Hoe woorden de wereld vormen

Woorden kunnen zowel een wapen zijn als een medicijn. Ze kunnen je vrijheid geven of gevangen houden.

We leven in een wereld waar geweld of dwang 'zorg' heet, waar karaktermoord op een kind 'opvoeding heet', waar seksueel misbruik 'liefde' heet.
'Gedwongen hulp' is een contradictio in terminis (Latijn voor "tegenspraak in termen"). Altijd gaat het over grenzen heen, zodat iemand geen autonomie meer kan beleven. Het is vooral traumatiserend en verwarrend.
Wanneer je tegen iemand zegt: “Je hebt geen keus”, beroof je hem van zijn vrijheid. Maar niemand heeft recht om over een ander mens te beschikken.

Deskundigen kunnen hun mening of zelfs regelrechte leugens als een feit vermelden in rapporten, om een indicatie erdoor te krijgen. Het beschadigt de reputatie van de cliënt en kan hem of haar jarenlang gevangen houden in het zorgcircuit. 'Hulpverleners' kunnen met dreigen en intimidatie je leven binnendringen en in veel gevallen jou of je kinderen uit huis trekken.
Hun beweringen hoeven ze lang niet altijd te onderbouwen.
Men kan je bewustzijn vernauwen. Deze reikt niet verder meer dan de ziekteleer en de beperkingen van degenen die het voor het zeggen hadden.

In het boek 1984 van George Orwell is er zelfs Nieuwspraak uitgevonden, waarbij er steeds meer (ongewenste) woorden verdwijnen. Mensen hun woordenschat wordt ook steeds kleiner. Alle nuances en dubbele betekenissen worden 'weggezuiverd' Het doel is om de bewustzijnsruimte van mensen in te perken en 'anders denken' onmogelijk te maken.

Laatst kwam ik weer een verhaal tegen over een jongetje dat gedwongen in een instelling woont. Hij is wanhopig en doet alles om bij zijn moeder te zijn.
Waarom mishandelt 'jeugdzorg' hem? Wat heeft hij misdaan, dat hij opgesloten zit? Voor zichzelf opkomen misschien? Aangeven waar hij zich veilig voelt? Zijn gevoelens laten zien?
De reden van de uithuisplaatsing is verzuim op school. Het kind vertoonde geen signalen van mishandeld, verwaarloosd of misbruikt zijn. Het is een gezonde, vrolijke jongen, tenminste totdat hij bij zijn moeder is weggetrokken.
Omdat er geen duidelijkheid is over zijn welzijn, vindt er een observatie/verhoor plaats van 6 weken. Welke conclusies zullen hier uit voortkomen en welke maatregelen zal dit rechtvaardigen?
Is het de bedoeling om hem te hersenspoelen; dat het aan zijn moeder of aan hemzelf te wijten is dat hij daar zit en er behandeling nodig is? Wat zal er na deze traumatische ervaring te vinden zijn aan gedragsproblemen en hechtingsstoornissen?
De signalen van dit kind zijn niet mis te verstaan! Hij begrijpt niet waarin hij daar moet blijven. Wie wel?
Een stukje overgenomen uit een afscheid van zijn moeder:
“Al acht jaar zijn we onafscheidelijk, je moet hem bijna wegtrekken. Hij neemt niet vrijwillig afscheid”, legt de moeder uit.
“Ik wil bij mama”, huilt de jongen. Dit blijft hij roepen.
“Geef mama maar een dikke knuffel”, spoort de begeleidster aan.
“Eén nachtje”, smeekt de jongen. Zelfs dat mag niet. Hij vraagt zo weinig en staat meer dan in zijn recht.
“Je ziet mama zondag meer”, zegt de begeleidster 'redelijk', alsof het om een ijsje gaat.
“Ik wil met jou mee!” roept hij tegen zijn moeder, nu helemaal overstuur.
Hij probeert te onderhandelen.
“Ik ga gewoon met mama mee!” eist hij.
De begeleidster maant hem om mee naar binnen te komen. “Er is geen keus”, zegt zij.
Voor een ongeoefende luisteraar probeert zij de situatie misschien redelijk op te lossen. Waarom verwachten 'hulpverleners' van een kind dat het rustig meewerkt aan het onthechten van de ouders?
“Ik wil gewoon met mama mee, dat is het enige wat me gelukkig maakt! En jij weet niet eens wat het is!” schreeuwt het kind. Rake woorden.
Misschien is zij ook maar een marionet van de instantie, dacht ik nog, totdat ze gaat dreigen:
“Ik kan je zo mee naar binnen nemen, maar je kunt ook je mama nog een dikke knuffel geven.”
Ze voegt nog toe dat hij het alleen maar moeilijker maakt voor zichzelf.
“Jij bent gewoon gemeen!” gilt de jongen.
Zijn moeder weet zich er ook geen raad mee en probeert hem te troosten, hem voor te bereiden op het afscheid en over te halen om rustig mee te gaan met 'die mevrouw'.
“Dat kan ik niet!” huilt de jongen met gierende uithalen.
Zijn moeder praat tegen hem, waardoor hij even lijkt te kalmeren. “Kom eens hier”, zegt ze teder.
Totdat de begeleidster hem letterlijk naar binnen trekt, terwijl hij wild om zijn moeder gilt.
Het deed met denken aan de film De tweeling, waarbij de zusjes Lotte en Anna abrupt uit elkaar gehaald zijn, omwille van de belangen van de toekomstige verzorgers. Zij schreeuwden, huilden en deden alles om bij elkaar te blijven.

