Ik ga scheiden 18

“Ik zou willen dat ik God was en alles terug kon draaien, maar dat kan ik niet. Ik kan niets, Petra, en geloof mij, ik vind het ook hartstikke vervelend. Ik wil je helpen, op alle vlakken. Maar wil niet direct mijn baan in gevaar brengen. Ik heb twee kinderen, mijn man is een maand geleden ontslagen bij het bedrijf waar hij werkte en ik ben in verwachting van mijn derde kind. Wij hebben deze baan nodig.”
“Zoals ik mijn leven nodig heb om mijn kinderen te zien opgroeien en er een aandeel in te hebben”, zei ik sarcastisch.
“Alsjeblieft, laten we kijken wat je kan. Laten wij samen werken aan je herstel. Hoe voel je je nu? En wat voel je van je lichaam?”

“Mijn lichaam? Waar is mijn lichaam? Het lijkt erop alsof ik alleen nog mijn hersens ben. Ik voel mijn handen tintelen. Ik voel dat ik moet poepen. Kan ik dat zomaar doen in bed?” Ze drukte mijn bel, die met een draad aan mijn bed vastzat, in.
“De zuster helpt je even. Ik blijf er wel even bij om waar te nemen wat je voelt.” Plotseling sloeg mijn deur open, een grote donkere man van een jaar of vijftig verscheen in de opening.

“Mevrouw Klaarbeek? Petra Klaarbeek?” schreeuwde hij bijna met een militaristische stem.
“Ik was het niet! Heb niemand vermoord. Ik heb een alibi, lag drie maanden in coma.” 
Ik probeerde zijn stemvolume te halen, maar merkte dat het er allemaal piepend en krakend uitkwam. Hij keek mij indringend aan. Een ijsberg leek in een versneld tempo te smelten. Hij reikte mij zijn grote hand. Hij had een doktersjas aan, maar ik had geen enkel idee wie hij was.
“Dokter Brock, aangenaam.” 
Ik sloot mijn hand in die van hem omdat hij zijn hand in die van mij legde.
“De dokter die mij gered heeft uit de klauwen van een onervaren dokter.”
“Grappig!” schreeuwde hij weer.
“Ik lig hier en u staat daar, dat is een meter. U schreeuwt zo hard dat mijn oren er zeer van doen.”
“Dan zijn die nog in orde.” 
Hij sprak direct zachter.
“Leuk. Mag ik eens vragen wat hier aan de hand is? Waarom u in moest grijpen tijdens mijn operatie?” 
Brock keek naar Constance. Die zei niets en keek mij aan.
“Ik weet niet precies wat Constance gezegd heeft, maar ik ga u in ieder geval de waarheid vertellen. Er waren complicaties, ik zal u niet vermoeien met medische termen. Maar ik wilde direct assisteren toen ik zag dat het niet helemaal goed ging. Dit heb ik uiteraard eerst aan de chirurg gevraagd die de leiding had. Ik ben nu eenmaal gespecialiseerd in dit soort operaties. De tumor is uiteindelijk succesvol verwijderd. De operatie duurde langer dan verwacht. We zagen op de recoverykamer dat u niet snel genoeg uit uw slaap kwam. We zagen ook een onverklaarbare zwelling van uw hersenen. Dat heeft mij doen besluiten deze zwelling eerst te laten rusten. Dat duurde drie maanden. We hebben u drie maanden in slaap gehouden omdat ik geen enkel risico wilde nemen. Een operatie zo dicht bij de hersenstam is altijd bijzonder gevaarlijk.”

“U bent niet van dit ziekenhuis?”
“Nee.”
“En hoe nu verder? Ik heb liever u als dokter.” 
Op mijn laatste voorstel ging hij niet in.
“De zenuwen lijken nog steeds geïrriteerd maar in mijn ervaring als hersenchirurg niet beschadigd. U moet poepen. Tintelende handen. Hoe zit het met uw benen?”
“Jeuk aan mijn kuiten”, siste ik.
“Ik ga even krabben.”
“Pardon?”
“Rustig maar, dat mag ik, ik ben uw arts.” 
Dus toch mijn arts. Het stelde mij gerust. Hij krabde aan mijn rechterkuit, het voelde heerlijk.
“Maar ik kan mijn benen niet bewegen. Ik voel alleen.”
“Rustig, rustig. Eerst het gevoel daarna de kracht. U heeft drie maanden niets gedaan. Dit is een kwestie van revalideren.”
“Dus er zal geen blijvende schade zijn?”
“Dat kan ik nog niet met zekerheid zeggen. We zullen nog heel wat moeten testen. Ik denk dat we u aan het einde van de week wel met zekerheid kunnen zeggen of er blijvende complicaties zijn.” 
Zijn harde, donkere stem drong door tot in mijn vezels. Marion kwam binnen. Ze keek mij aan en begon te huilen. Brock maakte aanstalten te vertrekken. Hij liet mijn hand los en stond op vanaf de zijkant van mij bed. Ik voelde het matras weer omhoog komen. Ik schatte zijn gewicht op meer dan honderd kilo. Constance verliet de kamer.

“Ik kom morgen terug om de eerste serie testen zelf uit te voeren. U moet voorlopig in bed blijven liggen. U zult met hulp van een fysiotherapeut weer leren lopen. Dag Petra.” Hij pakte mijn hand en kneep er voorzichtig in. Ik mocht hem wel.
Marion zoende mij op mijn lippen. Het voelde vertrouwd, ze rook heerlijk.
“Het lijkt wel of ik je gisteren voor het laatst heb gezien, blijkt het meer dan drie maanden te zijn geweest. Waar ben je geweest? Hoe gaat het met je? Hoe gaat het met mijn kinderen? Wat is er gebeurd in die drie maanden?” 
Ze glimlachte.
“Ik ben zo ongelofelijk blij dat je er weer bent. Dat je wakker bent. Ik zat hier iedere dag en heb minstens tien boeken uitgelezen. Ik ga je vragen beantwoorden, lieverd. Maar ik wil eerst wat aan je gezicht doen. Crèmepje, epileren enzovoort. Snap je wel, hè?”
“Ik zou het niet weten, ik heb mijzelf meer dan drie maanden niet gezien.” 
Marion pakte een handspiegel uit een grote boodschappentas die zij had meegenomen.
“Je bent kaal schat en je ziet er een beetje witjes uit.” 
Op dat moment hield ze mij de spiegel voor.
“Afschuwelijk! Doe weg!” 
Het was een horror face. De tranen sprongen uit mijn ogen.
“We gaan je mooi maken voor je kinderen. Ook zij waren hier twee keer per week. Je zoon soms meer. Ze komen over een uurtje.” 
Ze droogde liefdevol mijn ogen en legde een tasje met opmaakspullen op mijn buik.

“Heb je Constance de Milo nog gezien?”
“Constance is net weg. Hoezo?”
“Laat maar, het komt nog wel.”
“Marion, dit kan natuurlijk niet. Je maakt mij hartstikke nieuwsgierig. Complicaties tijdens mijn operatie? Constance wist meer, maar liet niet veel los.”
Marion keek mij indringend aan.
“Constance heeft mij wel alles gezegd.” Marion ging zachter praten. “We moeten voorzichtig zijn. Zij heeft haar baan ook nodig. Alsjeblieft, laat het nog even rusten. Je bent wakker uit een slaap van drie maanden.” Ik berustte omdat mijn vriendin dit vroeg en ik voelde dat ik absoluut nog niet de oude was.