Soul Calibur (XBLA)
De eerste console die vorige generatie verscheen was de SEGA Dreamcast. Ondertussen is bekend dat het leven van deze console snel op zijn einde was en het apparaat ging een cult-toekomst tegemoet. Ondanks zijn korte levensduur kent de console de nodige klassiekers, waaronder het eerste deel van Soul Calibur. Nu komt het spel opnieuw uit, ditmaal op de eerste console van deze generatie, maar is deze klassieker je harde stuivers waard?
Op de PSX was ik altijd al verslaafd aan Soul Blade, het eerste deel van de Soul-serie. Soul Calibur was een vervolg zoals ze horen te zijn, uitgebreider, soepeler, mooier, gewoonweg beter. De karakters waren divers en iedereen had wel zijn favoriet. De animaties en vooral ook de soepele manier van spelen staan anno 2008 nog steeds als een huis. Ik moet zelfs eerlijk bekennen dat ik na het spelen van alle vechtgames nog steeds Soul Calibur het heerlijkst vindt om te spelen. Ondanks dat het spel geen grafische update heeft gehad, met uitzondering van een lichte HD update, ziet het er allemaal geweldig uit. Uiteraard missen de miljoenen details, maar het hele spel straalt ‘arcadehal’ uit en geeft mij daarmee het gevoel dat bij zo’n beat-\'m-up hoort. Het gevoel van muntje na muntje in de automaat gooien om die eindbaas maar te verslaan, of je beste maat nog een keer af te maken met de gruwelijkste moves.
Lekker mannetjes unlocken en kostuums vrijspelen, wat is er mooier dan dat? Volgens Namco Bandai is het heel simpel: niks unlocken, gewoon alles al vanaf het begin erin stoppen. Hoppa, kan die mission mode er ook uit en scheelt je dat weer tijd! Voor ons minder werk, voor de gamer minder werk, dat is de oplossing toch? Als er één ding is dat jammer is aan deze game is het dat alles al vrijgespeeld is. Wat is er leuker dan een martelgang te moeten doorstaan, blaren op je duimen, sigaretten die bijna je vinger verbranden door je concentratie, alleen maar om dat laatste karakter te unlocken? Niets, zeg ik je, niets. Waar we mee blijven zitten is een arcade mode, VS mode, time attack, team battle, survival en training mode. Arcade mode zet je tegenover acht vijanden en laat je gewoon lekker knokken. VS mode mag voor zich spreken, al moet ik erbij zeggen dat deze het alleen doet als er een tweede joystick aangemeld is (duh). Zoals je kunt zien zijn er geen online modes om die schreeuwende Franse kinderen die Xbox Live bevolken eens een hard lesje te leren. Aangezien deel vier al online was en de meeste XBLA titels ook ondersteuning hiervoor krijgen is dit iets waarvan je het eigenlijk wel verwacht om online te gaan. Verder zijn de modes redelijk voor zichzelf sprekend en zul je je voornamelijk bezighouden met een high-score op survival neerzetten of je vrienden verrot schoppen in VS mode.
De oren krijgen ook een pleziertje, ditmaal in de vorm van de ouderwets vette one-liners van dezelfde vent als in Soul Blade. Wanneer zijn stem door je boxen knalt krijg je een vette grijns op je smoel, omdat je meteen weer weet hoe laat het is. De stemmen zijn echter niet in het Japans te zetten, dus moet je het met de Engelse doen. Gelukkig halen deze stemmen het niveau niet omlaag, maar helpen ze te bevestigen waarom dit spel zo’n cult-status heeft. Zet je geluid dus extra hard, want kreten als ‘Perfect’ of ‘Out of the ring’ zijn uitstekend om je buren te laten weten hoe hard je kont loopt te schoppen.
