CD Review: NOFX - 45 or 46 songs that weren't ...
Het zijn twee schijfjes. De eerste heet 'Counting Sheep', de tweede 'Catching zzz's'. Vreemd genoeg zou de inhoud van beide schijfjes best op één schijfje passen, dus waarom een dubbelalbum? Het antwoord is te lezen in het boekwerkje: 45 of 46 nummers van NOFX achter elkaar horen is een beetje veel van het goede. Daarom een stichtelijk advies van de heren: luister de eerste schijf af, ga een hapje eten, maak een mooie wandeling, en luister dán de tweede schijf. Je zou natuurlijk ook de pauzeknop kunnen gebruiken, maar de heren hebben kennelijk weinig vertrouwen in zulk een staaltje van zelfbeheersing. O, en volgens mij zijn het trouwens 47 nummers. Gelukkig kan NOFX wel tot vier tellen. Meestal dan.De tracks bestrijken de periode van 1984 (de allereerste demotape) tot heden. De opnamen van begin jaren '80 zijn trouwens een beetje verschrikkelijk. Goed om te horen dat NOFX in hun beginjaren verschrikkelijk zuigde. Hoop doet leven, nietwaar? Als je maar volhoudt, dan komt het goed...
Eigenlijk schiet van alles een beetje voorbij. Een heel behoorlijk overzicht van hun repertoire, in een enorm tempo. Inclusief drie pogingen van 'f**k the kids' (maar ja, daarvan passen er zonder moeite wel driehonderd van op een cd'tje). Je kunt in het tekstboekje trouwens bij bijna elke opname niet alleen de tekst, maar ook een verhaaltje achter de opname lezen. Zo was 'The Plan' opgenomen in de officiële top 25 lijst aller tijden van de beste "liberty" songs samengesteld door de Libertarian Party. Het boekje is een bombardement van dergelijke NOFX-trivia, verpakt in kleurige en chaotische knip- en plakstijl.
Elk nummer bespreken is vrij zinloos. Ik pik er gewoon een paar persoonlijke highlights uit. 'All of me' (een evergreen ook vertolkt door Billie Holiday en Louis Armstrong. Wie? Vraag maar aan opa en oma), vermomd in een knetterende baspartij. 'Drugs are good', waarvan ik zou zweren dat ik het intro ergens in een reclamespot op internet heb gehoord (live365.com misschien?).
'San Francisco Fat', met daarin de zinsnede "Hollywood is a breeding ground for assholes, Ego's get as big as Billy Corgan's". En ik wil daarbij nog opmerken dat ik een grote fan van de Smashing Pumpkins (door NOFX frequent omgedoopt tot The Smashing Muppets) ben. Maar wel leuk gevonden. 'Vincent', je raadt het niet: een cover van een Don McLean-song over Vincent van Gogh. Een surrealistische keuze.
De dub-versie van 'Eat the Meek' echoot de kamer rond. 'New happy birthday song?' wordt twee keer in de verkeerde toonsoort ingezet (ook in de USA is kennelijk drie keer scheepsrecht). 'Reagan sucks', met een geweldige drumpartij en wagonladingen feedback, een echte meezinger, wat voor mij een drieluikje vormt met 'Please stop f**cking my mom' (zou een geweldige promosong zijn voor de bond tegen het vloeken), en 'Murder the government'. Even een tussensprintje, zal ik maar zeggen. En dan resteert een laatste eervolle vermelding voor 'Stranger than fishin' met alweer een magistraal strakke drumpartij.Want dat blijft toch altijd bij mij hangen van NOFX. Die ge-wel-di-ge drummer. Ik vind eigenlijk dat er op mijn cd-speler een knopje moet zitten waarmee ik alle instrumenten behalve de drums moet kunnen weghalen. Lijkt me fantastisch. Zoals je bij 'Ultra Under' van Jeff Dahl (aka de zingende haarbaal) door één van de kanalen weg te draaien kunt kiezen voor een heel andere gitaarpartij, en wél of geen zang. Maar die drummer van NOFX: alsof de intercity van 8.08uur over je heen komt gedenderd. Hij drumt strakker dan zijn snaredrum gespannen is (zoals Lucky Luck sneller schoot dan zijn schaduw). En een beetje behoorlijk snel. Hij houdt in zijn eentje het hele spul bij elkaar (ook live), en da's erg knap.
Natuurlijk staat er op deze cd ook bullshit. Want mijn bescheiden opinie is dat NOFX ook rommel maakt. Maar er blijft meer dan genoeg leuks over.
Wie niet van punkrock houdt, vindt er geen moer aan. Wie NOFX al eerder hoorde en maar niks vond, hoeft ook niet naar de winkel hollen, want er staat niks echt nieuws op. De rest van cd-minnend Nederland kan hier genoeg lol aan beleven. En je kunt in de pauze helemaal hyper de hond uitlaten. Ik zal de cd niet elke dag beluisteren (want dan stuiter ik hier door de kamer heen, en wie betaalt de stucadoor?), maar ik zal er nog zeker regelmatig naar teruggrijpen.
