Guinness World Records: The Videogame

Ik ben gek op minigames. Verklaar me voor gek, maar ik heb er iets mee. Vandaar dat de Wii in eerste instantie als een geschenk uit de hemel kwam, aangezien er zoveel nieuwe manieren mogelijk waren om minigames te spelen. Dat was enige tijd terug, toen de Wii nog net niet uit was. Mario Party kon mij wel bekoren, maar het gros van de waslijst minigame-compilaties die erop volgden lieten mij soms wel janken. Veel uitgevers laten het creatieve aspect lekker links liggen en geven je armen vaak een work-out waar ik niet op zit te wachten. Nu krijgen we Guinness World Records voorgeschoteld, wederom een verzameling minigames, dit keer met het thema maffe wereldrecords. Is het een nominatie in de grote boeken waard of is het een retourtje terug naar Crazy Town?

Vanaf het opstarten van het spel krijg je al meteen het gevoel dat er iets niet helemaal lekker is afgewerkt. Je verwacht dat de menu’s net als bijna elk spel op de Wii werken door op je scherm de knoppen aan te wijzen, maar je wordt verwacht verder te bladeren door de juiste knop op je Wii in te drukken. Een menu later moet je wel weer op je scherm wijzen en het volgende moet je weer gewoon op een knop op je Wiimote drukken. Dit werkt erg verwarrend en is erg onlogisch. Je begint eerst het spel door een personage te kiezen, welke je naderhand naar eigen smaak kunt aanpassen, alhoewel de mogelijkheden niet al te ruim zijn. Dit personage wordt op een grote wereldbol gesodemieterd en vervolgens kun je rondlopen om aan verschillende recordpogingen mee te doen. Ook dit is weer zeer onduidelijk, omdat er bij geen enkele knop duidelijk staat aangegeven waar het voor dient. Het enige dat je wel op het scherm krijgt qua tekst is wat geklets over vreemde records uit het boek. Eenmaal een locatie gekozen kun je gaan beginnen met het vestigen van je naam, op wat voor vreemde manier dan ook.

De minigames zijn in drie kadertjes te plaatsen. Je hebt de minigames die leuk zijn, de minigames die absoluut niet leuk zijn en de minigames die wel leuk hadden kunnen zijn, maar niet of nauwelijks werken door slechte controls. De games in het kader leuk zijn snel geteld, daar de uitdaging bij de meeste games ontbreekt. Hierdoor valt een groot deel automatisch in de categorie niet leuk. Dan blijven er nog games over die haast onspeelbaar zijn, zoals het gooien van wasmachines. De controls van deze recordpoging lijken erg op die van Mario & Sonic op de Olympische Spelen, alleen registreren ze na een tiental pogingen nog steeds niet goed wat ik doe, waardoor ik keer op keer wordt gediskwalificeerd. Minigames die niet leuk zijn, zijn over het algemeen games waarin het nergens lijkt op het zetten van een officiële recordpoging, zoals het record voor het lichaam met de meeste tattoos. Bij deze game dien je zo snel mogelijk zo veel mogelijk tattoos te zetten door de juiste kleur te kiezen en los te gaan op een voorbeeld. Binnen de lijnen kleuren hoeft niet, het gaat om snelheid. Aangezien deze recordpoging eigenlijk niets met tijd te maken heeft, lijkt het me ook niet de juiste aanpak voor een minigame. Leuke minigames zijn dan vaak wel echt leuk om te doen, vooral in groepsverband. Zoveel mogelijk schapen scheren binnen een bepaalde tijd is gewoon lachen geblazen, helemaal als een deel van je vriendengroep niet meer zo’n goed richtingsgevoel in z’n handen heeft door het nuttigen van drankjes hier en daar.

Zoals veel van dit soort compilaties is er weinig aandacht besteed aan de twee mooie zintuigen genaamd horen en zien. Grafisch is het nog redelijk te doen, frisse cartoony graphics waar je niet stijl van achterover slaat, maar het doet wat het moet doen. Sommige minigames zien er wel beter uit dan het gros, zoals het gooien van ontstoppers rondom een ronddraaiende vrouw, maar minigames waarbij meer te zien valt, zoals de games in grote stadions, lijken gewoon op een compleet ander spel. Het geluid valt onder de categorie standaard. Alsof een of andere malloot gewoon een lade heeft opengetrokken met wat standaard samples die al in tig van dit soort spellen zijn gebruikt en ze gewoon even snel erin heeft gegooid. Het geeft in het geheel een beetje de indruk van “waarom moeite doen voor een stel minigames? Gooi het in de schappen en het verkoopt toch wel, want het heeft motion-sensing-control-shizzle!”. Dit gevoel krijg ik de laatste tijd steeds vaker bij compilaties van minigames en ik had echt het gevoel dat deze game het anders aan ging pakken. Het blijkt echter een product te zijn geworden waar ik waarschijnlijk nooit meer bij in de buurt zal komen, gewoon omdat het niet boeiend genoeg is en niet genoeg is afgewerkt.