Paula

Uit het berghok haalde ik Paula en stuurde haar, met enig gestuntel, naar buiten en sloot de deur achter me dicht. Ja! We waren bevrijd. In de openlucht waar kinderen met te veel suiker in hun lichaampjes voorbij kwamen rennen en daar zo veel mogelijk decibellen bij probeerden te veroorzaken. 5 mei begon buiten met verdoofd oor.

Natuurlijk heb ik er het hardst om gelachen. “Ja, ik ga met Paula naar het werk.” “Paula en ik zijn naar de vergaderingen geweest.” “Ik noem haar Paula.” "Paula is een beest. Je kunt héérlijk op Paula rijden."
De nieuwste aanwinst, qua vervoer, is een damesfiets. Was ooit een gloednieuwe, daarna een studentenfiets (als ik de sticker op het frame mag geloven) en nu is ze, gereviseerd en wel, van mij. Gekocht bij een fietsenmaker in de buurt. Eigenlijk bij toeval.
Het kwam omdat de ketting van mijn oude tweedehands stalen ros er constant vanaf vloog, anders had ik er nog wel een paar maanden op gefietst. De ketting was echter helemaal op door het weer en door wat er afgelopen winter op de wegen is gestrooid. Als je maar lang genoeg bleef kijken, zag je de ketting roesten. In het zadel zaten scheuren. Om een droge kont te houden moest ik altijd een plastic tas bij me hebben. Het voorspatbord hing letterlijk aan een draadje met haakjes aan het frame, de kettingkast was er al afgesloopt en het stuur zat zo los dat ik een ander persoon er niet op durfde te laten fietsen. Dat mijn oudje het nog zo lang heeft volgehouden is wonderbaarlijk.
Ooit ben ik al eens over de kop geslagen met een fiets en dat had zomaar weer kunnen gebeuren, gezien alle gebreken.

Naast de buurtsuper aan de Bos & Lommerweg zit een fietsenmaker/winkel die ik regelmatig had bekeken. Pittige prijzen, met soms leuke aanbiedingen maar niet toen ik ging kijken natuurlijk. Het was al later op de middag en ik was te voet. Als de winkel aan de Bos en Lommerweg niets had, was plan B de Rozengracht. Echt zin had ik daar nu ook weer niet in, maar daar had ik al meerdere fietsen gekocht die jarenlang mee zijn gegaan. De Bos en Lommerweg was meer uit gemakzucht. De prijzen waren net zo mooi als de fietsen. Niet in mijn prijsklasse. 165-175 euro voor een tweedehands vind ik persoonlijk duur. Bij een bouwmarkt heb je dan al een nieuwe! Binnen zag ik ook niets dus besloot ik maar naar de Rozengracht te lopen. Het weer buiten was aangenaam te noemen zo rond half vier in de middag. De Bestevâerstraat (bijnaam van Michiel Adriaenszoon de Ruyter was Bestevâer ofwel grootvader) was lekker rustig. Ik passeerde nog snackbar Yvonne en even verderop stond aan de straat een bord. Reparatie en verkoop van tweedehands fietsen. “Nah, zo simpel zit het leven niet in elkaar, Maurice”, dacht ik.
Het bleek echter wel zo simpel te zijn! Er was ruime keuze: “Ik heb er nog meer hoor”, verzekerde de jonge fietsenmaker mij. Hij toonde trots zijn waar en noemde gelijk de prijs erbij. De keuze viel op Paula. Lekker stads typetje met hier en daar uiterlijke problemen zoals ik. Type waar fietsendieven niet voor vallen en tevens treurig dat je daar rekening mee moet houden in 2013.
Er werd een proefrit gemaakt en ze werd goed genoeg bevonden. Afrekenen ging wat lastiger. Pinnen ging niet. “Dan moet ik even bij de buurtsuper gaan halen”, zei ik lichtelijk zuchtend. “Neem de fiets maar”, zei de jonge fietsenmaker en overhandigde een slot. “En dat vertrouw jij?”, zei ik lachend. Hij vertrouwde mijn bruine ogen.
Natuurlijk beschaamde ik zijn vertrouwen niet. Zou niet eens durven. Ik overhandigde het geld en hij schreef een bon uit met naam, datum, bedrag en framenummer. “Mocht je aangehouden worden”, glimlachte hij. Voor mijn oude hoefijzerslot gaf hij me nog wat tiewraps mee. Dat zat bij de deal die ik gesloten had. Paula was haar bedrag waard en ik was een gelukkig eigenaar.

Bevrijdingsdag. Grote meute mensen in en om het Westerpark. Was ik bevrijd van mijn angst om me te mengen? Mijn stalen ros bracht me er naar toe om dat wéér te ondervinden. En tevens moest ik nog een belofte inlossen. Een kennis van me stond er met een kraam op de Sunday Market en had mijn vorige ervaring gelezen hier op fok.nl. “Maar nu sta ik er dus is het veel gezelliger en anders”, had ze gezegd.
Niet geheel bevrijd liep ik er rond, vermeed opstoppingen en al helemaal de velden waar bevrijdingsconcerten werden gegeven. Haar kraam haalde ik wel. Achter een kraam plaatsnemen is een stuk leuker. Het deed me denken aan mijn werk, mensen blij maken met hun aanschaf. En toch, jawel. Haar buurvrouw die blokjes meuk verkocht à € 30,= was gekmakend. Ik zweeg. Zei niet: “Zei het je toch”, maar genoot van ijsthee, de zon, de korte gesprekken tussendoor en de langslopende mensenmassa. Ik had het toch maar weer geflikt. Chapeau voor mij.

Echt vrij voel ik me hier, thuis. Hoe later op de avond des te verder lijkt het geluid uit het park gedragen te worden. Straks gaat de knop daar ook om en zullen velen met een goed gevoel in hun donder huiswaarts keren. De komende dagen zal de troep worden opgeruimd en over een week is iedereen het weer vergeten. Ook ik.
Straks, als mijn hoofd op het kussen rust, zal ik eens nagaan waar ik allemaal van bevrijd ben, want bevrijding is niet altijd oorlog van vroeger of nu. Het kan ook heel persoonlijk zijn.