Our idiot brother
Ned (Paul Rudd) is een verkoper van biologische groenten op een boerenmarkt en af en toe verkoopt hij ook wiet onder de toonbank. Hij is zo goed van vertrouwen dat hij een vriendelijke agent in uniform wiet verkoopt als deze hem erom vraagt. Ned belandt in de gevangenis en als hij weer vrijkomt, blijkt dat hij niet meer welkom is op de boerderij waar hij woonde omdat zijn vriendin Janet (Katherine Hahn) inmiddels een ander heeft. Wat nu gedaan? Hij logeert korte tijd bij zijn moeder (Shirley Knight), maar besluit al snel naar Liz (Emily Mortimer) te gaan, een van zijn drie zussen. Het duurt niet lang voor hij haar leven en dat van haar man Dylan (Steve Coogan) volledig overhoop gooit. Ook zijn andere twee zussen Miranda (Elizabeth Banks) en Natalie (Zooey Deschanel) krijgen te maken met de ontregelende aanwezigheid van hun bebaarde broer Ned die ondanks zijn goede bedoelingen al hun levens totaal overhoop haalt.
De feelgood indiefilm Our idiot brother doet zijn best: op de soundtrack en op hoofdrolspeler Rudd is niets aan te merken, het script beloont de eerlijkheid van de karakters en dat Neds hond Willie Nelson heet, leidt gelukkig niet tot een reeks flauwe opmerkingen maar blijkt aan het eind juist van wezenlijk belang te zijn. Desondanks komt de film niet goed uit de verf. Het grootste manco is het tamelijk voorspelbare verhaal met weinig genuanceerde personages in combinatie met een gebrek aan geslaagde grappen. Zo is Liz' man Dylan (een onderbenutte Coogan) de botte schuinsmarcheerder, is Ned de enige die leuk met hun zoontje River (Matthew Mindler) speelt en wil Miranda haar eerste artikel schrijven over het liefdesleed van een bekende vrouw. Miranda krijgt haar niet aan de praat, maar Ned natuurlijk onbedoeld wel. Uitzondering op de clichés en het gebrek aan humor is de wisselwerking tussen Ned en zijn reclasseringsambtenaar Omar Coleman (een prima rol van Sterling Brown). Zo praat Coleman de eerste keer dat hij Ned treft heel langzaam. Als Ned hem vraagt waarom hij dit doet, antwoordt Coleman dat hij aannam dat Ned retarded is aangezien hij wiet verkocht heeft aan een agent in uniform.
Coleman en Ned zorgen samen voor een paar prima scènes (een uitzondering waarin Ned net doet alsof hij pis over Coleman heen gooit daargelaten), maar over het algemeen hangt over de film het gevoel dat er meer in zit dan de makers eruit halen. Zo staat zus Natalie soms als stand-up comedian op het podium, maar zowel rake oneliners als pijnlijke situaties blijven uit. Wat ook beter uitgewerkt had kunnen worden, is een scène tegen het eind van de film waarin Ned wederom in het gevang belandt en geen gebruik wil maken van de door zijn zussen betaalde borgtocht. Dit doet hij echter niet omdat hij heeft geleerd om verantwoordelijkheid te nemen voor zijn daden maar juist omdat hij als een klein kind boos is op zijn zussen. Van de gebruikelijke karakterontwikkeling van de hoofdpersoon is in deze rolprent dus geen sprake. De film kabbelt net als Ned opgewekt en charmant, maar ook oppervlakkig en af en toe kinderlijk voort.
Over de extra's op het schijfje valt weinig te zeggen omdat ze er eigenlijk niet zijn, afgezien van de trailer. Enigszins interessant aan de trailer is dat er ook fragmenten in zitten die niet in de film zelf voorkomen. Dat er geen extra's op een dvd staan is geen ramp. Maar dat de ondertiteling een paar keer te wensen over laat qua spelling (“akkord”) en zinsbouw (“ik ben schaam me dood”), is dan wel weer jammer.
"Everybody has one" staat onderaan de voor- en achterkant van het dvd-hoesje te lezen. Dit moet natuurlijk slaan op de idiote broer, maar is eigenlijk veel toepasselijker voor de film zelf: een nogal clichématig verlopende rolprent die op dvd is geknald en die ondanks een paar aardige momenten de moeite van het bekijken amper waard is: "Everybody has one."
