Zoals het klokje thuis tikt

Ik was trots als een pauw toen ik de keuken binnenstapte, naar de klok keek, mijn avonturenvingertje omhoog stak en zei: “Mamma, het is tien over twaalf!” Niet wetende dat mijn jeugd op dat moment voorbij was en er ineens allerlei regels ontstonden. Zo laat naar bed, opstaan, zo laat thuis, zo laat eten, op school rond die tijd aanwezig zijn, et cetera, et cetera. Een mooie dag was dus niet meer zorgeloos op avontuur gaan en als het etenstijd was, Moederlief me riep, het avond bleek te zijn. Nee. Er hing een onzichtbare “klok” rond de nek en wee je gebeente als je te laat kwam! Ja, dan zwaaide er ineens wat. Wat dat was, weet ik tot op de dag van vandaag nog niet. Het dreigement was al voldoende om constant de tijd in de gaten te houden.

Tegenwoordig draag ik de tijd niet meer bij me. Niet om mijn pols tenminste. De dag dat ik stopte met het dragen van een horloge was een bevrijding! Echt. Daar van afkicken was best wel lastig. Bij: “Hoe laat heb jij het?” (mobieltje heb ik ook zolang mogelijk uitgesteld), schoof ik toch uit automatisme mijn rechterpols uit de mouw om erachter te komen dat ik mijn klokje niet meer droeg. Maar alles went.
Wekkers vind ik ondingen, maar het moet. Ik heb periodes gekend dat verslapen helemaal mijn ding was. Dit tot grote ergernis van collegae. Voor mijn verjaardag kreeg ik destijds expres een wekker met een doorsnee van 15-20 centimeter. Ik snapte de hint. Nu heb ik een biologische klok die rond 06.00 uur 's morgens afgaat. En dat is ook weer vervelend in het weekend.

Toen echter mijn kleine reiswekker stil viel, werd het écht stil in de woning. Mijn kleine dappere reiswekker die normaal dusdanig tikt dat het op een echte klok lijkt. De batterij was afgelopen vrijdag echt leeg. De dag ervoor had ik nog wat aan de batterij gefriemeld om het uiterste eruit te halen, maar die truc werkte nu niet meer. Het dappere reiswekkertje, dat ik zelfs als metronoom gebruikte als ik gitaar speelde, zweeg.
Tijdens het doen van de dagelijkse boodschappen was ik zowaar mijn kleine dappere tikker niet vergeten, wel weer boter. Maar welke batterij moet je nemen? Oké, die passen, dat snap ik. Maar merk? Prijs? Gelukkig is het tegenwoordig wel zo dat de maten gelukkig gestandaardiseerd zijn, zodat ik niet lang hoefde te zoeken. En ja, ik koos de goedkoopste want ik moest er gelijk vier kopen, maar had er maar één nodig. Kan een duurkoop zijn, goedkoopste, maar ik heb ook nooit getimed hoelang mijn reiswekker op een batterij loopt. Is dat überhaupt wel eens uitgezocht? Kun je het berekenen? Vast. Het zal vast afhangen van bepaalde factoren. De formule(s) zijn mij echter niet bekend.
“Mag ik er even langs?”, hoorde ik ineens naast me.
“Ja, natuurlijk”, antwoordde ik vriendelijk. Ik hield de rij bij de kassa, waar je alleen mag pinnen, op.

Dapper tikt mijn reiswekker weer.
Hij wel.
's Avonds ging de telefoon over en aan de andere kant van de lijn kreeg ik een stem te horen uit het verleden. Het was Gretchen uit Oost. Maanden niet gesproken of gezien. Ze vertelde dat ze mijn nummer kwijt was, maar dat iemand dat haar had gegeven, om mij op de hoogte te brengen dat een gezamenlijke kennis in zijn slaap was heengegaan.
Daar werd ik inderdaad stil van. Wat moet je dan zeggen? Hij had dapper gestreden tegen het onmogelijke. Hij wordt begraven in zijn Donald Duck onderbroek. Zijn laatste wens en grap. Die avond heb ik gelachen en gehuild. Dood won, zijn batterij was leeg. Er kon niet meer aan gefriemeld worden, het was goed zo.
's Nachts nam ik mijn reiswekker mee naar de slaapkamer en luisterde hoe deze tikte tot ik in slaap viel. Stilte kon ik niet aan.
En ja. Ik kan zijn warme hand nog voelen in de mijne, zie nog zijn pretoogjes voor me als hij weer een van zijn 'streken' vertelde.
Zo wil ik hem onthouden. Niet als een lege batterij tussen 6 planken. Ik zal hem op mijn eigen manier eren door een kaarsje te branden aanstaande woensdag.

Wanneer zal mijn batterij op zijn? Het kan zomaar gebeuren. En dan is er niets meer. Op. Over en uit.