Sonic and the Black Knight

Sonic heeft een nogal wisselvallige reputatie. De vroegere spellen waren topspellen, maar de laatste jaren stelt de serie een beetje teleur. Zelfs Sonic Unleashed, welke de oude Sonic-kwaliteit weer zou hebben, kreeg middelmatige recensies. Op de Wii deed Sonic het echter best aardig met Sonic and the Secret Rings. In navolging van deze game is er nu Sonic and the Black Knight, welke Sonic meeneemt naar het tijdperk van Koning Arthur.

Ja je leest het goed: Sonic in het tijdperk van Koning Arthur. Niet echt een voor de hand liggende keuze gezien de toch wel redelijk futuristische Sonic, maar in het land van Koning Arthur is zijn hulp hard nodig en dus wordt Sonic door tovenares Merlina naar het land getoverd om te helpen. Koning Arthur, in de ridderverhalen altijd een nobele en goede koning, is namelijk in de macht van het zwaard Excalibur wat er voor zorgt dat al het kwade in hem naar boven komt en hij dood en verderf saait in zijn eigen land. Hij wordt hierbij bijgestaan door zijn ridders van de ronde tafel, in de game vertegenwoordigt door Shadow, Blaze en Knuckles. Sonic moet een heel aantal missies volbrengen om Koning Arthur te kunnen verslaan.

Dit hele verhaal krijg je te zien aan het begin van het spel in een intro filmpje wat mij deed verbazen. Het filmpje deed niet onder van een willekeurige andere gametitel op de 360 of PS3, en dat terwijl deze game toch echt alleen voor de Wii verschijnt. Natuurlijk was dit een kant en klaar filmpje en is de grafische pracht in de speelbare stukken meer op het niveau van de Wii, maar desondanks blijft het een erg mooi spel. Na het introfilmpje wordt de rest van het verhaal verteld door middel van een soort simplistisch prentenboek zoals bijvoorbeeld Fire Emblem ook gebruikt. Simpel doch stijlvol.

De gameplay zelf is verdeeld in verschillende missies. Over het algemeen zijn deze missies de renlevels zoals iedere Sonic-gamer die kent. Je moet op hoge snelheid van punt A naar punt B en ondertussen kom je vele vijanden en obstakels tegen. Deze obstakels zijn over het algemeen niet echt een probleem, maar de vijanden des te meer. Voor het verslaan van vijanden heeft Sonic namelijk, helemaal in ridderstijl, een zwaard gekregen. Met dit zwaard hakt hij heel gemakkelijk alle vijanden in mootjes, alleen bestuur je het zwaard met je wiimote. Met je nunchuck loop je dus het pad af, terwijl je ondertussen met je Wiimote zit te zwiepen alsof je een epileptische aanval hebt. De Wiimote reageert niet erg nauw op je bewegingen en heeft een kleine vertraging waardoor je als er vijanden in beeld zijn continu druk met je controller zit te bewegen. Dat is één level leuk, of misschien zelfs twee, maar daarna begin je het wel te voelen. Langdurig spelen zit er met deze Sonic-game dus niet in, of je wil graag een Wii-arm op je lijstje van blessures zetten. Sommige levels bevatten een soort eindbaas waar je het tegenop moet nemen. Aangezien Sonic alleen kan zwaardvechten is een strategie uitdenken niet nodig. Gewoon op het juiste moment met je Wiimote schudden, zoals wordt voorgedaan, is voldoende om de ergste vijanden te verslaan.

Naast deze van A naar B-missies zijn er ook Robin Hood-achtige missies. Hierin moet je de bekende Sonic-ringen uitdelen aan arme dorpelingen om zo een gewaardeerd ridder te worden. Helaas zitten deze dorpelingen niet zo te wachten op Sonics vrijgevigheid en zul je hen moeten overhalen om de ringen te accepteren door de juiste knoppen te bewegen op het juiste moment. Daarnaast zijn er ook nog opdrachtmissies waarbij je een bepaald doel moet halen zoals het verslaan van vijanden door een bepaalde combo (gewoon nog wilder met je Wiimote schudden werkt meestal prima) of het afslachten van een bepaald aantal vijanden. Vooral bij deze laatste type opdrachten komt het probleem met het voortdurend Wiimote-zwiepen snel om de hoek kijken.

Levels die je eenmaal gehaald hebt kun je steeds opnieuw spelen om een betere score neer te zetten. Deze scores kun je via een online leaderboardsysteem vergelijken met de scores van vrienden en andere mensen. Naar mate je verder komt in de adventure-mode zul je ook steeds meer battle-mogelijkheden unlocken. In battle-mode kun je het gevecht aan gaan met maximaal drie andere spelers. In verschillende modi kun je proberen hen af te troeven. De ene keer gaat het bijvoorbeeld om zoveel mogelijk vijanden verslaan, terwijl het de keer daarna gaat om wie het langst de kelk bij zich weet te houden. Geen hele verrassende dingen, of modi die je blijft spelen, maar toch leuk om een keertje uit te proberen.

In eerste instantie was ik erg positief over Sonic and the Black Knight. Het spel ziet er geweldig uit, bevat mooie muziek en het eerste level is leuk. Alleen daarna komt level twee en dan worden de vijanden al vervelender en na nog een level zet je je Wii maar uit om je pols even tot rust te laten komen. Aangezien dit toch wel een erg essentieel onderdeel is van de gameplay, wordt die als geheel daardoor ook nogal matig. De graphics en het geluid kunnen het eindoordeel nog een beetje oppoetsen, maar verder dan een krappe voldoende komt het helaas niet. Hopelijk de volgende keer een zelfde soort Sonic-game, maar dan zonder zwaard.