CD: Velvet Revolver - Contraband

Noud de Greef (gr8w8)
Maar nu, de cd. Het is duidelijk een flinke uptempo plaat, een lekker potje stevige rock. Dat was natuurlijk ook te verwachten met Slash. Het verhaal klinkt een beetje zoals het geval was met Audioslave, het project van Chris Cornell met de bandleden van Rage Against The Machine, een grungezanger die gaat samenwerken met een steengoede band zonder zanger. Ja, Guns 'n Roses was/is ook steengoed, of het nu je smaak is of niet, je kunt er niet omheen bij het luisteren naar muziek uit een bepaalde periode. Zeg je bij Audioslave dat het precies zo klinkt als dat je verwacht bij de combi, dan klopt dat. Eigenlijk valt het dus een beetje tegen, maar bij Velvet Revolver is het net iets meer dan de som der delen. Eerlijk. Was Audioslave gewoon Cornell als Cornell en de band gewoon zoals RATM, bij Velvet Revolver is er wél interactie. In elk nummer herken je wel iets van GnR en STP, maar dan wel goed gemixt. De stem van Weiland lijkt gewoon nog beter bij het heavy gitaargeweld van Slash te passen, dan de toch magere stem van Axl Rose.

Scott Weiland

Elk nummer behandelen is in dit geval overbodig. Het is een complete plaat. Op dit moment komt Slither een enkele keer voorbij op radio en TV, en met name de video doet mensen even verbaasd opkijken. Wat is dit nou weer? Een goede bas tijdens de intro, fuzzy gitaren en dan ineens gas erop! De stem wordt al snel duidelijk, maar om daarbij ineens geluiden bekend van Appetite For Destruction te horen, roept verbazing op. Een uitgemergelde Weiland staat te stuiteren op een podium, terwijl Slash met een nog steeds indrukwekkende haardos de ene strakke riff na de ander uit zijn gitaar perst. Zonder dropped-D tuning. De hele plaat maakt alle Nu-Metal overbodig, ze laten de jonge honden met hun power chords even een poepie ruiken. Geen violen, geen keyboards, gewoon eerlijke rock! En dat zegt iemand die Linkin Park stiekem wel degelijk goed vindt. De onbekende extra gitarist Dave Kushner past er precies bij.

Scott Weiland

Al eerder stond Set Me Free op de soundtrack The Hulk en Money, een nummer van Pink Floyd, op de soundtrack van The Italian Job, waardoor men al kennis kon maken met deze band en de gespannen verwachtingen rond het project alleen maar hoger werden. Toen al werd het duidelijk dat de combi erg goed werkte. De stijl van Slash, het voortdurend soleren wordt gewoon erg goed bedwongen door de zang van Weiland. Dat nummer Set Me Free is daar een erg goed voorbeeld van. De gitaren blijven op de achtergrond snerpen, maar het is één geheel. Het is af. Het is rockmuziek met kloten, maar dan wel met perfect geschoren ballen. Nergens kriebels. De drum is lekker stevig, recht toe recht aan, zoals bekend van Guns 'n Roses. Geen gekke maten of drumcomputers en daar is niets mis mee. Gewoon het bewijs dat goede artiesten ondanks "oude" stijlen nog steeds steengoede muziek kunnen maken. Oud is niet altijd fout, nu niet altijd beter.

Enig minpuntje zijn de (power)ballads zoals Fall To Pieces en You Got No Right. Ten eerste past het gewoon niet meer bij het geweld van de rest van de plaat, ten tweede is Weiland nu eenmaal niet de beste songwriter en doet zo'n nummer erg denken aan Bon Jovi, maar dat kan persoonlijk zijn. Net zoals ik Bon Jovi persoonlijk, ach, vul zelf maar in. Het rustige nummer You Got No Right kan er eigenlijk wel mee door, maar wederom, de overgang met de rest van de plaat is te groot, maar op zichzelf is het wel een kanshebber voor een hitje. Misschien wel het nummer wat nog het sterkste doet denken aan de Stone Temple Pilots. Ach, op zich kan elk nummer wel op de radio, zo verfrissend is het album gewoon.