De zaak

Het schrijfsel hieronder is geïnspireerd door een YouTube-comment, die ten dienste van herkenning is gecursiveerd.

Rechter: “Wat heeft het pijltje u aangedaan?”
Replay-button:“Hij heeft me overal beklikt, meer dan 100 keer.

Na een dozijn keren dacht ik dat ik zou breken, na twee dacht ik dat ik het met zekerheid niet zou kunnen navertellen. Maar na veertig, vijftig, zestig keer die klik met geweld gevoeld te hebben, word je schraal, het gewend, apathisch haast. Op die manier heeft de ervaring zeker een blijvende impact op me gehad: nooit eerder voelde ik me zo wazig, zo zonder voeling met de werkelijkheid, zo – ruw gezegd – gefuckt. Verneukt.

Tot op de dag van vandaag zie ik mensen voorbijgaan zonder dat ik ze echt opmerk. Ik staar in de eeuwige afgrond van het niets en kan niet meer oordelen in lijnen van goed, slecht, en alles wat ertussenin zit. Zou iemand voor me op de knieën vallen met de grootste ring sinds Elizabeth de Eerste, dan zou dat me niets doen. Zou diezelfde Shakespeariaanse persoon mij gewelddadig onteren zoals de replayknop dat deed, dan deed dat me ongetwijfeld evenveel.

Edelachtbare; ik ben veranderd. Voor altijd. En er is geen straf die die verandering ooit ongedaan zou kunnen maken. Om eerlijk te zijn ben ik niet eens kwaad op die priemende puntige pijl. Toen ik telkenmale beklikt werd, opnieuw en opnieuw, keer op keer, begon ik het liedje dat het pijltje zo graag opnieuw afspeelde zelfs te waarderen, ook al groeide mijn haat jegens hem heimelijk met elk afspelen van dat verdomde deuntje. Ik waardeerde het als belichaming van de paar minuten tussendoor, het interbellum van aanranding na aanranding, Tolstoj's vrede na de oorlog, het 'ga naar je kamer' van de ouder die z'n kinderen slaat.

En hoewel de uiterst commerciële, late jaren negentig-tekst zó leeg van betekenis is, zo vol onzin die nog niet eens de Spits!-horoscoop zou halen, zo tot de nok toe gevuld met doelloos hersenspoelen, hersenloze onduidelijkheden en droefgeestige adviezen zonder betekenis, dat werkelijk niemand ook maar iets waardevols uit de productie van deze drie minuten auditieve misdaad tegen de mensheid zou kunnen halen, tóch, toch luisterde ik naar die tekst en volgde ik lijdzaam de adviezen, alsof ze de woorden waren van één der grote inspirerende geesten uit het verleden waren.

“Don't stop, never give up. Hold your head high and reach the top. Let the world see what you have got. Bring it all back to you. Dream of falling in love –”

Dromen die, Edelachtbare, waarschijnlijk nooit volledig meer vervuld zullen worden, in elk geval niet voor mij. Dus of de geëiste straf inderdaad toebedeeld dient te worden, dat is mij, zoals het tegenwoordig omtrent alles 24/7 is, om het even; niet aan de kant van het OM, noch aan die van de cursor. Zoals Zwitserland ben ik neutraal, zit ik in het midden, geef ik er niets meer om, meer dazed and confused dan Pink Floyd ooit moet zijn geweest.
   
Wat mij relevanter lijkt in casu S Club 7's “Bring It All Back (To You)”, andere wanstaltige nummers als “One In A Million” en “(There Ain't No Party Like An) S Club Party”, evenals in mindere mate de gruweltv-serie die de corporate media ook nog uit het groepje makke Britse lammeren wist te persen, is dat eventuele geschiedkundigen in de toekomst, of aliens die de digitale archieven van het al duizenden jaren volledig morsdood genukete planeetje uit komen lezen, ons lege tijdperk aan dit soort liedjes zullen gaan blijven koppelen.

“Try not to worry 'bout a thing. Enjoy the good times love can bring. Don't keep it all inside you. Gotta let the feelings show. Imagination is the key 'cause you are your own destiny. You never should be lonely when time is on your side. Don't you know it's true what they say, things are sent to try you, but your time's coming around. So don't you stop trying.”

De twenties vóór de crisis, maar dan ná de val van communisme en vóór de vorige crisis, het confronterende van een hele generatie die opgroeit zónder iets om voor te vechten maar mét alle rijkdom van de wereld. Slecht onderwezen postmoderne nihilistische allesrelativisten die niets anders meer gewend zijn dan internet, gamen, luxegoederen en het compleet vullen van alle vrije tijd en elke kier in de agenda met ongebreideld, nooit terughoudend hedonisme. We lijken zo verrot veel op Rome net op of na haar hoogtepunt dat het griezelig begint te worden.

Impliciet heeft de replayknop bijgedragen aan dit beeld. Puur door de compleet overbodige muziek van één van de handvol wereldwijde mediabedrijven door de strot geramd te willen krijgen, vrijwillig nog wel, zonder er over na te denken zich telkens weer blootstellend aan meer en meer en meer van diezelfde lege tijdgeest, datzelfde holle, onvoedzame niets. En dan is het bestraffen van teveel luisteren naar S Club 7 helaas een druppel op een -tot op de minuut dat u dit aanhoort- in vuur en vlam staande plaat.

“Hold on to what you try to be; your individuality. When the world is on your shoulders, just smile and let it go. When people try to put you down, just walk on by. Don't turn around. You only have to answer to yourself. Don't you know it's true what they say, that life, it ain't easy, but your time's coming around, so don't you stop trying.”

Dus wat u doet, meneer de rechter, moet u helemaal zelf weten. Mij zal het een zorg zijn. De straf die hij wegens wat ik u zojuist uit de doeken deed mentaal al zal moeten ondergaan, lijkt mij ondraaglijk – die voor het honderden malen gewelddadig die gewillige speer in mijn rondje duwen een dagelijkse geestelijke marteling. U zegt het maar. Toch lijkt me dat ook de toehoorders niet mogen zwijgen. Meer van dit soort zaken, te lang onder het tapijt geschoven, afgekocht en stilgehouden, moeten dringend aan het licht gebracht worden.

Welke misbaksels van moderne culturele uitingen kunt u zich herinneren? Welke postmoderne oorwurmen bezorgen u nog steeds nachtmerries? Na welke film verliet u de bioscoopzaal huilend om het lot van dit armzalige, steenrijke Westen? Welk kunstzinnig onverantwoord werk deed u het museum of de galerie uitvluchten van afgrijzen met een Munch-schreeuw op uw gelaat?

Hier het nummer, de clip welker hier te vinden is maar helaas niet op YouTube staat wegens auteursrechtengeneuzel.