Dynasty Warriors: Gundam

Dynasty Warriors: Gundam (DW:G) speelt zich af in de wereld van Gundam. Dit is een verzamelnaam voor een hele hoop animéseries die zich afspelen in deze wereld. Nu moet ik toegeven dat mijn kennis van Gundam te verwaarlozen is en ik was al snel bang dat dit mij zou gaan opbreken. Al snel bleek dit niet zo te zijn, want de verhaallijnen in de game zijn zwaar oppervlakkig en zorgen voor zo weinig inleving dat het waarschijnlijk geen bal uitmaakt of je al sinds 1981 fan bent of nog nooit van het hele gebeuren gehoord hebt. Wat is het verhaal dan? Dat is me nog steeds niet helemaal duidelijk, zeker aangezien er twee zijn. Wel is duidelijk dat door overbevolking de mensheid de ruimte moest gaan koloniseren en dat er nu ruzie is ontstaan tussen een aantal groeperingen. Deze raken in oorlog en je kunt in de rol kruipen van een van de strijders in deze oorlog. Het tweede verhaal gaat erom dat er een planeet op koers is om de aarde te rammen en je weer een oorlog moet uitvechten. Nu doet het verhaal van de game er an sich niet toe. Het is zo flinterdun dat je er net zo goed niet op kunt letten, want het heeft totaal geen invloed op je speelplezier.

De twee eerder genoemde verhaallijnen zijn onderverdeeld over twee campaignmodes, de official en de original. De reden dat ze zo heten is dat de official mode daadwerkelijk is gebaseerd op de serie en de original een apart verhaal is, dat apart is bedacht voor deze game. Als je een campaign gekozen hebt kun je kiezen vanuit welk perspectief je het conlict wilt spelen. In het begin heb je keuze uit vier karakters in de official-mode, maar door het uitspelen van het spel met deze figuren speel je ook anderen vrij, tevens worden ze ook beschikbaar in de original-mode. Heb je iemand gekozen, dan begint het avontuur dat tussen de twee en vier missies duurt. Kort? Valt wel mee, als je bedenkt dat je missies vaak opnieuw zult moeten spelen, bossfights zijn soms best lastig, en ze toch al snel 20 minuten duren. Om de hele game uit te spelen op normal zul je dan ook al snel een uur of 20 kwijt zijn.

In een normale review zou ik nu gaan uitweiden over de manier waarop de game gespeeld wordt en de diepgang van de besturing. Dit gaat alleen niet voor DW:G en de reden daarvoor is heel simpel, er is geen diepgang. Je hebt twee aanvalsknoppen, een voor slaan en een voor schieten. Nu is de laatste zo waardeloos dat je die nooit zult gebruiken en zo verwordt het spel dus gelijk tot een buttonbash-festijn van jewelste. Duizenden vijanden zullen verwoest worden door je zwaarden terwijl je op vierkantje aan het beuken bent. Maar wacht, er is toch meer. Je hebt een energiebalk en als deze vol is kan je een superaanval uitvoeren. Gedurende het spel zal deze zelfs in kracht groeien omdat je voor elke kapotte vijand weer wat ervaring verkrijgt. Dit alles zorgt voor een game die zo afwisselend is als een metronoom. Zelfs de bossfights doen hier weinig aan. Het enige verschil is dat ze wat langzamer doodgaan dan gewone vijanden en meer schade doen. De simpele remedie hiervoor is meer gewone vijanden doodmaken om zo meer ervaring te verzamelen en nog sterker te worden.

Nu is de gameplay niet het enige dat repetitief is. Zo zijn er niet meer dan vijf modellen gemaakt voor vijanden die je zult tegenkomen en deze zijn dan duizend keer gekloond. Nu snap ik best dat robots gemaakt worden door massaproductie en afwisseling dan ver te zoeken is, maar iets meer afwisseling had ook wel gemogen. Een ander irritant punt is het geluid. De geluidseffecten zijn prima, maar de voice-overs, oh help de voice-overs. Je kunt ze op Japans instellen en dit kun je maar beter doen ook, want dan merk je waarschijnlijk niet dat het spel de hele tijd in de herhaling valt. Na twee keer in een missie weet ik wel dat ik het goed doe, dat hoef ik niet tien keer te horen en dan klinkt het ook nog alsof de stemmen zijn ingesproken door één man en één vrouw die probeerden wat typetjes te doen. Geloof me als ik zeg dat dit onwijs gaat irriteren en ik heb dan ook meermaals gefrustreerde imitaties zitten doen als er weer een zwaar evidente opmerking uit mijn speakers kwam (iets wat overigens af te raden valt als je huisgenoten hebt die niks met gamen hebben).

Is er dan helemaal niets positiefs aan de game te ontdekken. Gelukkig wel, zo zien de mobile suits er erg tof uit en zijn de cutscenes, hoe kort ze ook zijn, erg mooi. Ook de vechtanimaties zijn in het begin leuk om naar te kijken, al houdt dit natuurlijk snel op als je ze voor de duizendste keer ziet. Een ander voordeel van een game met zo weinig diepgang is dat de grootste kneus het nog kan spelen. Op easy is de game namelijk erg makkelijk en aangezien iedereen wel op een knopje kan rammen kan zelfs een kleuter de game nog spelen. Iets wat ook weer een keerzijde heeft, want een game voor kleuters kan beter geen leeftijdsadvies krijgen van twaalf jaar en ouder. Als laatste moet ik bekennen dat ik me van tijd tot tijd toch wel een beetje vermaakt hebt. Het is namelijk een fijne manier van je frustratie kwijtraken als je chagrijnig thuiskomt van een mislukt tentamen.