Kid Icarus: Uprising
Twintig jaar geleden was het voor het laatst dat we iets inhoudelijks gezien hebben van Nintendo's Kid Icarus. Protagonist Pit heeft in de tussentijd wat gesnabbeld bij zijn collega's in Super Smash Bros. Brawl, maar is hoogstwaarschijnlijk niet bekend bij de meeste gamers onder ons. Nintendo wil dit veranderen en brengt ons Kid Icarus: Uprising voor de 3DS.
En in twintig jaar is er veel veranderd. Was het eerste deel binnen de Kid Icarus-reeks nog een 2D-platformer, komt het tweede deel volledig in 3D je scherm invliegen. De reünie tussen Pit en mij begon uiterst goed. Ik ontmoette hem in de wolken waar hij in volle glorie baddies aan het neerschieten was en waar de projectielen hem om de oren vlogen.
In deze lucht speelt de game weg als een third-person on-rail rollercoaster shooter. Het vliegen gebeurt automatisch, het richten gaat met de stick en het schieten met de stylus of met de schouderknoppen. Het 3D-aspect zorgt voor een duidelijke afstand tussen Pit en zijn tegenstanders en de gameplay zit vol met actie. Het geheel zit cinematisch in elkaar en ik zat binnen no time mijn eigen sound effects toe te voegen. "Swoosh!"
De actie in de lucht is van uitstekende kwaliteit: sfeervol en uitdagend. Het doet me erg denken aan de actiesimulatoren in pretparken waarin je in een bewegende stoel gaat zitten met een scherm ervoor. Maar dan interactief en in 3D uiteraard. Een goed begin dus voor Pit en mij, maar Kid Icarus: Uprising is helaas geen hoogvlieger.
Want zodra Pit voet aan grond zet verandert de game van een on-rail shooter naar een 3D-platformer, waarin Pit zich moet reddden van golven aan vijanden in zowel open als gesloten ruimtes. Op de grond is Pit duidelijk minder in zijn element en is de actie iets logger, rommeliger en lijkt het geheel minder impact te maken op de speler. En daar gaat het mis, qua beleving maar vooral qua besturing.
Op de grond zorgt de stick zorgt voor het voortbewegen (vooruit, achteruit en strafen), de stylus voor zowel het richten, de camera én voor het ronddraaien, en de schouderknoppen vervolgens voor het schieten. Een krampachtige besturing die zorgt voor een behoorlijke leercurve en voordat je Pit fatsoenlijk onder controle hebt (als dit überhaupt al lukt) sta je al temidden van een dozijn vijanden en wordt je health-bar kleiner en kleiner.
Uiteindelijk is er met de besturing op de grond geen enkele manier om snel en adequaat te reageren op je hectische omgeving. Vooral niet in gesloten ruimtes waar de camera ook nog eens de neiging heeft om te blijven hangen achter muren. Zo is het helaas niet bij een keer gebleven dat ik onbedoeld stond in te hakken op een stuk muur, terwijl de vijand in kwestie mijn rug stond te bewerken.
De game biedt naast de singleplayer storyline nog een online multiplayer modus die we helaas niet hebben kunnen spelen. Deze multiplayer modus laat Pit samen met vijf andere spelers vechten in een team-deathmatch-achtig game. Verder hopen we, omdat alle singleplayer-levels op tijd lopen, op een time trail mode. Iets wat de replay-value van de game ten goede kan komen.
Voorlopige conclusie
Zo goed als de game in de lucht is, zo slecht voelt hij aan op de grond. Kid Icarus: Uprising lijkt hierdoor genadeloos in tweeën te zijn gesplitst. Aan de ene kant hebben we een geweldige meeslepende actie-game, aan de andere kant hebben we een gebroken en frustrerende platformer. Zonde, want de game is grafisch uitstekend, komt op het geluid- en muziekaspect niets te kort en is in zijn geheel actie- en sfeervol ingericht. De vraag resteert of de uiteindelijke besturing niet gamebreaking zal zijn. Wellicht dat de game alleen is weggelegd voor de echte diehard Kid Icarus-fans onder ons. Of voor mensen met een derde hand.
