CD: Dirty Americans - Strange Generation
Maar om Dirty Americans te bestempelen als een veredelde coverband zou te weinig eer zijn. Zoals al eerder gezegd, deze plaat rockt. Hij rockt zelfs zo goed, dat hij de commerciële kant opgaat, waar verstokte metalfans ze ongetwijfeld wel om zullen verguisen. Maar kom op, stiekem hebben bands als Limb Bizkit en Linkin Park ook best lekkere nummers. Het is alleen niet cool dat te zeggen. Maar het is gewoon een plaat die af is. Er valt domweg niets meer aan te doen. Desondanks is het geen standaard radio rock. Give It Up is daar een mooi voorbeeld van. Dit nummer begint rustig, maar voert in de refreinen het tempo en het volume dusdanig op, dat de lieve kleine meisjes alweer gillend in de richting van de brave rock, zoals we die kennen van Kane zullen rennen. Zeker na het nummer Burn You Down, een nummer wat kan verklaren dat de band vaak in het hokje hardrock wordt gestopt.
De sfeer van Led Zeppelin en The Guess Who komt vooral voorbij bij de nummers Deep End, en namen als Fu Manchu cirkelen door je hoofd bij het horen van Control. En daar zit de zwakte van de band. Er is geen eigen sound. Monster Magnet met wat Foo Fighters accenten. De plaat is een genot van vage herkenning. Een zeer geslaagde mengelmoes van verschillende sounds. Vraag me nu niet ook maar één zin mee te zingen. Ik kan namelijk niet zingen, maar daarbuiten zijn de nummers niet op die manier pakkend. Het is simpelweg de muziek zelf. Het swingt de pan uit. Stoner rock met een klein pilletje. Geen plaat die je snel gaat vervelen, een plaat gemaakt door vier grote muziekliefhebbers, liefhebbers van het volle eerlijke geluid van de jaren 70. Maar voor diegene die een nieuwe Led verwachtten, helaas.
