Wario Land: The Shake Dimension
Schudden was voorheen iets moois, iets natuurlijks, iets puurs. Sinds de komst van de Wii is dit echter veranderd. Ondanks vele mooie titels die het schudden in ere laten zijn er ook veel nutteloze schud-je-arm-uit-de-kom games in de schappen gesodemieterd. Games waarin de snelste schudder wint! Met een titel die het woord ‘Shake’ bevat werd ik dus niet echt warm bij de gedachte aan deze nieuwe Wario Land. Ik speel echter altijd alles met een schone lei, dus ook dit spel krijgt een eerlijke kans.
Wario is dus terug voor een nieuw avontuur! Na de compilatie micro-games die de mogelijkheden van de Wii demonstreerden is het nu tijd om weer op jacht te gaan naar de prinses en elke vorm van beloningen netjes af te weren. DOEI! Het gaat hier om Wario, niet Mario, dus we doen het lekker weer alleen uit eigen belang! Het is mooi meegenomen dat hetgeen waar je jacht op maakt hele volksstammen blij zal maken, maar het feit dat je er oneindig geld uit kunt schudden is natuurlijk een veel mooiere gedachte! Was Wario in het vorige avontuur op de Gamecube nog lekker rond in zijn driedimensionale vormen, op de Wii gaat Wario weer lekker terug naar 2d, want dat scheelt je zo een paar kilo had Oprah verteld.
De keuze voor een 2D avontuur is een wijze geweest, want het speelt meteen al zo vertrouwd als een 2D platformer hoort te zijn. Doordat we natuurlijk een flink aantal jaren verder zijn sinds de ouderwetse 16-bits sprites krijgen we een superstrak getekende game voor onze kiezen waarin het net lijkt alsof je met een cartoon aan het spelen bent. Dit is hoe een 2D platformer er vandaag de dag uit hoort te zien en het verlangen is nu ook naar een nieuw Mario avontuur met deze kwaliteit graphics. De omgevingen zijn lekker gevarieerd en vol detail, waarbij je zou kunnen zeggen dat er soms wat meer 2D trucs had gebruikt hadden mogen worden, zoals nog meer lagen in de achtergrond. Het werkt allemaal verder naar behoren en het feit dat je niet overladen wordt met grafische trucs helpt alleen maar het cartoon-sfeertje neer te zetten en vast te houden.
Dat Wario van schudden houdt is te zien aan zijn postuur. Waarschijnlijk is zijn grote ambitie ooit in een echte gangsta-clip van 50 cent mee te spelen, tussen alle billenschuddende dames. Tot hij deze droom uit kan laten komen mag jij lekker schudden met onze ronde bliksemsnor-dragende knakker. Je speelt het spel met de Wiimote gekanteld als een ouderwetse NES-controller, maar dan (duh) zonder snoer. Het schudden is gelukkig meer dan een gimmick en is ook niet continu noodzakelijk, maar voor sommige puzzels zul je toch echt dat ding heen en weer door de lucht moeten laten gaan. Zo is het mogelijk om een knal tegen de grond te geven die vijanden tijdelijk verdooft en bepaalde voorwerpen naar beneden laat kletteren. Ook een zak geld dient volledig leeggeschud te worden, waarna je lekker achter de munten aan mag rennen. Naast het schudden wordt er ook van je gevraagd de controller te kantelen. Zodra je een soortement van ketel op een stok op een wiel hebt gevonden, kun je vooruit en achteruit door de controller te kantelen. Wario Land staat vol van dit soort vondsten, die vaak alleen met het woord briljant zijn te omschrijven.
Briljant, zeg je? Jazeker, want tijdens het spelen van het spel zorgen verschillende passages voor een flinke uitdaging, maar ook afwisseling. Hierdoor blijft de game heel lang heel leuk. Vergelijk het met de power-ups uit de Mario platformers, waarmee je kon vliegen of sneller kon zwemmen. Alsof er getimed is wanneer de sleur erin kan gaan zitten krijg je continu de gekste dingen voorgeschoteld. Hierin merk je duidelijk de vinger in de pap van grootvader Nintendo. Ook de opbouw van het spel is een leuke vondst. Je rent door een level van punt A naar B, maar eenmaal bij het eindpunt aangekomen moet je een beestje bevrijden waardoor het alarm afgaat. Nu is het dus het doel om binnen een bepaalde tijd weer terug naar puntje A te keren. Klinkt suf om weer het hele level te doorlopen? Klopt, maar doordat je via een route terugmoet die over het algemeen volledig anders is dan de heenweg voelt het niet zo aan en juist op die terugweg kun je veel bonussen pakken die eerst onmogelijk leken. Het is dan ook heerlijk om een level meerdere malen te proberen, omdat je net een sprong niet haalde en dus een schat voorbij bent gerend. En dat, dat is de Nintendo-magie.
Qua presentatie is het spel zoals je mag verwachten. Alles is duidelijk, overzichtelijk, de geluiden zijn precies zoals je ze van Nintendo kunt verwachten en onder het cartoony uiterlijk schuilt een hele mooie platformer. Ook zijn er missions te halen in het spel. Je hoeft deze missions niet te halen, maar ze leveren extra punten op en zijn bovendien leuk voor de uitdaging. Zo is er een bepaalde vijand die je moet doodmaken of juist niet dood moet maken, het terugrennen van het level binnen een minuut halen en dergelijke. Voor sommigen zal het worst wezen of ze alles halen, maar als je er lekker voor gaat zitten zorgt het voor een gigantische replay. Alles lekker koek en ei dus? Niet echt. Helaas is het wederom niet mogelijk om een breedbeeld televisie op te vullen, dus krijg je links en rechts een balk, zoals bij meer Wii-titels het geval is. Ook zijn de graphics allemaal nogal groot, waardoor je soms bij snelle stukken niet genoeg tijd hebt om in te schatten wat er komen gaat.
