4e klas: verboden verlangen

basisschoolcolumns / top 40: 2004 / 2005 / brugklas: best wel dikke tieten / 2e klas: "BAGDAD BRANDT" / 3e klas: dat ene meisje / 4e klas: automutilatieperikelen

20-21 juni 2005

Nadat ze een uur met haar broer over het probleem had geconverseerd, leek het beiden een beter idee om huiswaarts te keren. Haar familie bleek van het snijden niets af te weten, en reageerde dan ook even geschokt als Richard en ik dat hadden gedaan. Gedurende het weekeinde bleef ik veel met haar praten op MSN, en de gesprekken van toen teruglezende realiseer ik me weer hoeveel pret we hadden. Van semi-filosofische discussies over wat "Je bent niet baudiebau" betekent in het liedje Watskeburt, tot ellenlange gesprekken in steenkolenduits – we hadden plezier voor twee. Af en toe flapte ze er een suggestieve opmerking uit, die ik wijselijk besloot te negeren.

Maandag twintig juni verzamelden we ons – mijn vrienden, Richard en zijn vriendin, Tessa en ik – voor mijn huis, van waaruit wij de paar kilometer zouden fietsen naar het dichtstbijzijnde recreatiemeer. De toetsweek was voorbij, een vakantie van tien weken lag aan onze voeten, en maandag luidden we het startschot in. We hadden uiteraard bier mee – zo'n goedkope vijflitertap van de Aldi, die overigens voor geen meter werkt als het bier vijfentwintig graden is –, zonnebrand, zwembroeken en balletjes. Het hoogtepunt was wel een opblaasbeest die we bij de Hema hadden gekocht; het was zo'n soort zitstoel, in de vorm van een kreeft, van Duitse makelij. Er stond "KREBS" op, hetgeen wij grinnikend omdoopten tot "Kanker de Kreeft", aangezien Krebs beide betekent.

We zochten een goed plekje op het kunstmatig aangelegde strand, wapperden onze handdoeken uit over het zand, bliezen Kanker op en ontdeden ons van overtollige kleding. Het viel mij op dat Tessa, op wie ik nog steeds heimelijk een oogje had, er genadeloos lekker uitzag, en dat ook de vriendin van Richard er mocht wezen in badkleding. "Zal ik je insmeren, Tess?" – al snel zat ik met mijn halfzeven veilig tussen haar billen geparkeerd haar rug in te smeren, me afvragend of ze 'm voelde prikken of niet, en of ze dat als compliment of als belediging zou zien. Ze zei niks, en toen ook ik ingesmeerd was renden we gezamenlijk het water in. Richard zonderde zich af en stond driekwart van de middag een meter of honderd verderop de binnenkant van zijn vriendins mond te verkennen. De overige vrienden gooiden balletjes over, maakten geintjes over Kanker de Kreeft en probeerden aan te pappen met toevallig voorbijzwemmende schoonheden.

's Avonds zeeg ik, roodverbrand en wel, neer achter MSN. Zij was er ook weer. Al snel kwam het gesprek op de middag die geweest was. Ze vroeg of ik dacht dat Richard een leuke dag had gehad. Ik antwoordde: "Nou, hij stond vooral veel met jou te bekken, dus ik zou het eigenlijk niet weten. Ik gok van wel!"
"Ik stond meer hém af te bekken, hoor."
"Oh, vertel?"
"Hij zoende alleen terug als ik begon."
"Aha. Kan-ie goed zoenen?"
"Hoe zit het nou met Tessa?"
"Je negeert mijn vraag, maar goed: the usual. Zij wil vrienden zijn, ik zeg toe dat dat prima is, maar kan me er heimelijk niet bij neerleggen."
"Ik begrijp dat niet, hoor. Jij verdient echt duizend Tessa's. Ik begrijp niet wat ze niet in je ziet."
"Hoe bedoel je?" Ik vreesde de richting die het gesprek zou kunnen gaan nemen.

Al snel kwam de aap uit de mouw. "Toen ik met Richard stond te zoenen, dacht ik eigenlijk aan jou." Het is dat ik op het moment geen koffie dronk, anders had ik me er danig in verslikt. "Oh... dat is, ehm... een probleem. Er is nog nooit een meisje geweest dat op die manier iets voor me voelde", stamelde ik. Zij begreep daar niets van. Nadat we beiden naar bed moesten, sms'ten we nog tot half één door. Opeens werd ik gebeld. Zij legde uit dat ze me sinds donderdag anders was gaan zien, dat haar gevoelens voor Richard wegebden, ik legde uit dat ik haar mooi, interessant, aardig en lief vond, maar dat ik het tegenover Richard niet kon maken. "Ik wil je zo graag zien, en vasthouden, en strelen, en zoenen, dat ik mezelf echt moet slaan om er niet aan te denken," zei ze. "Je zal weinig aan me hebben, ik heb nog nooit gezoend", reageerde ik.
"Ook met Tessa niet?"
"Nee, nou ja, ik probeerde het, maar ze wees me af. Blijkbaar is middagenlang knuffelen prima, maar kunnen zoenen en ik niet gezamenlijk door één deur."
"De trut."
"Jeweet."
"Als we morgen afspreken, zou ik er misschien verandering in kunnen brengen. Je de kneepjes van het vak leren. Graag zelfs", drong ze aan.

