CD: Kasabian - Empire

Joost Melis (Pink_Floyd)
Ze kreeg de opdracht van haar man om een mes mee te nemen, schone kleren en haar rijbewijs. Diezelfde avond vond er een gruwelijke slachtpartij plaats, "Now it's time for Helter Skelter". Drie maanden later zat ze in de rechtbank om als kroongetuige te dienen tegen haar toenmalige vriend, Charles Manson. Die vrouw heet Linda Kasabian, en een Engels quintet uit Blaby gebruikt haar achternaam tegenwoordig als bandnaam.


Kasabian toonde hun muzikale kwaliteiten voor het eerst op grote schaal in 2004, toen de heren met een zeer succesvol self-titled album op de proppen kwamen. Vergelijkingen met Primal Scream, The Stone Roses en Oasis kwamen omhoog borrelen, en niet geheel onterecht. Het album had een helder Brits aura en stond bol van de elektronica en britrock. Singles als 'Club Foot', 'L.S.F' en 'Processed Beats' zorgden voor een kickstart naar sterrendom. Platen die aanstekelijk energiek waren en uiterst melodieus. De vraag is nu of Kasabian deze lijn doortrekt of een andere weg in is geslagen op hun tweede album.

Je kunt stellen dat Kasabian de lijn doortrekt en nog steeds hetzelfde eindpunt op hun TomTom heeft ingevoerd maar soms de toeristische route neemt. Op Sun Rise Light Flies wordt bijvoorbeeld gebruik gemaakt van een strijkersarrangement, maar de track blijft doorspekt met elektronica. Daarnaast zijn er aanzienlijke hoeveelheden post-rock invloeden te vinden op de toeristische route, die op het debuut nog niet zoveel te vinden waren.

De twee afsluiters British Legion en The Doberman grijpen terug naar oude Britse helden en hebben een respectievelijk John Lennon (solo) en Beatles-geluid over zich heen gedrapeerd gekregen.


Tot nu toe lijkt het of de toeristische route niet bij hetzelfde eindpunt komt, maar er staan wel degelijk enkele 'floorfillers' op deze plaat. De singles Empire en Shoot The Runner bijvoorbeeld, die zijn opgebouwd met de bekende Kasabian bouwblokken: beats, melodieuze loopjes en gitaren. Aponea trakteert de luisteraar op het afschieten van bijna twee minuten nog meer pompende beats en zou zo maar een jamsessie van de Infadels kunnen zijn. Stuntman is nog zo'n nummer dat het bloed sneller doet stromen en neigt naar een sferische opwelling à la Underworld. Ogenschijnlijk was er geen tekort aan invloeden, maar uiteindelijk hoor je overal de eigen invloed van de band in terug. Het album is de moeite waard, maar zal wel even moeten groeien bij sommige luisteraars. De muziek is iets complexer en moeilijker te bevatten dan hun singles van het debuutalbum, maar dat maakt de route alleen maar leuker.

Label: Sony BMC Releasedatum: 26 januari 2007
Waardering:
Must See/Buy/Do
Aanrader
Redelijk
Tsjaa...
STAY AWAY!!!!