CD: Incubus - If not now, when?

If not now, when? Dat is wat Incubus waarschijnlijk zelf dacht. Na het succes van het album Light grenades met de hitsingle 'Love Hurts' en de alternatieve kraker 'Anne Molly' bleef het vijf jaar stil rondom de Amerikaanse band. Oké, zanger Brandon Boyd bracht verleden jaar nog zijn eerste solo-album uit, maar er verscheen geen nieuw materiaal van de vijfmansformatie. Tot nu: If not now, when? is het meest recente wapenfeit van de Californische band. 

Incubus begon begin jaren negentig als een metalband, maar liet deze muziekstijl gaandeweg steeds meer los. Met Light Grenades maakte Incubus voor het eerst de stap naar het grote publiek. Toch hield het ook de trouwe fans in ere door enkele hitgevoelige nummers af te wisselen met echte alternatieve rocksongs. De mengelmoes sloeg aan, maar Incubus leek niet tevreden. If not now, when? is namelijk een strak geproduceerde en zeer ingetogen cd. De plaat opent met het gelijknamige 'If not now, when?'. De gedempte en geloopte drumpartij, de melodielijn en de karakteriserende stem van Boyd creëren een sterke en meeslepende song. Gedurende het gehele nummer verwacht je een versterking of een uitspatting, maar de band speelt beheerster dan ooit en houdt de luisteraar geduldig aan het lijntje. Het volgende nummer, 'Promises, Promises', mag worden gezien als de opvolger van 'Love Hurts'. Het is een catchy nummer met een sterke hook. Prima voor de radio en leuk als dat herkenbare nummertje voor in een liveset op grote festivals. Het nummer 'Friends and Lovers' kent dezelfde beschrijving als opener 'If not now, when?': een sterke, meeslepende song zonder apotheose.'Thieves' begint met wat meer pit. Het nummer opent met een scheurende gitaar die vervolgens plaatsmaakt voor een zware bass en één rake klap op de snare drum. Het nummer is goed geproduceerd. Verschillende bliepjes maken het nummer spannend en het refrein is wederom catchy. 

De eerste vier nummers zetten eigenlijk de toon voor het gehele album. Ook 'Isadore' zou zo een zusje van 'Love Hurts' kunnen zijn. Het nummer is weliswaar rauwer geproduceerd en zal door het lage, slome tempo niet snel een hit worden, maar de meezingfactor bevat het nummer zeker. 'Isadore' is misschien wel typerend voor de nieuwe weg die Incubus met dit album probeert in te slaan. Want bevatte 'Light Grenades' niet ook meerdere nummers die je heerlijk kon meeblèren? Natuurlijk wel. Lomp springen en flarden teksten meeschreeuwen, heerlijk! De nummers op If not now, when? zijn anders. Het springen is vervangen door lieflijk meedijnen van meisjes van dertien of veertien met grote kartonnen borden met "I Love ..." erop, die met hun tere lichaampjes de alternatieve rockers naar de achterkant hebben verdrongen. Want hoe graag je het ook wil, Incubus tentoonspreidt geen moment de alternatieve- en metalsound die de band in bepaalde kringen zo geliefd maakte. Het nummer 'The Original' bijvoorbeeld klinkt als een zoetsappig liefdesliedje. Het doet de meisjes op de voorste rij smelten, maar de overige fans zullen elkaar verdwaasd aankijken. Gelukkig horen we nog even scheurende gitaren en heftige cymbalen, maar als Boyd de draad weer oppakt druipt de kwijl weer van het nummer af.

Een nummer dat wel aanslaat is 'Defiance'. Dit raakt, is vernieuwend en puur. Enkel begeleidt door akoestische gitaar laat Brandon Boyd horen hoe goed hij kan zingen. Dit is een nummer met een rauw randje. Geen overdadige productie, maar heerlijk back to basic. En het lijkt nog even geweldig te worden. Want 'Switchable' begint rauw, onvoorspelbaar en opzwepend. Helaas weet de band de lijn van het eerste couplet niet door te trekken en krijgen we opnieuw geen knaller te horen. En die knaller zal er ook niet meer komen, want 'Adolescents' heeft dezelfde hitfactor als 'Promises, Promises' en 'Tomorrow's Food' klinkt meer als Razorlight dan als Incubus.

De grote vraag blijft: hoe luidt het eindoordeel? Met If not now, when? slaat Incubus ongetwijfeld een nieuwe weg in. Een weg die fans van het eerste uurwaarschijnlijk niet heel erg zal behagen. Incubus heeft een cd afgeleverd met een aantal geweldige songs. Liedjes die meeslepend zijn en een enorme zelfbeheersing vereisen. Toch is het niet overtuigend. Het is te gelikt en te mainstream geproduceerd. Hopelijk weet Incubus de lijn die het heeft ingezet te doorbreken en op een volgende plaat terug te keren naar een rauwere sound. Dan kan Incubus bij het grote publiek teren op een aantal hits en zullen de trouwe fans weer terugkeren naar hun geliefde band!