CD: Maxïmo Park - The National Health
Maxïmo Park behoort tot een van de bands die de revival van de Britpop aan het begin van de 21e eeuw karakteriseert. Met de albums A Certain Trigger (2005) en Our Earthly Pleasures (2007) gooide de band hoge ogen in de alternatieve muziekscene. Optredens van de band bleken onvergetelijk te zijn. Muzikaal was het niet altijd even sterk, maar de energie van met name frontman Paul Smith deed vele fans doen flauwvallen en maakte Maxïmo Park tot een graag geziene gast op festivals. Na de mislukte derde plaat Quicken The Heart (2009) vonden de heren uit Newcastle het tijd voor een pauze. Nu, drie jaar later, is er eindelijk de opvolger. Heeft The National Health de energie van de eerste twee albums of is Maxïmo Park vergane glorie?
Openingsnummer 'When I Was Wild' is vernieuwend, maar pakt erg goed uit. Enkel ondersteund door een piano lijkt Paul Smith zijn eigen twjifel te verwoorden. Is er nog een toekomst voor Maxïmo Park? Hebben ze nog steeds dezelfde energie en drijfveren als toen? Het nummer 'National Health' lijkt deze twijfel direct weg te nemen. Dit is Maxïmo Park zoals we de band kennen. Hoog tempo, catchy refrein, herkenbare backing vocals en uitermate dansbaar. 'Hips And Lips' begint een stuk mysterieuzer. De refreinen knallen voluit uit de speakers. Jammer alleen dat de halvering van het tempo in de coupletten de energie van het nummer telkens terugschroeft. Het beste nummer van het album is 'The Undercurrents'. Eindelijk zingt Paul Smith vol overtuiging. Het nummer is wat langzamer, maar de tekst fantastisch. Ook 'Write This Down' is een nummer dat er mag wezen. Fantastische drive en wederom zingt Paul Smith vol overtuiging zijn songteksten.
Het eerste gedeelte van de plaat was goed en deed op sommige momenten zelfs denken aan het oude Maxïmo Park. Helaas weet de band de spanning in het tweede gedeelte nauwelijks vast te houden. 'Banlieu' en 'Wolf Among Men' klinken lekker, maar de stem van Smith klinkt geforceerd. Het lijkt hem moeite te kosten zijn strot volledig open te gooien. De simpele, maar karakteristieke toetsenpartij in 'Wolf Among Men' weet dit slechts gedeelteijk te compenseren. En dat was het dan ook. Want afsluiters 'Unfamiliar Places' en 'Waves of Fear' zijn saai en voegen absoluut niks toe.
Het is moeilijk om toe te geven, maar Maxïmo Park is over zijn hoogtepunt heen. Met The National Health weet de band slechts een handvol sterke nummers af te leveren. Het is niet genoeg om volledig te overtuigen. Maximo Park is voorbij. Gelukkig hebben we de eerste twee albums nog!
