CD: Conan - Monnos
Zonder ook maar één noot van Monnos gehoord te hebben is er, afgaande van de hoes, een goede voorstelling te maken van wat zich elk moment uit je boxen zal worstelen. Het artwork spreekt voor zich: een krijgsheer die hoog in de bergen uitkijkt over een kolossale cycloop, waarvan we in de hoes zelf een raaf met zijn oog weg zien vliegen. Neem daarbij de beschrijving op de sticker die zich in een bovenhoek van het album bevindt: "Conan are as heavy as interplanetary thunder amplified through the roaring black hole anus of Azathoth." Zo veel creativiteit in een descriptie alleen al belooft wat, maar maakt belofte geen schuld?
Conan, bestaande uit Jon Davis (gitaar/vocalen), Paul O’Neil (drums) en Phil Coumbe (basgitaar/vocalen), uit zich als een oeroud powertrio dat zich voornamelijk laat voortdrijven door primitieve vechtlust. Met een combinatie van doom metal en sludge slaan zij zich als Conan de barbaar door denkbeeldige vijanden heen met Monnos als motiverend krijgslied. De oorlogskreten waaruit de meeste songteksten zijn opgebouwd dragen bovendien bij aan de strijdlust. Neem bijvoorbeeld 'Battle In The Swamp': "I grab my sword. In these hands. No Remorse. Rape these lands. Minotaur Unicorn. All as one. Reborn. Under water." Deze simpele, maar doeltreffende kreten grijpen terug naar het holbewonerthema dat Conan aan heeft genomen. Alsof de lyrics vertalingen zijn van eeuwenoude grottekeningen. Het is dan ook de gelijknamige barbaar die niet veel andere kreten uitsloeg dan 'Conan boos' en 'Conan slaan'.
Zaken als atmosfeer of ambiance spelen geen gewichtige rol bij Monnos. Van opbouw is dan ook geen sprake zodra openingstrack 'Hawk As Weapon' vanaf de eerste seconde aardverschuivende riffs op de luisteraar afpulseert. Een hoogtepunt van het album laat zich vinden in 'Grim Tormentor' waar niet alleen een vernietigende balans gevonden wordt middels bulderende riffs en tweestemmige strijdexclamaties, maar bovendien een erg pakkend nummer wordt neergezet. Met behulp van hun mid-tempo salvo's trekt Monnos je in een zekere hypnotische trans die je niet meer loslaat tot het instrumentale 'Golden Axe', waar dan toch ruimte wordt gemaakt voor opbouw aan de hand van van een aanhoudende gitaarlijn die teruggrijpt naar drone/doom-pionier Earth, maar dreigende percussie het uiteindelijke verschil laat maken.
Vanaf dit startpunt lijkt Conan meer te gaan dronen, beginnende met 'Headless Hunter'. De tonen houden langer aan en zorgen zo voor de nodige lage en slepende frequentiegolven. Een rustmoment, maar houdt uw wapen in de aanslag, want vanaf een minuut of zes zet Conan de aanval nogmaals in met Electric Wizard-buigende riffs. Afsluiter 'Invincible Throne' tikt bijna de negen minuten aan en beweegt zich ook hier voort als lome krijgsmoloch, langzaam uitvloeiend in een golf van feedback.
Terugkijkend naar hoe het album begon is het jammer dat Conan zijn eigen tempo onderuit haalde vanaf 'Golden Axe'. De formule van allesvernietigende en nietsontziende gigant wist zeker de eerste nummers voor het nodige hoofdschudden te zorgen. De drone metal die vervolgens gehanteerd werd deed niet onder voor de rest qua zwaartekracht, maar schoot af en toe tekort in beweging en distinctiviteit. Desalniettemin heeft Conan de belofte van hun artwork zeker waargemaakt. Monnos is een reus en reuzendoder in één die de oermens in ons naar boven haalt en ons weer laat hunkeren naar rauw vlees en het uitslaan van prehistorische kreten. Een muzikaal vormgegeven ode aan oorlog.
