Showtime Championship Boxing

Het menu laat meteen duidelijk zien wat er allemaal te beleven valt. Er is een “quick match” optie om meteen een potje te vechten, anders heb je uiteraard een “tournament” keuze die je langs een serie beulen stuurt met het uiteindelijke doel kampioen te worden. Dit zijn de enige keuzes die je kunt maken wat misschien magertjes lijkt, maar hoeveel modes kun je uiteindelijk in een boksgame proppen? Na een keuze te hebben gemaakt verwacht je binnen no-time aan het knokken te zijn, maar helaas laten de laadtijden deze illusie redelijk snel verdwijnen. Bij het kiezen van je karakter kun je uit boksers kiezen met spannende namen als Sixpack Sam of Mad Mendez. Ik hoef er denk ik niet bij te zeggen dat de namen van middelbare school niveau zijn. Na het kiezen van je karakter kun je hem nog een ander kleurtje short geven. Meer keuzes dan deze zijn er niet, dus kan het gevecht beginnen.

Als je voor het eerst je bokser ziet ben je niet eens teleurgesteld over de graphics. De modellen zijn redelijk goed tot je ze ziet bewegen, en dan vooral als ze hun armen omhoog doen om te juichen. De armen blijken gewoon een homp vlees te zijn die toevallig omhoog gaan, zonder enig skelet er in. Tijdens de gevechten is er ook niets van realistische animaties te zien. Alles gaat houterig en het ziet er gewoon niet uit. Wanneer je naar het publiek kijkt dan krijg je spontaan last van huilbuien. Denk terug aan de eerste 3d FIFA-games, waar het publiek van karton was, en laat ze dan bewegen alsof ze op een 3.000 bpm terror feest staan met twintig pillen tussen hun kaakjes. Anno 2008 kan dit gewoon niet meer.

Op muzikaal vlak valt er ook niet veel te beleven. Er is alleen muziek aanwezig in de menu’s. Tijdens de gevechten krijg je wel een juichend publiek voor je kiezen. Ook wordt je daadwerkelijk aangekondigd, maar de voice-acting maakt de spanning van de wedstrijd niet echt los. Tijdens de wedstrijden hoor je wel de klappen, maar ook dit komt niet voorbij het niveau van een gemiddelde Jean-Claude van Damme film. Denk dus aan iemand die op een zak aardappelen slaat terwijl iemand anders er een microfoon bij heeft gehouden.

Is er dan niks goed aan dit spel? We komen nu natuurlijk uit bij het belangrijkste punt: de gameplay. In de handleiding leer je dat er redelijk realistische bewegingen nodig zijn om op je voeten te blijven staan. Wegduiken, slaan, harde slag, blokken, alles zit er in. Helaas moet er gezegd worden dat de besturing aan alle kanten rammelt. Zodra je slaat reageert je vechtersbaas niet lekker, hij duikt weg zonder dat jij wegduikt. Even ter uitleg: wegduiken doe je door je nunchuck en remote in neutrale stand te houden en dan met je handen in die stand je lichaam opzij te doen. Waarschijnlijk is de besturing te gevoelig ingesteld, waardoor je de twee controllers kaarsrecht dient te houden om rechtop te blijven staan. Bij het slaan moet je vaak vier keer slaan voordat je vechter hierop reageert met als gevolg de eerder genoemde spierverzuringen waar niemand happy van wordt.

Als je dan neer bent gemept moet je een knock-out voorkomen door middel van een mini-game waarin je je focus moet terugkrijgen. Je krijgt een dikke stip op je scherm terwijl het beeld vager wordt. Er wordt niet verteld wat hier de bedoeling is, maar het wordt vanzelf duidelijk dat je remote op het scherm mikken geen effect heeft, het is de bedoeling dat je de stip naar het midden stuurt met je richtingstoetsen op de remote. Doe je dit tijdig, dan sta je weer op voor een nieuwe kans. Ben je te sloom, dan ben je knock-out en wint de tegenstander. Mocht deze besturing toch werken voor jou dan kun je misschien toch wel veel plezier beleven aan dit spel, hoewel ik betwijfel of deze besturing prettig werkt bij iemand.