische puzzels. De songtitels zijn bijvoorbeeld chronologisch te verklaren. Zo is 'Addis' in het Hebreeuws te vertalen naar Adam: de eerste man op aarde. 'A State Of No Return' slaat terug op de verbanning uit het paradijs. 'Sinai' is de berg waar God de tien geboden aan Mozes heeft doorgegeven. 'Ghetsename' is de tuin waar Jezus zijn laatste uren zou hebben doorgebracht voor hij gekruisigd werd en zijn conversatie met God hield. 'Haqq Al Yaqin' laat zich als afsluiter vertalen naar een totale zekerheid, wat een spirituele verlichting insinueert. Aan de songteksten zelf is ook genoeg te ontleden. Zo wordt er bijvoorbeeld een referentie gemaakt naar een Bijbelse verwijzing naar UFO's (Ezekiels Wheel).
De liefhebber van Oms doomriffs van de oude school kunnen beter enkel het nummer 'State Of No Return' selecteren, waar één van de beste basriffs wordt neergezet die Al Cisneros ooit uit zijn Rickenbacker heeft getrokken. Intens, zwaar en melodieus. Helaas vervalt het nummer al snel weer in de sferische composities waar een strijkarrangement het stokje van de bas overneemt. Oms ambities hebben hun meest sfeervolle album tot nu afgeleverd, maar deze zal voor de fan van het eerste uur na een veertig minuten al snel een onbevredigd gevoel achterlaten. Hoe mooi het album ook mag zijn, van actie is nog weinig te spreken en de basgitaar, die Cisneros zo distinctief weet te bespelen, is een haast secundair instrument geworden. Diegenen die puur naar Om luisteren voor hun uitgeklede grooves kunnen dan ook beter teruggrijpen naar hun oudere werk, terwijl de liefhebber van de transcendentale sferen van het Midden-Oosten in Advaitic Songs een mooie aanwinst kunnen zien om als achtergrondmuziek op te zetten voor het opsteken van hun wierook (of andere rookwaren).
