CD + Concert: Wolfendale - Foghorn

Joost Melis (Pink_Floyd)

Er kwamen persberichten over een albumrelease voorbij, de debuutplaat staat inmiddels hoog bij de favorieten van de Luisterpaal, de band trad op bij verschillende radioprogramma's en onlangs speelden ze ook nog eens in De Wereld Draait Door. De Nederlandse band Wolfendale lijkt in een muzikale achtbaan te zitten. Iets dat eigenlijk geen vreemd gevoel moet zijn voor zanger/gitarist Sander Strick. Hij ontwerpt namelijk gedurende zijn 'reguliere' werkuren pretparken. Niet zozeer de technische aspecten van bijvoorbeeld een tweede kurkentrekker in een achtbaan, maar wel het verhaal achter én de sfeer in zo'n pretpark. Toch lijkt hij nog meer fantasie en creatieve output in zich te dragen dan hij kwijt kan in die pretparken.

Samen met bassist Marc van den Boom sloot hij in 2001 al een pact. Hun overlap in interesse voor animatie, film en ook muziek zorgde voor een klik en de twee besloten een plaat te gaan maken. Wolfendale, genoemd naar een Britse astronoom, was geboren en hierbij kwam het belang van verhalen en sfeer ook om de hoek kijken. Nu, tien jaar later, treden ze voorgoed naar buiten. De achterliggende gedachte van hun zojuist uitgebrachte geesteskind was het omzetten van beelden naar een muzikaal landschap. Foghorn is de debuutplaat die film en visuele perceptie ombuigt naar sferische soundscapes. De titel van de plaat vindt zijn herkomst uit de eerste zin van de mysterieuze serie van David Lynch, Twin Peaks. De muziek die Wolfendale maakt zou de goedkeuring van Lynch zo maar eens kunnen dragen, aangezien de band niet vies is van een mooi uiteengezette, maar vaak duistere, sfeer. Het doel van de plaat lijkt in deze bereikt: mentale beelden in de vorm van muziek. Een meer filmische en sferische plaat is er naast een enkele progrockplaat van Arjan Lucassen waarschijnlijk niet uitgebracht in Nederland. Wellicht dat de plaat daarom zo opvalt en met het hoofd boven het maaiveld uitsteekt.

De vijfkoppige band, bestaande uit Sander Strick (zang/gitaar), Marc van den Boom (basgitaar), Tijn Berkelmans (gitaar), Rudolf van Bree (drums) en Remko Jansen op toetsen, presenteerde afgelopen vrijdag en zondag hun debuutplaat respectievelijk in het Eindhovense Effenaar en het Utrechtse Ekko. Hier liet het vijftal horen dat dit album ook in een live-setting overeind blijft staan en een prachtige, intense sfeer kan neerzetten. Dit mede dankzij de bijpassende en sfeer-verhogende lichtshow. Het dynamische en hardere geluid van het live-optreden weet nog steeds een filmische landschap en schemerige sfeer op te roepen, iets dat op de plaat nog duidelijker naar voren komt. Neem de openingstrack 'Vulture', waarin een aanzwellende mix van onheilspellende klanken zich een weg banen naar de rustgevende vocalen van Strick. Titeltrack 'Foghorn' levert eveneens een stemmige en dromerige bijdrage. Het fantasierijke en prikkelende 'Dr. Henry Kazoo' vertelt op pakkende wijze zijn verhaal. Op 'Swindler' lijkt de geest van Steven Wilson rond te waren en weerklinkt een soort van progressieve folk. De single 'Crackling Jolts' heeft een liever karakter, wat meer tempo, een onverwachtse structuur en een ontzettend pakkend en melodieus refreintje. 'Ending Up' en 'Island' zouden regelrecht in Twin Peaks kunnen en 'Common' is een ingetogen slaapliedje met een licht Latijns-Amerikaans ritme. Maar ondanks al die ogenschijnlijke variatie straalt de plaat een grote mate van coherentie uit.

Foghorn is een plaat waar je niet meteen je vinger op kan leggen en waar niet zomaar één bepaalde niche voor te vinden is. Beschrijvingen als My Morning Jacket meets Fleet Foxes of Midlake meets Porcupine Tree lichten slechts een tipje van de sluier op. Het is een plaat die is opgenomen in de nachtelijke uren en dit ook uitstraalt. Inventief, origineel, meeslepend, dromerig, diepgelaagd, spannend en fantasierijk zijn termen die meermaals van toepassing zijn. Wolfendale is er in geslaagd om, net zoals wat visueel bij een Lynch film gebeurt, elke luisterbeurt weer nieuwe details en muzikale lijnen te verzorgen om het geheel spannend en interessant te houden. Een prachtplaat, misschien wel de beste van het jaar van eigen bodem!