CD: White Lies - Ritual

In januari 2009 maakten we kennis met het debuutalbum van de uit Engeland afkomstige band White Lies. Singles 'Death' en vooral 'Farewell To The Fairground' maakten de band in een klap wereldberoemd. Het duistere geluid van zanger Harry McVeigh en de teksten van basgitarist Charles Cave bleken aan te slaan bij een groot publiek. Samen met drummer Jack Lawrence-Brown speelde het drietal zich ook live in de kijker. Wat volgde was een achttien maanden durende wereldtournee die de jonge twintigers langs vrijwel alle popzalen en festivals in Europa leidde. Inmiddels is het januari 2011, zijn de heren een beetje gewend aan het enorme succes en het leven als rockster en is het tijd voor het tweede album: Ritual.

Het hoofdthema van de vorige plaat, de dood, zorgde ervoor dat de White Lies in de pers vaak werden neergezet als een morbide drietal. Zelf zegt de band dat hier helemaal geen sprake van is. Tekstschrijver Charles Cave snijdt gewoon graag grote thema's aan. Dat blijkt ook wel op Ritual. Op Ritual is de dood naar de achtergrond verdwenen en is er meer plaats voor niet minder grote onderwerpen als liefde en geloof. Samen met producer Alan Moulder (Smashing Pumpkins, Nine Inch Nails) besloot het drietal dat de nieuwe plaat luchtiger en grootser dan de voorganger moest worden. Ritual moet de definitieve doorbraak voor White Lies betekenen. Een doorbraak die de band naar de grotere popzalen, stadions en festivalpodia voert.

Dat de band op Ritual wil uitpakken, blijkt meteen bij opener 'Bad Love'. Wat een heerlijk nummer. Het nummer begint mysterieus met de stem van McVeigh als leidraad. Het refrein is catchy en stuwend. De zin: "If i'm guilty of anything, It's loving you too much. Honey, sometimes love, means getting a little rough. This is not bad love." Het is een geweldige zin die je na het eerste refrein al meteen te pakken hebt. Het tweede refrein zing je hem mee en op het einde schreeuw je het samen met de bombastische klanken en alle synths keihard uit. Dit wordt zeker geen slechte liefde! Want we gaan meteen door naar de eerste single van de plaat: 'Bigger Than Us'. Het nummer werd goed ontvangen op de Nederlandse radiostations en dat is ook helemaal niet vreemd. De song heeft een enorm sterk hook en is spannend en prikkelend. Hoe vaker je het nummer beluistert, hoe beter het wordt. Met 'Bigger Than Us' hebben de White Lies een waar pareltje in handen. Een nummer dat wel eens niet alleen een radiohit, maar ook een enorme livehit zou kunnen worden. Eigenlijk is het tekenend voor de hele plaat. De band is door het vele touren uitermate goed op elkaar ingespeeld. Zanger McVeigh zingt zoals altijd met veel passie de geniale teksten van bassist Cave. Neem nou het nummer 'Is Love'. De song begint traag met zang en wat geluidjes hier en daar. Vervolgens geven de drums het nummer meer tempo en vaart om te eindigen als een lekkere, niet te stevige albumsong. Waar de muziek wat rustiger is dan op de rest van de plaat, is de tekst uitbundiger dan waar ook. De tekst is een groot verhaal. De open verhaallijn zorgt ervoor dat iedereen er zijn eigen dingen uit kan halen. Ook 'Peace & Quiet' is aan de trage kant. Het nummer is uitgesmeerd over meer dan vijf minuten, maar is wederom prikkelend. Vooral de samenzang en de verschillende geluidjes in het refrein maken het nummer buitengewoon interessant.

 

Toch blijkt dat de band met de wat snellere nummers echte knallers weet neer te zetten die het live waarschijnlijk goed zullen doen. Zo ook 'Stranger', een van de sterkste songs van de al zo sterke langspeler. 'Strangers' zou wat refrein betreft een geweldige hit kunnen worden. Het couplet is misschien net iets te langgerekt en te open, maar dat mag de pret zeker niet drukken. Het nummer gaat over een onenightstand en vooral de manier waarop deze tot stand komt. De rituelen van het verleiden zeg maar. Het nummer bevat de geweldige zin "Strangers don't hide, The morning hunts you down, There is nothing stranger than to love someone". Wat wil je nou nog meer... Nog een goede song misschien? Waarom ook niet. Want 'The Power And The Glory' kan zo in het rijtje van sterke songs. En dan hebben we het nog niet eens gehad over afsluiter 'Turn The Bells'. Een nummer dat geïnspireerd is op een reis van bassist Charles Cave naar Tibet. Een reis die, volgens Cave, van groot belang was voor het hele schrijfproces. 

Met Ritual leveren de White Lies een geweldige tweede plaat af: sterke songs met zowel muzikale als tekstuele diepgang en veel verschillende lagen. Het album gaat daardoor niet snel vervelen. Elke luisterbeurt brengt een nieuwe verrassing met zich mee. Persoonlijk kan ik niet wachten op de liveconcerten van de band. Met nummers als 'Death', 'Farewell To The Fairground', Bigger Than Us', 'Bad Love' en 'Strangers' zal elke zaal en elke festivalweide platgespeeld worden. Een ding is zeker: van deze jonge honden uit Engeland zijn we (gelukkig) nog lang niet af.