Guitar Hero: On Tour
Vroeger moest je er niet aan denken om in je huiskamer op een plastic gitaar te raggen, net doen alsof je een rocker bent. Toch wist Guitar Hero enkele jaren geleden talloze huizen te doen trillen op hun grondvesten op de klanken van de heftigste rocktracks. Toen Activision een portable Guitar Hero aankondigde wist niemand dan ook wat te verwachten, zouden we een mini plastic gitaar krijgen om in de trein uit te klappen en uit je pan te gaan in de sprinter van Rotterdam in de spits?
De Guitar Grip
De oplossing is creatiever dan je zou denken, bij Guitar Hero: On Tour zit namelijk een zogeheten “Guitar Grip”. Dit kleine stukje plastic bevat vier knoppen, een bandje om je hand door te schuiven, een opbergruimte voor je plectrum en een connector voor in het GBA-slot van je DS. De vier knoppen zijn een logische keuze, aangezien een vijfde wel zou passen, maar niet handig is omdat je je hand in de grip niet kunt bewegen. Nu heb je dus voor elke vinger op je duim na een knop om in te drukken en dat is een prima keuze. Helaas heb ik een paar verschillende exemplaren moeten testen, aangezien de eerste twee een knop hadden die bleef hangen. Je begrijpt dat bij Guitar Hero het niet echt behulpzaam is om een knop standaard ingedrukt te hebben. Het bandje is verstelbaar in maat en zorgt ervoor dat de DS niet door de lucht vliegt van het rocken. De opbergruimte voor je plectrum houdt, hoe raad je het, je speciale plectrum-stylus veilig vast. Voor de gitaar-leken onder ons: een plectrum is een dun plastic schijfje waarmee je zo snel mogelijk probeert je snaren vlam te laten vatten. De plectrum-stylus is iets dikker dan een normale plectrum en heeft aan het uiteinde een rond plastic bolletje om je touchscreen netjes te houden. De plectrum-stylus is zeer goed uitgewerkt, de houder iets minder: meerdere malen was ik mijn plectrum kwijt omdat hij naar mijn mening iets te los in zijn houder zit. Leuk is anders als je even snel wil spelen en je tas ondersteboven moet halen om je plectrum te vinden, dus dan ga je maar je duim als plectrum gebruiken. Tot slot de connector, welke netjes geleverd wordt op het formaat van de DS lite, maar gelukkig verwisselbaar is met een meegeleverd old-skool DS connector. Tot slot krijgt je DS een ubervette uitstraling van deze grip, waardoor het lijkt alsof Xzibit je DS een weekje heeft geleend.
Xzibit zelf is gelukkig ver te zoeken, want Rap Hero is nog niet aangekondigd op het moment van schrijven. Rocken is onze zaak en rocken gaan we doen! Ehhh… met de kleine speakertjes en relatief beperkte opslagcapaciteit van de DS? Jazeker! Hoewel de muziek uiteraard nooit een CD zal evenaren op je 1500W home cinema systeem met subwoofer waar je een wolkenkrabber mee kan laten imploderen, klinkt de muziek bijzonder goed. Over het algemeen heldere klanken, tenzij je een nummer met veel distortion en gebrul hebt (bijvoorbeeld Breed van Nirvana) dan valt de mindere kwaliteit pas een beetje op. Storend wordt het nooit en dat is gelukkig het belangrijkste. Met koptelefoon wordt de kwaliteit overigens een stuk beter, dus gelijk een goede reden om sociaal te zijn in de trein. Grafisch gezien is het ook in orde, niets opvallends, maar wat je nodig hebt is te vinden. De noten zijn vloeiend en duidelijk het bovenste scherm, waardoor helaas wel minder ruimte is in beeld voor de virtuele band, maar ja, who cares? Op het andere scherm (het touch-screen) zie je de body van je gitaar en hier moet je dus daadwerkelijk de snaren aanslaan om geluid eruit te pompen. Je whammy-bar zit nu ook op je touchscreen geplakt, deze keer is het voldoende om over de snaren te wrijven om deze te activeren. Star power werkt dit keer ook een tikje anders, je moet namelijk in je microfoon brullen om het te activeren, wat een beetje vreemd is voor een game die gemaakt is voor onderweg. Je kunt ook met je stylus op de star power balk drukken, maar vaak sla je hierdoor al een noot mis en ben je je multiplier van acht kwijt. Hierdoor zat ik dan ook vaak in de trein geïrriteerd toch maar ‘ROCK ON’ te brullen en kreeg ik allerlei ogen op me gericht. Ach, ze begrijpen me gewoon niet…
Met vijfentwintig nummers op je kleine cartridge krijg je meer dan je zou verwachten. Een redelijk goede selectie nummers staat op je te wachten, waarbij het natuurlijk altijd om persoonlijke smaak draait. Het nummer Heaven van Los Lonely Boys en Anna Molly van Incubus zijn voor persoonlijk twee heerlijke nummers om te spelen, terwijl ik This Love van Maroon 5 een beetje misplaatst en eentonig vind. Jammergenoeg moet je elk nummer in elke venue spelen om door te gaan, dus een minder nummer overslaan zit er helaas niet bij. Naast de standaard singleplayer modi zit er een leuke multiplayer in verwerkt. Niet online, maar wel lekker head-to-head battlen met je maat of een vreemde die ook zo’n gepimpte DS heeft. Je krijgt een balk in beeld waarmee je kunt zien wie er op kop ligt qua punten, maar belangrijker zijn natuurlijk de trucs die je kunt uithalen om je tegenstander dwars te liggen. Zo kun je een fan zijn shirt over de gitaar van je tegenstander laten gooien, waarna hij vliegensvlug een handtekening moet zetten om het shirt weer te laten verdwijnen. Of wat dacht je ervan als je gitaar ineens in de fik staat? Blazen voor je leven, want punten scoren kan tussendoor niet! Deze modus werkt geweldig en is heel goed uitgewerkt. Verdere content bestaat uiteraard weer uit outfits en gitaren, maar ja, wat wil je aan een formule veranderen die goed werkt?
