CD: Pete Murray - Blue Sky Blue
In thuisland Australië is Pete Murray een bekende artiest met succesvolle albumverkopen en enkele hits. In Nederland is de singer-songwriter minder groot en heeft hij het grote publiek nog niet weten te bereiken. Is Pete Murray met zijn nieuwe album Blue Sky Blue wel in staat om definitief door te breken of sterft dit vierde in Nederland uitgebrachte album een stille dood?
Voordat deze vraag beantwoord kan worden is het verstandig Pete Murray even te introduceren. De in 1969 geboren Murray heeft de uitstraling en muzikale klanken van een surfdude als Jack Johnson. De Australiër heeft een warm en herkenbaar geluid en schrijft voornamelijk vrolijke en eenvoudige popliedjes. De lijn tussen Blue Sky Blue en zijn eerdere platen Feeler (2003), See The Sun (2005), en Summer at Eureka (2008) is flinterdun. De muzikale stijl van de zanger heeft zich de afgelopen negen jaar niet tot nauwelijks ontwikkeld.
Blue Sky Blue bestaat uit tien zonnige en catchy nummers van iets meer dan vier minuten met een klein rockend randje. Helaas lijken de nummers allemaal te veel op elkaar en verlies je je aandacht al snel. Blue Sky Blue is een typisch cd'tje voor de achtergrond. Lekker weertje, feestje in de tuin of in het park, barbecue aan en Pete Murray die op de achtergrond een mopje zingt. Eén probleem: het is winter. Oké, het is niet steenkoud buiten, maar een barbecue is te veel van het goede. Het lijkt een vreemde releasedatum, maar in het zonnige en zomerse thuisland Australië voldoet de plaat op dit moment prima.
Hoewel de cd weinig vernieuwing biedt en meer geschikt is voor de achtergrond, bevat de plaat enkele leuke nummers. Single 'Always a winner' is wat saai en te gemakkelijk gekozen. De nummers 'Free' en 'Broken' daarentegen hebben een lekker tempo, een sterk refrein en zijn dansbaar. De songs lijken sterk op elkaar, maar dat is het geval met alle liedjes van Murray. Het beste nummer van de plaat is bij uitstek 'Led'. Ook dit nummer is vrolijk, catchy en bevat een beschaafde gitaarsolo. Na één keer refrein ben je in staat om lekker mee te blèren en een beetje heen en weer te huppelen.
De festivals lijken nog ver verwijderd, maar Pete Murray is ondanks deze vrij saaie plaat geen slechte keuze voor een klein podium op een warm festival. Gewoon voor op de achtergrond met een biertje in de hand. Meer niet.
