DVD: El mal ajeno
Diego Sanz (Eduardo Noriega) is een arts die zichzelf uit zelfbescherming heeft aangeleerd immuun te zijn voor de ellende van de vele patiënten die hij in het ziekenhuis treft. Op een dag wordt de aan MS lijdende Sara (Angie Cepeda) binnengebracht door haar lief Armand (Carlos Leal). Hij is helemaal over zijn toeren en in de parkeergarage schiet hij op Diego en berooft hij zichzelf van het leven. Wonder boven wonder overleeft Diego. Er is echter wel iets veranderd in Diego wat hem een succesvoller geneesheer maakt. Maar hoe dat allemaal kan en, belangrijker nog, of hij er wel zo blij mee is, is een andere kwestie.
“Een film vind ik goed of slecht afhankelijk van de pijn die ik ervaar als ik ernaar kijk”, aldus een vrouw. Iemand anders in het halve kringetje van waarschijnlijk stervenden classificeert zijn pijn op een schaal van 1-10 op 17, een ander op 0 omdat de jongen niet weet hoe de angst om alleen te sterven in punten uitgedrukt moet worden. Vóór de aantiteling van het magisch-realistische Italiaanse drama El Mal Ajeno (de internationale titel is For the good of others) worden de emoties danig in beweging gebracht. Na een ietwat plichtmatige introductie van de personages gaat de rolprent echter al snel om de sprookjesachtig surrealistische mogelijkheden die Diego sinds de aanslag heeft. Ze vormen een intrigerend mysterie voor zowel de kijker als voor Diego.
Een goed mysterie kan veel baat hebben bij een suggestieve soundtrack die de onzekerheden in het hoofd van de kijker benadrukt of zelfs uitvergroot. Gelauwerd voor zijn bijdrage aan het uit 2007 stammende The Orphanige (oorspronkelijke titel El orfanato), slaat Fernando Velázquez de plank mis met een score die te nadrukkelijk aanwezig is. Wèl geslaagd zijn de grapjes, sporadisch als ze zijn. Als Diego aan zijn vader met prostaatproblemen vraagt of hij nog vaker zijn vinger in zijn kont moet stoppen, is het antwoord dat dat alleen op zon- en feestdagen hoeft en dat hij even op de kalender zal gaan kijken. Een andere reden voor een glimlach is het moment waarop Diego's dochter Ainhoa (Clara Lago in de eendimensionale rol van 17-jarige puberdochter) met een ontstoken piercing in een behandelkamertje uitlegt waarom hij toch echt iemand anders moet halen om haar ontsteking te bekijken.
Behalve Lago heeft ook Marcel Borrás als vriendelijk ziekenhuisgroentje Juanjo een behoorlijk vlakke rol zonder enige uitdaging. De enige reden dat het karakter bestaat, is om te benadrukken dat Diego zich afsluit voor zijn patiënten. Juanjo doet dit namelijk juist niet en een vermanend woord van Diego is zijn deel. Zonder al te veel overdrijving is Borrás' personage best een zwaktebod te noemen. De bijrol van Luis Callejo als patiënt Carlos is dat zeker niet en brengt juist iets meer diepte en emotie in de film. Maar goed, wat met afstand het meest bijblijft van dit anti-sprookje is de wonderlijke capaciteit die Diego (een overigens sterke Noriega) plotsklaps heeft en die de kijker een interessante "wat-als?"-overpeinzing meegeeft.
