Kinderlijk eenvoudig

Wreedheid, oorlog, verderf, tirannie, geboefte, hebzucht, moord, aanslagen, martelingen, onderdrukking, verraad, gijzelingen het is van alle tijden. Ik begrijp de vragende uitdrukking: "In wat voor tijd leven we in Godsnaam ?" dan ook niet.

Vroeger was het erger; In de eerste wereldoorlog sneuvelden 9 miljoen soldaten, In Ieper lag het slachtvee te wachten om uit gegraasd te zijn, in de tweede wereldoorlog vielen in totaal 60 miljoen doden. In Zaltbommel werden Joodse families uit elkaar gerukt. 9 miljoen joden werden vergast. In de middeleeuwen ging je op de brandstapel, werd je geradbraakt of gevierendeeld.

Iedere tijd heeft zijn wreedheden en ellende. Donald Trump is kinderspel. Die dreigt alleen met losse Twitter flodders. Archie de man van staal is onschadelijker dan een andere Oostenrijker. Als kind, hoorde ik m'n moeder tegen haar broer zeggen: "Het komt nu wel erg dichtbij." Jaren later begreep ik dat het over de Rote Armée Fraction (RAF) ging. De ETA in Spanje, bende van Nijvel in België en Rode Brigades in Italië deden eveneens hun politiek anarchistische duid in het zakje. Terwijl de PLO de gehele Israëlische delegatie uitmoordde op de Olympische Spelen van München.

Momenteel zitten we in een periode van extremiteiten, die verder gaan dan incidenteel. Voornamelijk IS is, en was, daar verantwoordelijk voor. Ze proberen de democratie in het hart te raken. In naam van godsdienst heet het. Ik vind het eerder in de naam van het barbarisme. Ik ken geen godsdienst, waar in naam van de aanbedene, geslachtsdelen worden geamputeerd, om vervolgens in de mond van de slachtoffers te worden gepropt. De oorlogen welen natuurlijk tierig door, echter leven we ook in de tijd van aanslagen.
Daar komt bij dat door de huidige media, veel in beeld komt en veel te zien is. Je krijgt het in de schoot geworpen, of je nu wil of niet. Zie 14 juli 2016 in Nice. Per abuis werden er schokkende beelden op tv vertoond. Later werd de fout hersteld. Terwijl de langzaam op de menselijke meute afrijdende vrachtwagen luguber is om naar te kijken. Je weet wat die mensen te wachten staat. De Leeuw sluipt naar de weerloze antilope, om op het onverwachte moment toe te slaan. Met het bord op schoot zit je rechtstreeks te kijken hoe twee vliegtuigen de WTC-Towers invliegen. Daardoor lijkt deze tijd wreder en gevaarlijker. Dat is nonsens.

"Het komt nu wel erg dichtbij", wordt ook vaak gezegd. Misschien is het ergste geweld wel verder weg dan ooit. Daarom was ik om, daarom omarmde ik de Pokémon, daarom genoot ik van het massale genieten, van de gezamenlijke pret. De vredigheid die het uitstraalt, terwijl er agressief op de Pokémon werd gejaagd. Er werd alleen met camera's geschoten. Ik begrijp nog steeds niets van de Pokémon. Waar komt-ie vandaan ? Hoe is deze rage ontstaan ? Wat is de aanzet geweest ? Wat is het doel ? Is er straks een winnaar ? Zijn er straks winnaars ? Is het net zoals bij de Panini-voetbalplaatjes ? Als je ze allemaal hebt gevonden, en gevangen, je winnaar bent in je eigen wedstrijd. Ik begrijp de haters niet.

Ik ken mensen met vreemdere hobby's. Prins Bernard schoot met een vredesroos als alibi, pochette op de borst, trots leeuwen en olifanten naar de zevende hemel. Daarna lurkend aan z'n vredespijp. Onschuldige dieren de pijp uit. Zonder dat ze om een vuurtje hadden gevraagd.
Furfrou, Ampharos, Houndour, Poochyena namen die als muziek in de oren klinken. Namen verzonnen door een briljante, vrije geest. Is de Pokémon niet Geestverruimend? Het lijkt kinderspel, het lijkt me eerder een monsterlijk genoegen om ze op te sporen. Het lijkt me een euforisch gevoel te geven er één te ontdekken.
Ik heb me nooit echt verdiept, maar wat ik zie in deze fantasiewereld is het kinderlijke, het spontane, het speelse, het gebroedelijke, gemoedelijke. In iedere deelnemer is de jeugd gevaren. Veel mensen worden weer kind, worden weer speels, zijn trots op wat ze hebben gevonden. "Kijk eens mama, met losse handjes."

Daarom is het contrast zo extreem. Daarom was het zo aangrijpend om de foto van het dode kindje onder de folie te zien op de boulevard van Nice. Er lag een knuffeltje naast het lijkje. Het lag er een beetje namens Pokémon. Het knuffeltje lag er tegen de grote boze buitenwereld. Schamper gelachen wordt er als volwassenen hun geluk vinden in een virtueel beestje. Was die virtuele wereld maar de reële, wat zou de wereld dan mooi en vredig zijn.

Ik blijf genieten van de volwassenen die genoten, omdat ze terug zijn bij het onschuldige genot uit hun jeugd. Ferdy en Hilde probeerden het me uit te leggen, toen ik ze tegenkwam in de Boschstraat. Ik deed net alsof ik het begreep. Hun volwassen plezier delend.
De Pokémon-rage had op geen beter moment haar kop op kunnen steken. Iedereen zou weer eens kind moeten kunnen zijn. Pokémon gaf je die kans. Kinderlijk eenvoudig.