Sensation 2001

Vincent (Ali Salami)
En weer klonken de helikoptergeluiden. Roog was klaar en door zijn set heen en mocht het stokje overgeven aan Jean, die onder luid applaus verwelkomd werd. Jean draaide een ongelooflijk scherpe mix van bekendere en minder bekendere platen en vergezeld van de vier groene lasers die aan de tweede ring bevestigd waren zette hij de Arena compleet op zijn kop. Jean gaf al een signaal dat Sensation niet alleen een feest voor het oor zou worden, maar ook voor het oog. JEan draaide helaas alleen kort. Waar hij vorig jaar nog twee uur lang draaide gaf hij deze keer al om half twee (dus na anderhalf uur) de beurt aan Rank 1. Rank 1 ging verder met waar Jean gebleven was en een mix van platen met een heus keyboard dat bespeeld werd zorgde er voor dat een heleboel mensen toch wel even drie keer nadachten of ze richting de promenade zouden lopen voor wat versnaperingen. Maar helaas was Rank 1 toch niet helemaal wat ik gehoopt had en was hun muziek mij te rommelig. Marco V maakte daarentegen met zijn intro en zijn eerste plaat in één klap alles goed. Waar hij ook al het hoogtepunt was van Innercity 2000 zorgde hij er op deze zaterdag ook al voor dat zijn naam gelijk stond aan pijn in je voeten omdat je blijft dansen.

En toen ging het mis....

Waar Niels25 sprak over een heerlijk uurtje commerciel muziek heb ik me een uur lang dood lopen irriteren. Rank 1 was slechts drie kwartier gebleven en Jean maar anderhalf uur, dus het leek er steeds meer op dat tussen 4 en 5 uur (de tijd dat michel de Hey zou beginnen) een gat was gevallen door een DJ die te kort gedraaid had. Zal waarschijnlijk niet zo zijn, maar dat gevoel bekroop mij wel onmiddelijk. We kwamen niet alleen voor de sfeer, de ambiance, het publiek en het feestje, maar natuurlijk ook voor de DJ's. En helaas bleef het podium in het midden leeg en werden achter elkaar platen van een hoog 538-gehalte op de pickup gegooid. Aan de andere kant konden we nu eindelijk doen waar we nog niet aan toe gekomen waren: een warm broodje beenham met wat te zuipen.

Het aftellen naar 5 uur was dus eigenlijk begonnen en op de tribune waar we inmiddels plaats hadden genomen zat het publiek dus ook frequent op zijn horloge te kijken. De helikoptergeluiden vergezeld van de basstem deden ons dan ook allen opspringen: Michel de Hey was er! En hij deed het fantastisch. Relaxte platen afgewisseld met snellere platen hield het publiek gedurende die laatste twee uurtjes (waar mijn blaar steeds pijnlijker werd) op de been en terwijl het licht van de opkomende zon door het dak van de Arena scheen stroomde de dansvloer weer helemaal vol.

En ook aan alle leuke avonden komt een eind. Een klein stukje wandelen naar het station Duivendrecht en met de taxi (mensen, die treinen rijden pas vanaf half acht! ) terug naar huis toe. Vermoeid en voldaan vielen we allemaal in slaap....