Is het soms de taak van de 'kinderbescherming' en 'jeugdzorg' om ouder-kindrelaties kapot te maken?
Net als deze jongen hebben veel kinderen geen thuis, geen basis. Hun leventje wordt verwoest. Ze zijn overgeleverd aan steeds wisselende gezichten die naar believen over hen kunnen beslissen.
Want als instantie staat de 'waarheid' bijna altijd aan jouw kant. Een uithuisplaatsing moet je wel aanvragen bij de rechter, maar deze kan zelf geen onderzoek doen, daar zijn deskundigen voor...

Werkelijke zorg en liefde is niet gedwongen. Het voelt vrij of ontfermend.
Er zijn nog hulpverleners die zelf ook erkennen wat er in instellingen met kinderen gebeurt. Die hen een stem geven en hen als persoon erkennen in plaats van een project.
Er zijn ouders die alles doen om hun kinderen te geven wat ze nodig hebben en voor hen opkomen. Het is een natuurlijk instinct om voor je kinderen te vechten wanneer zij bedreigd worden.
Zij horen in veiligheid en liefde op te groeien, een band met hun ouders op te bouwen, of beter gezegd: intact te houden. Zij willen gehoord en gezien worden. Ze willen hun eigen ervaringen opdoen, maar ook hulp kunnen krijgen als iets hen nog te machtig is. Kinderen hebben natuur om zich heen nodig om in harmonie te kunnen leven.
In de huidige samenleving lijkt het de norm om kinderen zo jong mogelijk van hun ouders te scheiden. Soms voor uren, soms voor weken en soms voor jaren.
Mensen volgen een opleiding om kinderen te programmeren. Er zijn zelfs klinieken voor huilbaby's, een liefdeloze omgeving waar de patiëntjes moeten wennen aan een door volwassenen gewenst dag – en nachtschema en waar de moeder zo veel mogelijk uit beeld blijft. Maar hoe kan zo'n kindje dat zich al onveilig voelde, de band met de moeder herstellen en vertrouwen krijgen in het leven? In plaats van de signalen te begrijpen, legt men het probleem bij het kind neer.

We leven al steeds meer in het 1984 van George Orwell, waar de meest basale vrijheid in denken, voelen en doen ons ontnomen wordt.
'Verdeel en heers' is ook een bekende tactiek. Het denken in categorieën en bepaalde eigenschappen als 'reden' zien om iemand buiten te sluiten, zoals leeftijd, achtergrond, psychische problemen, ras, religie of status.