Wat aanvankelijk 'de situatie uitpraten' behoorde te zijn, werd een nachtelijke sessie van bij elkaar bijna vier uur telefoneren. We zouden de volgende dag afspreken om - opnieuw - de situatie uit te praten, maar wisten beiden waar dat hoogstwaarschijnlijk op uit zou lopen. Met een zeer dubbel gevoel ging ik slapen. Ze had me volledig overrompeld met haar plotselinge bekentenis, en had enerzijds daarmee bij mij veel onder de oppervlakte geduwde gevoelens losgewoeld. Het gesprek was langzaam maar zeker de 'stiekem vind ik jou ook de shit'-kant opgegaan. Anderzijds kon ik mijn gedachten maar niet van het feit afbrengen dat het niet mocht, niet kon, moreel onverantwoord was. We hadden afgesproken in haar stadje, bij het openbare zwembad, om twaalf uur. Ik was zoals altijd een kwartier te vroeg en wachtte met kloppend hart tot ze zou verschijnen, me heimelijk afvragende of ik niet gewoon weg moest gaan.

Om tien over twaalf kwam ze op haar omafiets met jachtluipaardpatroon aanrijden, met een strak topje aan, hotpants, haar kastanjebruine haar los, een zonnebril op. Ze zag mij niet omdat ik achter een auto stond, en zo geruisloos mogelijk naderde ik haar. Ik tikte haar op de schouder, waarna ze zich omdraaide. "Hee", zei ik. Ik keek snel naar de grond. "Hee." Mijn hart ging als een razende tekeer. De spanning was te snijden. "Zullen we dan maar?" "Ehh... ja, is goed", zei ik. We bestegen onze fietsen en peddelden weg. "Jij moet maar zeggen waar we heen moeten, want ik ken de weg hier niet." "Okee", zei ze. Als bevestiging van de toezegging pakte ze mijn hand van het stuur af en hield 'm vast. "Zo goed?" Geschrokken van haar assertiviteit rukte ik m'n arm los. "Wat als we worden gezien?" "Nou én, joh." "Niks nou en, ik ben zo zenuwachtig als de opzichter van Tsjernobyl voor zijn functioneringsgesprek."

"We komen volgens mij zometeen langs het huis van Bas", zei ik. "Klopt, daar woon ik vlakbij, maar we moeten wel omrijden." "Hoezo?" "Richard zit daar nu, en ze hebben er de luxaflex altijd openstaan." De ironie van de situatie werd me haast teveel. Aan de ene kant zou ik het liefst omkeren, terugfietsen en doen alsof er niets aan de hand was. Aan de andere kant gierden mijn hormonen als nooit tevoren, was het allemaal maar wát spannend, en had ik min of meer zestien jaar uitgekeken naar 'dit moment'. Na een heel eind omgefietst te hebben om maar niet langs Richard en Bas te komen, kwamen we bij haar huis aan. Tot vijf uur 's middags zou er helemaal niemand aanwezig zijn. We stapten van onze fietsen, deden ze op slot, en liepen naar binnen. Onwennig ging ik in de huiskamer op de bank zitten. "Hee, vanaf hier kun je Bas zijn huis zien." "Ja, klopt, da's echt vijftig meter verderop." Het werd er niet simpeler op. "Mogen de gordijnen dicht?" Ik hield het niet veel langer meer vol.

"Wil je wat drinken?" Ik stamelde ja, kreeg limonade, en had na twee slokken al buikpijn. "Kom 'es?" Ze pakte mijn hand en leidde me naar de piano. Ze duwde me op de kruk en ging omgekeerd bovenop me zitten. Ik zette het glas drinken op het muziekinstrument en legde een arm om haar rug. Ze boog zich langzaam naar me toe. Hoewel het allemaal heel spannend was, bleef er iets knagen. Diep van binnen riep iets "dit kan niet, dit kan echt niet, consequenties, represailles, wacht jij maar", alleen om vervolgens overstemd te worden door "ach, het is nu toch al te laat." Net voordat onze lippen elkaar raakten vroeg ze nog: "Weet je zeker dat dit is wat je wilt?" Ik had geen idee meer. Als voorlopig antwoord hapte ik toe.

volgende week: het derde en laatste deel van de 4e klas-trilogie