Metal Gear Rising: Revengeance
Platinum Games is onder het toeziend oog van Hideo Kojima bezig met Metal Gear Rising: Revengeance. Bij Metal Gear denk ik aan sneaken en slim spelen om zo min mogelijk tegenstanders op te ruimen en toch je doel te bereiken. Metal Gear Rising: Revengeance doet het tegenovergestelde: sneaken doe je maar in je pauze.
Als fan van de Metal Gear Solid-reeks konden de eerste berichten over een hack & slash-variant van Metal Gear mij niet bekoren. De eerste beelden overtuigden me ook niet. Met personages uit een toonaangevende franchise een, op het eerste gezicht, dertien-in-een-dozijn-game maken, is dan niets meer heilig? Dus enigszins bevooroordeeld sta ik met een koptelefoon naar het startscherm van de demo te staren. Al tijdens de demo is het duidelijk: "assumptions are the mother of all fuck-ups".
Het spel speelt zich negen jaar na Metal Gear Solid 4: Guns of the Patriots af, maar heeft voor de rest niets te maken met het Metal Gear Solid-verhaal. In Revengeance volgen we Raiden die een contract heeft met private militaire organisaties. Hij komt in verschillende opdrachten terecht, zoals het opleiden van legers en het beschermen van een belangrijk persoon in een onbekend land dat aan het herstellen is van een vorige burgeroorlog. In dat land is meer aan de hand, want daar komt hij een cyber-leger tegen, die hij moet stoppen.
Raiden is niet zoals Solid van het sneaken en dat wordt al vrij snel duidelijk in het spel. Eerst probeer ik de normale aanvallen uit. Raiden is zelf ook een robot, dus met cybernetische benen en armen, die pijnlijk uit de hoek kunnen komen. Combo’s met trappen zijn eenvoudig uit de gamepad te toveren en ach, het is leuk, maar niet wereldschokkend vernieuwend. Er moet toch meer zijn dan alleen wat trappen?
En dat is er: je kunt tegenstanders in mootjes hakken en dat mag je heel letterlijk nemen, want je kunt ze letterlijk in tientallen stukjes achterlaten. Met de rechter analoge stick bestuur je namelijk het vlijmscherpe zwaard van Raiden tijdens een gevecht. Je kunt heel precies met het zwaard slaan. Een horizontale slag en je tegenstander is doormidden, maar waarom dan al stoppen? Doorsnijden, in alle richtingen, omdat het kan! Waarom zou ik nog willen schoppen als je dit wapen hebt? En er is meer.
Als je genoeg energie hebt opgebouwd door te vechten kun je in 'Blade Effect', een soort bullet time, snijden. Hoe meer energie, hoe langer het effect. Het voordeel van in slowmotion vechten is dat je veel meer tijd hebt om preciezer te zijn en zwakke plekken gemakkelijker raakt. De camera en het zwaard zijn los van elkaar te besturen en dit geeft een precisie waar je u tegen zegt. Als je ziet dat een tegenstander flink beschermd is met een armor, dan kun je in die periode op zoek naar de zwakke plekken, waar net geen bescherming is. Of het koelbloedig wegslaan van kogels die dan tergend langzaam op je af komen. Het zwaardvechten is erg tof door deze mogelijkheden en zeker niet zo maar een gimmick.
Als het zwaard nog niet bruut genoeg is, dan kan het altijd nog een graadje erger. Een ruggengraatje welteverstaan. Als Mortal Kombat het kan, waarom een personage met de naam Raiden dan niet? Als je een tegenstander aanvalt zie je heel snel een cirkel bij zijn zwakke plek. Raak deze meteen met je zwaard en Raiden beëindigt het leven van de tegenstander wel heel snel en pijnloos. Denk ik. Dit gaat vast weer een rating van achttien plus geven, maar hell, het is cool.
In de demo worden er bij een oefening gijzelaars vastgehouden om zo te zorgen dat je niet als een wilde alles aan gort snijdt, want onschuldige mensen doden is natuurlijk niet goed. Omdat je zo precies kan snijden is het niet zo heel lastig mikken om die gijzelaars niet te raken, maar door de snelheid van het spel kan dat veranderen. Nu stonden de tegenstanders stil, mochten ze bewegen dan wordt het natuurlijk al heel wat anders.
Natuurlijk hebben we nog steeds met Metal Gear te maken, dus het duurt niet lang of ik hoor een bekend geluid, krijg even korte nachtmerries uit het vierde deel en zie een Gecko. Deze grote robots waren de schrik van Metal Gear Solid 4, maar deze keer kan ik al mijn oude frustratie kwijt met het zwaard en rag zijn benen onder zijn lijf vandaan. Ha, de ooit zo machtige Gecko is zo neergelegd. Dat doet een speler wel vermoeden dat er nog sterkere tegenstanders gaan zijn, maar deze waren nog niet in de demo te zien.
Naast de hoeveelheden robotbloed speelt het spel vrij snel. Je rent en sprint op vijanden af om ze minimaal een kopje kleiner te maken, maar in de laatste scene van de demo vlucht je juist voor een gevechtshelikopter die jou bestookt met ongezond metaal. In de omgeving ontploft er van alles en moet jij als speler snel reageren op quicktime events: op het juiste moment de juiste toets indrukken. Gelukkig geen overmatig gebruik van die drukmomenten, want dat haalt je juist helemaal uit een spelsituatie. Op het allerlaatste moment dash ik over de raketten heen naar de helikopter om het ding aan gort te slaan.
Shit, demo afgelopen, terwijl ik er net helemaal in zat. De eerste vooroordeel dat ik had over de game is volledig weg. Deze game neemt de naam van hack & slash het meest letterlijk van allemaal. De besturing is makkelijk onder de knie te krijgen en voor je het weet maak je de tofste robotblokjes van je tegenstanders of ruk je de ruggengraat er met geweld bij ze uit. Metal Gear Rising: Revengeance staat bij mij na deze hands-on in één keer op de radar. Het duurt alleen nog een tijdje, want het spel staat gepland in de lente van 2013 voor Xbox 360 en PlayStation 3.