Instanties kunnen geen kinderen beschermen, omdat zij niet werkelijk betrokken zijn (op een paar mensen na). Veelal spelen er andere belangen.
Ouders die slecht met hun kinderen kunnen omgaan, zouden begeleiding in de thuissituatie moeten krijgen.
Ik denk aan Eigen Kracht Netwerken, waarbij we weer naar ons medemens om gaan kijken. Vrienden, familie en buren staan dichterbij het gezin en hebben daardoor ook meer inzicht in de situatie. Proberen zoveel mogelijk zelfvoorzienend te worden en elkaar helpen. Zonder tussenkomst van geld.
Wanneer er toch een 'onderzoek' van buitenaf nodig is omdat mensen er onderling niet uitkomen, hoort dit door een onafhankelijk persoon te gebeuren, die concrete feiten vermeldt in plaats van 'vermoedens'. Iemand die duidelijke taal en voorbeelden gebruikt, in plaats van insinuaties en retorische uitspraken zoals 'De ontwikkeling wordt bedreigd'.
Iemand die naar de hele situatie kijkt en de ouders op weg helpt om op eigen kracht verder te gaan.

Taal is een manier van communiceren en hoort toch niet te misleiden of te verwarren?   
Woorden kunnen ook helen. Zoals laten merken hoezeer je om iemand geeft en erkenning voor iemands ervaringen. Door zo dicht mogelijk bij je kern te blijven en te leven vanuit liefde en inzicht. Met een open en heldere blik de wereld in te kijken. Wat niet gemakkelijk is. Pesten, vernederingen, agressie, conditionering en opvoeding hebben invloed op mijn werkelijkheid. Toch zijn er momenten dat ik helder waarneem. Dat ik even bevrijd ben van alle innerlijke programmering. Dat ik vrij en onbelemmerd kan leven, volgens mijn intuïtie.

Zelf ga ik voor volledige openheid en eerlijkheid. Onbevreesd door het leven gaan en openstaan voor nieuwe informatie.
Vaak bak ik er nog niets van, ook daar wil ik eerlijk in zijn. ;-)
Vaak zijn het ook overtuigingen. Iemand die met heel zijn wezen gelooft: “Ik kan eten wat ik wil en ik kom geen gram aan”, is vaak ook dun.
Iemand die 'weet' dat hij van rauwkost al aankomt, ziet zichzelf alleen maar groeien, hoe hij ook afziet.
Je kunt jezelf de mislukking in denken of het succes. Je kunt jezelf liefhebben, maar ook afbreken.  
Een leraar van het speciaal onderwijs noemde mij eens 'het zwaarst autistisch van de klas'. Op dat moment kreeg hij daar gelijk in.
Toen ik jaren later met heel mijn wezen eraan toe was om zelfstandig te gaan wonen, zonder 'deskundige' begeleiding, kreeg ik daar ook gelijk in. Er vielen alleen maar problemen weg. Ik ontving steun van vrienden en familie en meestal was dat genoeg.
Dit was een belangrijke les voor mij. Open staan voor goede raad, maar mijn eigen inzichten vergaren en niet meer klakkeloos de 'autoriteiten' geloven. Durven dromen, een mooiere, gezondere en eerlijkere wereld durven voor te stellen en hier naar leven. De natuur respecteren.
Voor een medemens of dier op durven komen en je niet laten intimideren door de bestuurders.
In je eentje voel je je vaak machteloos en nietig, maar stel dat een steeds grotere groep mensen opstaat en zij doorzien wat er aan de hand is?
Leven in verbondenheid in plaats van afgescheiden zijn. De weg kunnen bewandelen die past bij jou en je natuur.

Bronnen: Jezelf dik denken: http://www.mindz.com/plazas/Nooitmeeropdieet/blog/21028/Jezelf_dik_denken

Onder dwang in een instelling.

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2012/08/onder-dwang-in-een-instelling.html

Over de machten en opkomen voor vrijheid.

Onthullend en inspirerend filmpje