Driewerf klootzak

Klootzak (Wikipedia) is een synoniem voor het scrotum of de balzak.
Het woord klootzak wordt over het algemeen gebruikt als scheldwoord. Het woord kloot staat voor rond of bal. Het zich klote voelen is een negatieve aanduiding (= zich slecht voelen), het aangeven dat iemand kloten heeft (in de vorm van lef; iemand met kloten = iemand met ballen aan z'n lijf) geeft daarentegen weer blijk van enige bewondering.
Een klootzak is tevens een object dat men aantreft bij het klootschieten: het is een stevig katoenen tasje waarin de kloot (een massieve bal gevuld met lood) bewaard wordt.

En bovenstaande zou ik volgens een klant zijn. “Jij klóótzak!”. Zonder 'bent een' ertussen.
Ik was gewoon mijn werk aan het doen toen het heerschap voor mijn neus stond. Een regelmatig terugkerend heerschap die –ongeacht of de kraaien van het dak vallen– een muts draagt alsof het 40 graden vriest. “Wij vrienden?”, vroeg hij me. Eigenlijk was het geen vragen, het was meer dat hij die vriendschap opeiste. Ik MOEST zijn vriend zijn, of ik wilde of niet. Ooit waren wij 'vrienden' toen hij korting had gekregen van mij. Later –de huisregels bij ons waren veranderd– toen hij geen korting meer kreeg, wierp hij mij het geld dat hij moest betalen naar mij toe, zo van: “Hier vies varken”. Zo interpreteerde ik het, want hij keek erbij alsof ik haram was. Zo verwrongen was zijn blik terwijl het briefje van vijf euro door de lucht vloog.
“Ik ben helemaal niet verplicht u dit te verkopen”, zei ik vriendelijk en wilde het geld terugschuiven en de aankoop innemen. Hij was echter sneller en verdween met zijn aankoop de winkel uit. Ik was niet meer zijn vriend, dat was overduidelijk.
En nu wilde hij opnieuw mijn vriendschap. In zijn hand had hij een onderdeel van een chafing dish (nieuwwaarde: €15,=) waar een prijs op stond die in zijn ogen te hoog was.
“Wij vrienden! Eén euro”, zei hij beslist, alsof ik dat dus maar moest accepteren vanwege onze 'vriendschap'. Hij is het type dat zelfs gratis nog te duur is. Ik vertelde heel rustig dat ik dat niet mocht doen. Regels. Hij bleef echter flink doordrukken. En ik bleef vriendelijk afwijzen: “Ik vind € 4,50 een mooie prijs. Het ziet er geweldig uit, is schoon en bijna nieuw. U wilt gelijk iets van 80 procent korting. Sorry, maar daar kan ik niet aan beginnen. Ook ik lust kaas op mijn boterham, als u begrijpt wat ik bedoel.” Dat begreep hij dus helemaal niet. Hij zuchtte en wilde zijn levensverhaal gaan vertellen over zijn zoon die te lui is om uit z'n bed te komen omdat een baantje en dito salaris bij Albert Heijn te min voor hem is, hoe zijn familie in den verre het moeilijk had, etc. Ik keek hem recht in zijn ogen aan en vertelde dat ik er niet aan kon beginnen. Op een rustige manier waarbij ik zijn aangeboren gedrag om op alles af te pingelen in acht nam. “Jij klóótzak”, zei hij waarbij zijn worstenvinger naar mij wees en het liefst mijn hart had doorboord.
“Het zij zo”, zei ik en liep hem achterna naar de kassa waar ik melding deed van mijn nieuwe menselijke vorm. Zonder wrokgevoelens want ik gunde hem zijn vrijheid van meningsuiting. Het is altijd beter dan kankerlijer of de overige kwalen die er wel eens worden geroepen.

Zelfde dag. Thuis aangekomen met allerlei dingen die ik nog moest doen, had ik mijn laptop aangezet en op Facebook gekeken of er nog belangrijke berichten waren. Ik werd begroet door een bekende. “Hoe was je werk?” plopte op het scherm. Ik gaf antwoord en liep daarna naar de badkamer om een was te draaien en daarna dook ik de keuken in om een afwas te doen. Paar bordjes en bestek. Nu ik weer met enige regelmaat kook, moet het aanrecht en de rest schoon zijn eer ik begin. Vind ik prettiger en overzichtelijker.
Nadat ik klaar was en mezelf een mok instant koffie had gemaakt, keerde ik terug en zag dat er verontwaardigd werd gereageerd door mijn bekende. “Je vraagt helemaal niet hoe het bij de dokter was!!!!”. Ik legde heel rustig –of dat kan in een chat weet ik niet– dat ik een was had aangezet en een afwas had gedaan.
“Waarom staat je chat dan aan?”, werd mij verweten. “Mijn laptop staat wel vaker aan terwijl ik er niet eens voor zit.”, typte ik rustig terug en vroeg tevens hoe het was afgelopen. “Ja doeiiiii. Nu hoeft het niet meer.” “Dan niet”, typte ik terug en besloot deze bekende gelijk te wissen van Facebook. Het gezeur en gezever van deze persoon was ik even helemaal zat. Er zit natuurlijk wel een geschiedenis achter waarom ik dat besloot.
Gelijk ging Nokia gillen – want tegenwoordig weet men je OVERAL wel te vinden om hun grieven te uiten – met een bericht: “Oh. Dus je gooit me ineens van Facebook? KLOOTZAK!” Er volgde meer, maar klootzak bleef hangen.

En deze zondag, Moederdag, ben ik bij velen een klootzak. Niet iedereen, bijvoorbeeld mijn Moederlief, maar bij commerciële verkopers wel. Want waar haal ik de gore moed vandaan om op deze ene dag van het jaar NIET iets voor mijn moeder te doen. In hun ogen ben ik de smerigste klootzak van een zoon die er maar rondloopt op deze aarde. Want op Moederdag MOET je wat doen, maakt niet uit wat, als je maar geld uitgeeft. En ik weiger daar aan mee te doen. Dan maar een klootzak, graag zelfs.

Gelukkig weet ik beter.