Xenoblade Chronicles

Exclusief voor Nintendo Wii

Het is lang geleden dat we een fatsoenlijke JRPG hebben zien arriveren vanuit het land van de rijzende zon. Gelukkig komt Monolith Soft met Xenoblade Chronicles, een game die vooralsnog een veelbelovende epos lijkt te worden. Dat de game al meer dan een jaar in Japan op de planken ligt zien we, met pijn in het hart, maar even door de vingers.

Bij de opening van de game zien we de god van de mensheid (Bionis) en de god van de machines (Mechonis) in gevecht. Midden in een oceaan gaan de twee titanen, welke zo groot zijn als een beetje continent, elkaar te lijf met een paar flinke zwaarden als arsenaal en op het moment dat beide grootheden elkaar een dodelijke slag toedienen bevriezen ze in de ruimte. Het stilstaande tafereel is niet alleen een goede ondergrond voor een episch verhaal, maar het landschap is blijkbaar ook een vruchtbare context voor nieuw leven.

We maken een flashforward van duizenden jaren en beide titanen zijn nu letterlijk het woonerf geworden voor, aan de Bionis-kant, de mensheid en aan de Mechonis-kant de machines (Mechon). In de afgelopen millennia heeft er zich dus leven ontwikkeld op de twee goden en nu is het tot het punt gekomen dat de Mechon de god van de mensheid proberen over te nemen. Als speler worden we in de rol gegooid van Dunban, de drager van het zwaard Monado, die in het heetst van de strijd in gevecht is met de Mechon. Zijn zwaard is de enige uitkomst in het gevecht tegen de machines en lijkt daardoor een belangrijke rol binnen de game te vervullen.

Als speler weten we het tutorial gevecht te winnen en de eerste veldslag tegen de robots lijkt gewonnen. Een cut-scène laat een plottwist zien en na een dramatische aftocht ontmoeten we, een jaar later, de jongeman Shulk. Hij bevindt zich op de plek van het desbetreffende gevecht en zoekt door de brokstukken van de geleden strijd naar loot. Shulk woont in het door de robots verwoeste Colony 9 en hij ziet het als zijn taak om Bionis te redden van de ondergang. Aan de speler om Shulk in zijn queeste bij te staan en hem door weer en wind te helpen.

Met het toch wel redelijk bekende verhaal lijkt het allemaal goed te komen. De setting is verrassend fris en biedt absoluut mogelijkheden voor indrukwekkende omgevingen en epische gevechten. Het belangrijkste bij een RPG is natuurlijk de manier van vechten en dit is bij Xenoblade prima in orde. De sneak preview die je al vechtend als Dunban krijgt smaakt naar meer en laat al zien dat de Wii krachtig genoeg is om te imponeren op basis van bodycount en special effects.

Het gevechtssysteem zelf is gebaseerd op het bekende freeroaming principe wat ook in de laatste delen van Final Fantasy wordt gebruikt. Hierin is de speler op geen enkel moment verplicht gevechten aan te gaan en krijgt zodoende de mogelijkheid om zijn slachtoffers specifiek uit te kiezen en zich voor te bereiden op het aanstaande gevecht. Het vechten zelf gebeurt in een party waarin de speler middels een simpel commando menu de mogelijkheid krijg om verschillende aanvallen, buffs of spells uit te oefenen. De speler bestuurt te allen tijde maar een enkel personage en een AI-gestuurde party anticipeert, succesvol, op de speler.

Het vechten gebeurt realtime en de snelheid waarmee je kan aanvallen is gebaseerd op een cooldown tijd die elke specifieke actie heeft. Ook sta je niet vast aan een grid en kun je rond de vijanden heen rennen om zo bijvoorbeeld extra damage te doen als je achter of naast een vijand staat. Het geheel zorgt voor een dynamisch plaatje waarin het simpele commandosysteem mogelijkheden biedt voor een complexer geheel.

Het Xenoblade-universum ziet er verder prachtig uit. We krijgen een wereld voorgeschoteld die klopt: er zit verschil in bebossing en beplanting, verschillende weertypes inclusief donder en bliksem zijn aanwezig en ook de achtergronden zitten vol detail. Er zijn steden met hun eigen architectuur en klederdracht, van futuristisch tot sober en ook de vijanden lijken volkomen op hun plek in de specifieke gebieden op Bionis. Ook de schaal waarin je je party voortbeweegt is indrukwekkend voor de minder hardware-technisch bedeelde Wii. De vlaktes waarover je rent zijn uitgestrekt en rijken tot aan de horizon, gevuld met rotspartijen en watervallen. Het is een fantasie die werkelijkheid lijkt te worden.

En dan blijft er bij mij alleen nog een klein puntje hangen: waarom komt een dergelijke game exclusief voor de Wii uit? Xenoblade maakt gelukkig geen gebruik van een geforceerde motion interactie en wordt volledig gespeeld met de classic controller. Verder blijft de game, ondanks zijn absolute pracht, toch een beetje ‘gritty' en cutscènes treden niet in hoog detail. Ik kan me voorstellen dat de game nog beter uit de verf was gekomen op een platform wat al dit epische geweld wat makkelijker had kunnen afhandelen.

Maar ondanks deze kleine noot lijkt Xenoblade een absolute topper te worden. De game geeft een stille hint naar wat Final Fantasy XIII had kunnen zijn en daar mag het best trots op zijn. Het geheel toont een overweldigende wereld, een potentieel diepgaand vechtsysteem, genoeg loot, monsters en sidequests om je tot in de late uurtjes te voorzien van content en een verhaal en universum die absoluut naar meer smaken. Het beste van alles is dat we hem vanaf 19 augustus in onze Wii mogen gooien. Blaas die stof er alvast maar af.